Ik doe dit alleen

Toen ik op 20 juli 2022 werd ontslagen uit het ziekenhuis kreeg ik te horen dat ik kanker heb in de lymfeklier in mijn hals. Er was een biopt genomen en die is onderzocht. Het enige wat ze toen nog maar wisten. Nog niet welke vorm van lymfeklier kanker, welk stadium en welke behandeling ik zou krijgen. Letterlijke woorden van de twee jonge vrouwelijke artsen waren:”het hele circus word opgestart, u word morgen gebeld en ingepland voor onderzoeken en ga niet googlen.” En daar zit je dan. Je vriendin heeft je net verlaten en heeft je auto vol met spullen en kleding die in haar huis stonden volgegooid. Ze zou, na mijn ontslag van Corona waarvoor ik was opgenomen, mij naar mijn studio brengen. Blijk je ineens kanker te hebben. “Ik laat je nu niet alleen naar huis gaan met een zak medicijnen met dit nieuws”. Ik werd weer in haar huis genomen en had weer “verkering”. Alle twee in totale verwarring, verdriet en ongeloof. 
In de eerste dagen veel emotie en verwarring. Na 3 dagen uiteindelijk naar mijn studio gestuurd, ze kon dit niet handelen maar zou mij steunen en mee naar het ziekenhuis gaan. De eerste 2 bezoeken heeft zij dit ook gedaan. Daarna heb ik alles alleen gedaan, bewust.

Voor dat iedereen die dit leest mijn ex-vriendin verketterd… ik had het er zelf aardig naar gemaakt. Ik ben geen klootzak geweest, wel een eikel. Wij hadden een korte relatie van een aantal maanden, waren veel te snel gaan samenwonen en met name ik dronk te veel. Enige wat ik haar verwijt in deze is dat zij mij weer terug nam in huis, 3 dagen weer mijn vriendin was, mij uit haar huis schopte, wel mij zou steunen en meegaan naar het ziekenhuis, fysiek mij het gevoel gaf dat ik in een relatie zat en uiteindelijk zei dat ze alle vorm van contact wilde verbreken om zichzelf te beschermen. We hebben ook weken geen contact gehad. 

Uiteindelijk was de diagnose hodgkin die goed te behandelen was met de beacopp escalated chemo kuur. Dit hield in dat ik een combinatie van chemo en pillen zou krijgen volgens een vast schema. Dit zou 8 maal 3 weken duren. Week 1 drie maal chemo en week 2 een maal chemo. Week 3 afbouw van medicatie en vooral rusten en aansterken. En dat 8 keer. Maar kreeg ook gelijk te horen dat ze, we voor volledige genezing gaan. Ik zou na deze kuur schoon zijn. Natuurlijk mogen ze geen 100 procent geven maar gezien mijn leeftijd en de staat van mijn conditie moest ik echt rekening houden met volledige genezing. Ik rekende een beetje uit en als alles een beetje mee zou zitten zou ik eind maart klaar zijn met de behandelingen. Ik heb mij hier op ingesteld en ging ervoor om dat “goede” verhaal te worden van deze vreselijke ziekte. Mijn omgeving moest kunnen zeggen dat ze iemand kennen die genezen was van kanker.

Ik heb bewust gekozen om de behandelingen alleen te doen. Ik heb hier in Nederland, ik ben half Spaans, niet veel familie. Maar de mensen die ik hier heb zijn heel close met mij. Ik ben geprezen met vrienden en met name vriendinnen die bij wijze van spreken in de rij staan om met mij mee te gaan of te ondersteunen bij vervoer en in de rust periodes. Zelfs mijn andere ex-partner en haar familie boden hun hulp en steun aan. 
De eerste keer chemo na bloedprikken, gesprek en uitslag was slopend. Ik was zo nerveus. Wat zou ik voelen, merken, zou ik gelijk moe worden, hoe lang lig ik. Gewapend met opladers voor mijn iPad en telefoon, 2 boeken, een e-reader en mijn buik vol van een saucijzenbroodje ging ik de strijd aan. Maar ik ging wel alleen. In de wachtruimte voor infuustherapie en hematologie zat niemand alleen. Allemaal stelletjes, partners, geliefden… auw, pijnlijk. De eerste vraag van de verpleegster was ook “u bent alleen?”. Ja, ik ben alleen, en ga dit ook zijn de hele behandeling. Toen ik klaar was, en de eerste dag van deze kuur is een lange dag, drukte ik op de knop van de openslaande deuren de wachtruimte door. Het licht was in het hele ziekenhuis al wat gedimd en de schoonmakers waren al bezig. De winkeltjes waren dicht en alles maakte een sobere indruk. Loop je dan alleen, met je rugtas, je hand in het verband en je parkeerkaart. In de hal van het ziekenhuis word het weer iets drukker en ik zie een vrouw in de draaideur haar man over zijn rug wrijven. Zo van, goed gedaan lieverd, lekker naar huis nu. Ik moest nog boodschappen doen en koken en er was niemand thuis om mij te ontlasten. Natuurlijk allemaal berichten en belletjes van vrienden en familie hoe het was gegaan en hoe ik mij voelde. Maar het intieme, mijn strijd, onze strijd kon ik niet delen. 

Ik ben iemand die nooit lang vrijgezel is geweest. Ik heb altijd wel in een relatie gezeten en was in een relatie altijd wel afhankelijk van mijn partner. En nu, misschien wel de zwaarste periode uit mijn leven, moet ik het zonder doen. Juist nu. Ik ben de kuur met ontzettend veel positieve energie en strijdlust in gegaan. Iets wat zich snel terugbetaalde in de resultaten. 

Na 2 behandelingen van 3 weken wilde de hematoloog mij weer door de pet-ct-scan hebben. Ik voelde mij naar omstandigheden goed en m’n klieren maakten een geslonken en inactieve indruk. ik ging op donderdag de pet-ct-scan in en maandag zou ik gebeld worden. Ik was net een powernapje aan het doen toen mijn telefoon ging. Uiteraard wist ik wie het was, de hematoloog. Ze vroeg of ik zit of stond… ik lig… je belt me eigenlijk wakker maar kom maar op. Gefeliciteerd… de scan toont aan dat uw klieren al niet meer actief zijn en de tumoren zijn zodanig geslonken… dat we niet 8 behandelingen van 3 weken doen maar 4. “U bent op de helft”.

Wat een nieuws zeg! Wauw… en dan is wel gelijk dat moment, het besef. Je bent niet de hele dag samen in huis aan het ijsberen tot de dokter belt. Niemand is getuige geweest van mijn ogen en mond die openviel toen ik dit nieuws kreeg. Ik vloog niemand in de armen of kon mijn emotie even laten gaan. Ik moest het wederom weer doen met m’n zusters bellen en mijn vaste vrienden die ik telefonisch op de hoogte stelde. De rest stuur ik wel een appje….

Veel mensen bieden aan mee te gaan met de chemo behandelingen. Maar ik heb hier tot op heden nooit gebruik van gemaakt. In deze is het alles of niets voor mij. Ik kan met een van mijn vriendinnen eerst koffie drinken in het ziekenhuis en daarna haar naast mijn bed hebben zitten terwijl ik aan het infuus lig. Zij zal mij ook ophalen, brengen, parkeerkaartje in de automaat doen terwijl ik al naar de auto loop… te moe om in de rij te staan. In de auto mij laten bellen met mijn zus om te vertellen hoe het gegaan is. Ik kan al deze dingen los van elkaar krijgen. Ik hoef niet alleen te gaan, ik heb mensen die voor mij willen koken en zelfs nu hoef ik niet alleen te slapen. Maar als ik het totaalplaatje niet heb, wil ook de losse stukjes ook niet… dan maar alleen. 

Ik voel me zo sterk. De afhankelijke man blijkt een zelfstandige en met name onafhankelijke man te zijn. Vroeger kon ik niet eens een antibiotica kuur zelfstandig afronden. En nu ben ik de beacopp escalated kuur met een lastig schema even aan het doen. Ik mis geen afspraak en ben op tijd als ik dreig medicatie te kort te komen. Ik kook voor mezelf en gezond. Niet voor niks heb ik door goed eten en bewegen de kuur van 8 naar 4 behandelingen gekregen. Zit natuurlijk ook een geluk factor bij… de kuur slaat goed aan en mijn lijf kan chemo goed verdragen. Maar ik geef je het maar te doen. En natuurlijk krijg ik complimenten. Vanuit mijn omgeving en ziekenhuis. Maar toch doet het vaak veel pijn en weet ik nu hoe eenzaamheid voelt. Ik kan mij al alleen voelen in gezelschap maar ervaar echt momenten van eenzaamheid. Ik zit in de laatste behandeling en eind deze maand ben ik klaar. Daarna is het in december ergens de scans in en dan voor kerst en oud en nieuw schoon. Niet gelukkig in de liefde, wel gelukkig in het spel. 
 

Als je het ziekenhuis binnen komt lopen… door die grote glazen draaideur.. kijk ik altijd naar links. Het restaurant gedeelte. Daar drink ik vaak alleen koffie. Elke keer als ik binnen kom lopen hoop ik dat mijn ex-vriendin, een vriendin, vriend… iemand daar zit. “Toon, je hoeft het vandaag niet alleen te doen.”