Een jaar verder

Ik zit in de week waarin vorig jaar bij mij kanker is geconstateerd. Wist niet dat het me zo zou raken.

Vorig jaar, 12 juli 2022… kreeg bijna geen adem meer, lag naar lucht te happen. Ambulance in en naar het ziekenhuis, COVID. Standaard de longfoto en met spoed opereren. 20 juli ontslag en bleek kanker te hebben. 

Ben een jaar verder. En die dagen komen terug als een nare droom. Vorig jaar wist ik nog niet hoe dit mijn leven zo zou veranderen. 

Inmiddels wel genezen en aan het revalideren. 8 weken geleden een hernia opgelopen en zelfs dat is even bijzaak. Normaal is dat weken een thema en een ding. Nu doe ik het er bij. Pfff je word zo belachelijk sterk en weerbaar. Pijn? Ja, boven op de klachten die nog uit de chemo komen… er zit een zenuw klem, duh. Kon amper lopen maar deed alles nog. Huishouden, sociaal zijn, reintergreren…

Maar deze week heb ik het wel zwaar. Alles komt een beetje terug. De geur van het ziekenhuis, de eenzaamheid daarna, de chemo periode. 

Het is geen kwestie van er doorheen slaan, je moet wel. Dat is wat ik geleerd heb. Probeer met relativeren en humor een hoop van me af te zetten. Soms lukt dat gewoon niet. 

Gisteren pakte ik het notitie boekje uit die tijd. Even kijken wanneer er wat gebeurt is. En alles kwam weer terug. Even flink gehuild. Besef hoe zwaar die periode is geweest kwam even boven. En nog is het soms ontzettend zwaar. 

Precies een jaar geleden lag ik op de operatie tafel en was dat het begin van een reis, een zware reis.

Ik ben wel weerbaarder. Kom meer voor mezelf op, mensen noemen me sterker. Door het revalideren en ziekenhuis bezoeken blijf je in contact met mede kanker patiënten. Dat is super fijn. Kan me erg goed optrekken aan de kracht van sommige mensen. Sta je dan naast een vrouw van 35 met 2 dumbells van 1 kilo in haar handen, wenkbrauwen weg, kaal van de chemo. Ik knipoog dan even en zeg dat ze het goed doet en dat het haar echt weer terug komt. “Als ik maar niet zo’n baard als jij krijg dan.” Humor… tuurlijk lach ik, maar snijd als een mes natuurlijk.

Zondag was ik bij de vader van een vriend. De beste man is opgegeven, ook kanker. Uitgemergeld, niet meer die sterke man die hij was hoor ik hem aan. Ik zie hem opstaan en herken mezelf. Pffff heftig. Ik zie de doosjes medicatie liggen en herken een aantal doosjes. Confronterend. Ik hoor gelijk het geluid van de doordrukstrips. In de auto naar huis even een traantje gelaten. Hij gaat het niet winnen maar het deed hem goed om mij te zien. “Jij hebt het wel gewonnen pik!” Ja, maar na winst krijg je een beker of medaille. Wij moeten maar ons leven weer op zien te pakken. Wat voor een ander heel normaal is, is dat voor ons gewoon lastig.

Ik kijk erg op tegen de 20e, de dag die nog nagalmt in m’n geheugen. “U heeft kanker”. U bent genezen maakte minder indruk.