Ik zie op tegen….

Ik zie op tegen dinsdag… mijn laatste chemotherapie. Klinkt stom… maar voelt wel zo.

Na de diagnose van Hodgkin kreeg ik te horen dat ik 8 behandelingen van 3 weken zou krijgen. 24 weken met daarin 32 chemo’s. Pffff dat gaat zwaar worden. Na 2 behandelingen toch even de PET-scan in en gelukkig sloeg de chemo aan en was ik al over de helft.

Moet zeggen.. ik ging met frisse goede moed de behandelingen in met de wetenschap in maart 2023 klaar te zijn. Nu is eerste week van december al alles klaar. Maar het word steeds zwaarder. De bijwerkingen van de chemo zijn heftiger, ben echt meer en langer moe en moet echt slapen ‘s middags. Gelukkig geen 32 maar 16 infusen. 
 

Ondanks dat, schiet mij vanavond ineens het beeld door mijn hoofd. Naar de ingang van het ziekenhuis lopen, bonnetje uit de zuil halen, naar de balie, wachten en dan meelopen naar je bed. De vaste verpleging die naar je zwaait en vraagt hoe het gaat. Ze weten hoe ik m’n koffie drink en vraag aan de koffie dame of ze nog op haar kleinkind heeft gepast. Met een zwaar Hindoestaans Surinaams accent zegt ze altijd ja.. “kinderen werken veel, oma past op.” Ze is denk ik 1 meter 40 en volgens de rest van de verpleging de meest vrolijke en positief ingesteld persoon ooit. 
Een andere verpleegster die mij vaak (mis) prikt pest ik regelmatig. Ze is erg onhandig, loopt overal tegen aan en ik verwijt haar dat zij wraak neemt via mij op haar vriend. “Had hij weer de vaatwasser niet uitgeruimd?” Ja, zegt ze… terwijl ze weer hard de pleisters van m’n arm trekt. “Tot morgen.” Mijn uitsmijter zal wel klaar staan.

Ik ga ze nog missen. Heb door mijn opnames voor COVID en nu mijn behandeling gezien hoe mooi de mensen in de zorg zijn. Echt … RESPECT! 
 

Ik ben iemand die goed gaat op structuur. Zeg mij wanneer ik wat moet doen en ik ben op tijd. Vertel wat er verwacht word van me en ik zal niet teleurstellen. Verwacht niet dat ik dit uit mijzelf doe. Chemo gaf mij structuur. De afspraken, de mensen, de plaatsen en ook de medicijn inname. En ik deed dit alleen. Natuurlijk wist ik het belang maar ik was dit niet gewend. En straks valt dit weg en ga ik dit toepassen in mijn “normale” leven. Alsof dat ooit gaat gebeuren.

Ik loop dinsdag niet het ziekenhuis uit met mijn partner… ga het denk ik niet eens vieren. Misschien rij ik langs de Mac en haal een bananen milkshake… of zoiets. mezelf voorgenomen om deze laatste keer zoals altijd alleen te doen. Ga niemand meevragen en omdat ik nooit gevraagd heb, bied niemand zich aan… wat ik erg fijn vind. Geen gedoe… mijn ding.

Ik vind het allemaal erg spannend. Ook de reactie van mensen uit mijn omgeving straks. De mensen die dicht bij me staan zullen wel begrijpen en zien dat je er niet al bent als je genezen bent. Maar de rest? Ik voel aan mijn lijf dat ik echt gevochten heb en de littekens zal meedragen. Ik zal aan moeten sterken eer ik weer de dingen kan doen die van mij verwacht worden.. werken, partner zijn, vader zijn… gezond zijn.

Maar ook geestelijk… wat voor impact heeft dit gehad. Los veel met humor en relativeren op maar heb avonden, dagen en soms ook wel ochtenden gehuild. Waarom ik, waarom nu… Ben zeker op veel vlakken echt sterker geworden maar hoeveel kan een mens hebben, hoeveel kan hij vragen. 
Heb niet veel gevraagd dus hoop dat het aanbod nog geld…”als ik iets kan doen, hoor ik het wel.” Graag, want vind het soms  een beetje eng wat gaat komen.