Haarverlies

Haarverlies… ik wist dat het zou gebeuren.

Toen ik  te horen kreeg dat ik chemotherapie ging krijgen dacht ik aan een aantal dingen. Overgeven, moe, infuus en kaal worden. Nu ben ik vanaf mijn 28e al aan de kale kant boven op m’n hoofd, ik ben zuid Europeaan… dus behaard op de rest van mijn lijf. Behaarde benen, borsthaar…maar ook een baardje van ongeveer 5 a 10 dagen… soms meer. Maar nooit helemaal glad meer. Mijn haar hoort bij mij en is zeker een belangrijk onderdeel van mijn identiteit.

Na de eerste behandeling met chemo was het dus afwachten. Wat ging er als eerste afvallen. Ik merkte al snel op dat mijn schaam en okselhaar als eerste haren gingen verliezen. Op zich een plek die mensen weinig zien, helemaal in deze periode. 
Mijn baardje was op een lengte dat ik het net vast kon pakken tussen mijn vingers. Ik zit op een gegeven moment bij een arts aan haar bureau, wit van kleur en ik ben donker, en ik zie haar halve bureau vol liggen met mijn baardhaar. Ze schrikt zichtbaar. Ik pak wat baardhaar vast en trek het moeiteloos en gevoelloos uit mijn kin. De haren en mijn mannelijkheid dwarrelen omlaag en vallen op het bureaublad. Ik kon mijn tranen bedwingen op dat moment maar voelde mij ongelooflijk klote… ziek… het is begonnen. 
 

Tot op dat moment had ik nog geen uiterlijke klachten of veranderingen door de chemotherapie. Maar het was begonnen voor mijn gevoel. Met een scheermes, scheerkwast en scheerzeep heb ik mij weer sinds jaren gladgeschoren. Mijn hoofd en baard. Ik was helemaal glad. 
 

in de dagen er na merkte ik dat mijn borsthaar heel makkelijk losliet. Ik kon zo de plukken eruit trekken en na een nachtje woelen lag m’n bed vol. Overal waar m’n lichaamsbeharing in contact kwam met kleding of andere weerstand dan vielen de kale plekken op m’n lijf al snel waar te nemen. 
 

In de dagen erna vertel je deze ervaring aan je naasten. De meesten reageerden vol begrip en respect. Nu is er ook een hele pijnlijke reactie, en ik heb hem meerdere keren moeten aanhoren..”je was toch al kaal, dus maakt het weinig uit.”

NEE!!! Natuurlijk was ik echt een kalende man.. maar had altijd wel wat haar op m’n hoofd. Tondeuse ging er wel overheen maar was trots op mijn waasje. Mijn volle baard stond mij goed, vind ik… en geloof me.. je borsthaar er zo uit kunnen trekken en de plukken haar die je vast hebt… je voelt je ziek. Tegen iemand na een beenamputatie zeg je ook niet: “Je liep toch nooit hard.. of je hebt er toch twee.” Misschien is haaruitval minder heftig en groeit het terug… maar toch.. de opmerking voelde als een messteek. Later ben ik wel gaan beseffen dat ik sneller op mijn oude haargroei niveau zit dan een vrouw met een lange paardenstaart. 

Het ging mij om het gevoel, het gevoel dat je echt ziek bent. De transformatie van een behaarde man naar mogelijk kale plekken en op sommige delen geheel kaal. Het ziet er voor mij niet alleen raar uit, het voelt ook raar. Sommige delen van mijn lichaam heb ik al jaren niet meer zo glad gevoeld. 
 

Ik zit nu op 75% van mijn behandeling. Ik vind het haaruitval op zich meevallen ten opzichte van de eerste week. Ik had mezelf kaler verwacht. Op sommige plekken lijkt m’n haar te breken, op sommige plekken uit te vallen. Op mijn armhaar lijkt de chemo totaal geen effect te hebben. Daar heb ik alleen kale plekken van de infusen.. de pleisters.. tevens meest pijnlijke moment van de chemo. Mijn wenkbrauwen en wimpers worden met de dag dunner. Ik heb ze nog wel maar ben bang dat ik ze nog ga verliezen voor het einde van de behandeling.