Het meten van leed

Gisteren gesproken met een collega/maatje. Stuurde een bericht naar mij. Vorige maand is het precies een jaar geleden dat we onze klasgenoot hebben begraven, overleden aan kanker, blaaskanker. Vreselijk ziekbed gehad, lang moeten lijden. Grote sterke javaanse Surinamer een voorbeeld voor ons beiden. Hij vroeg uit het niets hoe gaat het. “Tja kut, heb kanker.”

Hij belde mij gelijk op. Liggend aan het infuus hebben we even gesproken. Merkte dat hij veel vragen had. Hij is een beetje een hypogonder, dus ik hield een beetje rekening met hem en de bijwerkingen van de chemo. Als ik alles ga vertellen qua klachten komt hij morgen de deur niet meer uit. Hij is heel sportief en is altijd erg actief met zijn jongens. Tennis, voetbal, hardlopen… in zijn werk extreem lui overigens. Op de vraag hoe het met hem ging probeerde hij gelijk te relativeren. Ja wel goed ging het, hoewel… hij had last van een pees in zijn schouder.. slaapt daardoor slecht en kan niet zijn sport doen. Voelt zich oud en zelfs af en toe depressief. Hij heeft veel pijn en moet zelfs geopereerd worden. De arts weet niet hoe het herstel zal gaan en of hij zijn schouder wel optimaal kan gebruiken in de toekomst. Maar dat was niks vergeleken met wat ik heb, kwam gelijk.
Oooh ja? Dus dat jouw leven op zijn kop staat is minder erg omdat ik ziek ben? Ik kan mijn hobby’s uitoefenen. Ik speel weer lekker gitaar en bass, gamen lukt mij aardig, ik volg het voetbal, luister muziek, schrijf wat… tja alleen wielrennen lukt even niet. Maar ik ben van het type.. als de bladeren vallen blijf ik binnen. Die collega kan niks doen wat hij leuk vind. En ziet op tegen de operatie. 

Laatst stond ik in de lift vanuit de parkeergarage naar het ziekenhuis. Zoon met zijn moeder, denk in de 80 in een rolstoel, stapte bij mij in. “Zelfde bestemming denk ik?” Vraagt hij aan mij. Tja, in deze lift altijd wel… antwoord ik. In dat korte stukje krijg ik gelijk voor mijn voeten.. “maar niet iedereen voor het zelfde, voor mijn moeder verschrikkelijk, ze moet een hart filmpje laten maken.” Nu ben ik juist iemand die relativeert en iemand in zijn waarde laat. Maar kon het niet laten. “Oooh nou sterkte… ik heb zo chemotherapie.” Ik hoorde nog net achter mij..”sorry”.

Een paar weken geleden kom ik op de zaal van de infuustherapie. 2 dames liggen al aan het infuus. Ik ben altijd wel goed gemutst en met wat humor is de dag beter door te komen. Gelijk heb ik een goede klik met de dame naast mij. Haagse dame, beetje kak… goed gekleed… ik noem dit een Dennenweg type.. een compliment overigens. We raken aan de praat en al snel verteld ze dat ze de ziekte van crohn heeft en elke 8 weken de hele dag aan het infuus ligt en veel medicijnen moet slikken. Ook is ze chronisch moe. De sfeer is los en ze vraagt waar ik voor lig. Ik heb kanker en ik krijg chemo, zeg ik. Gelijk slaat de stemming om… ik was gelijk zielig en haar leed was ineens een stuk minder.. ze lag naast een kanker patiënt die chemo krijgt… het mythische medicijn. Als snel kon ik relativeren… “ik ben als het goed is over een paar weken genezen en schoon. Jij moet de rest van je leven elke 8 weken hier liggen en je bent chronisch moe.” Ja, ik ben eigenlijk zieliger zegt ze hierop met een lach.” 
Ik heb een wereld middag gehad met deze dame. Erg gelachen en goede gesprekken gehad. Beiden vrijgezel, zij Iets ouder.. maar vond het ongepast om mijn nummer te geven of haar nummer te vragen. Als het zo bedoeld is, kom je haar wel een keer tegen en je bent momenteel totaal niet toe aan daten of relatie houd ik me voor. En ja hoor… afgelopen maandag… lopen we elkaar tegen het zieke lijf. Ze zegt tegen mijn vriendin die bij me stond:”als Je dan toch aan een infuus moet liggen, dan maar met deze vent… wat heb ik gelachen.” 
Ze wijst even later naar haar huis en zegt dat ze daar woont en ik welkom ben voor koffie als ik weer in de buurt ben. Ga ik zeker doen! Eerst mijn sexy baardje weer terug en m’n prednison wangen weg.