Hormonen

Sinds mijn behandeling merk ik wat hormonen met je doen. Met je lijf, je stemming en gewoon deels bepalen wie je bent. 

Buiten de normale klachten van chemo heb ik ook last gehad van m’n hormonen. Afbouw en stoppen met prednison gaf voor mij veel problemen. Ik had erg veel last van stemming wisselingen en kon op sommige dagen in de kuur echt de hele dag janken. Vlekken op het laminaat van m’n tranen. Ik wist waar het van kwam maar pffff wat heb ik me klote gevoeld. Nu dat m’n lijf een beetje op gang komt merk ik dat ik emotioneel stabieler word. Ook omdat mijn testosteron niveau weer op de oude komt.

Ook dat hormoon word weer aangemaakt. En dat merk ik. Ik was de afgelopen maanden erg gelaten, kon niet echt boos worden, toonde extreem veel begrip en miste gewoon iets. Al snel merkte ik dat mijn sexualiteit en alles wat daar bij hoort weg was. Ik had al snel het uiterlijk van iemand die chemo ondergaat en prednison gebruikt. Dus flirten was er niet echt bij. Ja met vrouwen met een boedha voorliefde… dikke kop, middel en kaal. Maar ik zag totaal niemand meer staan. Ik ben toen heel erg op zoek gegaan naar wie ik echt ben. Zonder de driften, emoties, lust en mannelijkheid. Heb mezelf goed leren kennen en neem deze ervaring en kennis mee.

Inmiddels komt mijn testosteron niveau weer terug en dat is te merken. ‘S morgens word ik weer wakker al een man. Erg fijn weer. Maar ook werd ik van de week erg boos. Een auto stond heel dicht geparkeerd tegen de mijne en moest half als een acrobaat uit circus saressani instappen. Ik zat mezelf minuten lang op te vreten en snapte er niks van. Kookte van binnen om zoiets kleins. Later besefte ik dat in weer een man aan het worden ben en voor mezelf op kom, van me zelf afbijt. 

Heb het aan alles gemerkt. Aan mijn huid, stemming, mannelijkheid, beharing en gewoon alles. 

Als het goed is zit ik in de laatste fase. Ik hoop dat ik geen behandeling meer nodig heb zodat ik meer de oude ik kan worden en weer leer omgaan met m’n hormonen. Merk wel dat het opkomen voor je zelf niet altijd in dank wordt afgenomen. Ook mijn begrip voor bepaalde personen word minder. Mensen die het moeilijk hadden met mijn kanker en geen contact wilden en nu vragen hoe het gaat. Jammer joh, hoop dat jij door de moeilijke tijd bent gekomen en excuses dat ik kanker heb gekregen. Maar het ga je goed! Laat de zomer maar komen.