De uitslag
Nu ik voorlopig klaar ben met de chemo is het nu bijkomen, aansterken, herstellen en afwachten wat de schade is. Eind deze maand ga ik de pet en ct-scan in. Overigens vind ik dat vervelender dan chemo. Het vele drinken van te voren, daarna onmogelijk nodig moeten plassen en toch stilliggen en die vervelende contrast vloeistof. Ach, het is voor het goede doel. Kijken of ik geen tumoren meer heb.
Bizar… paar maanden geleden wist ik bepaalde termen niet eens. Ben nu een halve hematoloog, apotheker en psychiater in een. Weet alles van de medicatie die ik slik en ben dagelijks mensen aan het steunen en adviseren. Met m’n LTS zwakstroom diploma toch niet gek.
Maar ik maak weer grapjes. M’n masker staat weer op. Een die ik afgelopen week niet veel op heb gehad. Denk veel na aangezien ik veel tijd heb om na te denken. Ik ben erg moe en heb gewoon veel klachten waardoor ik weinig meer kan doen dan rusten en dus nadenken. Nadenken over het gesprek na de scans.
Waar ik eerst vol vertrouwen zat, komt nu de twijfel. Is het wel weg? Moet ik niet nog een chemo kuur en weer opnieuw beginnen? Bestraling? Hoevaak controle? Medicatie? Moet ik wel alleen gaan?
Ik weet niet of ik wel alleen wil gaan naar dat gesprek. Vind dit enorm spannend en bij goed of slecht nieuws is het fijn om daarna even te overleggen of op z’n minst te vieren….. of huilen.
Ik merk dat ik de laatste tijd veel huil. Ben erg emotioneel en er komen veel dingen boven. Momenten dat ik me sterker hield voor de buitenwereld. (Herkenbaar?) Angst een ander te kwetsen of ongerust te laten zijn. Ik ben toch al ziek dus ongerust en gekwetst ben ik al. Waarom een ander. Er zijn momenten geweest dat ik het echt heel zwaar had, m’n bed niet uitkwam. Geen boodschappen kon doen dus moest uitrusten om de volgende dag te gaan. Dan maar een broodje vandaag. Heb vaak aan de telefoon gezegd dat het wel ging en ik boodschappen had gedaan… excuses daarvoor. Leugen voor een anders bestwil.
Aan de ene kant ben ik ontzettend bang… ondanks alles wat ik de afgelopen maanden heb meegemaakt. Aan de andere kant denk ik… fuck it!! Dit laatste stukje doe je gewoon ook alleen. Daarna gewoon naar de Mac en vieren met een milkshake banaan.
5 reacties
Die twijfel en het gebrek van vertrouwen is heel herkenbaar. Mijn ervaring is dat je het masker niet hoeft op te zetten. De mensen om je heen die om je geven, willen er graag voor je zijn en iets voor je betekenen, je verdriet en angsten met je delen. Gun ze dat goede gevoel.
Sterkte met het wachten op de uitslag. Zou zo fijn zijn als deze er altijd binnen 24 uur zou zijn.
lieve groet, Monique
Ik moet ruim een week wachten. Maar dat overleef ik wel. En dat masker, ach… houd me ook staande hoor!
Dat meer emotioneel zijn komt misschien ook omdat alles nu even stil staat en door de onzekerheid wat er straks uit komt. De verwerking begint misschien nu, het hebben van kanker en alles wat er bij komt kijken is veel.Hoop dat je hier toch met iemand over praat, ik zelf heb even hulp gehad van een online psycholoog, daar toch veel aan gehad. Ik doe ook liever alles zelf maar het kan ook waardevol zijn om iemand mee te nemen naar een gesprek( ik heb ook vervoer nodig dus bij is het wie heeft er tijd om te rijden), 2 horen meer dan 1. De regie blijft toch bij jou liggen dus je doet het uiteindelijk nog steeds zelf.
Emotie komt ook door het stoppen met de prednison.. maar ook gewoon de situatie. Door de chemo en de afspraken ben je best druk. En nu met herstellen en rust komt de emotie. Niet gek
Je hebt al zoveel alleen gedaan, je mag jezelf ook wel belonen door je angst niet alleen aan te gaan en iemand mee te nemen. Je mag ook zacht zijn voor jezelf.