Moe

Voor mijn chemotherapie had ik natuurlijk ongeveer wel beelden bij de klachten die horen bij de behandeling. Op mijn leeftijd kent iedereen wel iemand met kanker en dus chemo. Buiten misselijkheid en afvallen was vermoeidheid wat mij altijd was bijgebleven. Dus op het moment dat ik hoorde dat ik chemo moest krijgen wist ik ook, ik ga dus moe worden.

Ik ben iemand die met humor probeert te relativeren en dat ook uit mijn omgeving verwacht. Dus op het moment dat ik chemo hoorde dacht ik aan moe zijn en mijn luie aard. Ik had nu dus eindelijk een excuus om die luie Zuid Europeaan te zijn. Pfff wat was ik bang en gebruikte humor als masker om dat niet te laten zien. Maar ik zag mezelf al…alleen in mijn studio..oververmoeid op bed liggen. Met humor los je een hoop op maar alleen op bed…dan heb je geen publiek besefte ik. Niemand zou lachen om mijn grappen.

De arts vertelde mij al dat iedereen andere klachten heeft bij en met chemotherapie. Ik moest ook gewoon afwachten wat het met mij deed. De bijwerkingen van de medicatie, mijn conditie (ik was 3 weken ervoor opgenomen met corona) en de vermoeidheid dus.

In mijn directe omgeving waren een aantal “kenners” die mij adviseerde om actief te zijn, te worden of op z’n minst weer te gaan nadenken over op de racefiets stappen. “Fietsen??”…mag ik eerst even kijken hoe ik mij straks voel na de eerste behandeling? Kan er nog kwaad om worden. 

Achteraf goed bedoeld en ik moet zeggen dat rust roest bij mij en dat ik door het  beetje bewegen mij al beter voel.En bewegen zijn korte wandelingen, winkelen, boodschappen en huishouden. 

Ik probeer soms mijn moeheid te omschrijven. Weet niet of het lukt of dat mensen zich herkennen hierin. Ik moet hier bij zeggen dat ik iemand ben die snel opgeeft, toegeeft en van nature lui is. Maar na de diagnose strijdbaar, krachtig en een doorzetter ben geworden. 

Ik weet hoe het is om moe te zijn maar ben door mijn werk met wisseldiensten ook gewend dat slaap en moe los te koppelen zijn. Ik kon en kan doodop zijn en niet kunnen slapen. Maar je staat in de ochtend op, je komt bij, drinkt koffie en uiteindelijk word je geleidelijk moe en ga je slapen. Nu is dat anders. Naast de normale verloop van moeheid zit er altijd een slopende moe factor. Beste te omschrijven is een saaie cursus of lezing moeten volgen na een stevige lunch in een saaie ruimte en je ogen niet open kunnen houden. Voor het verkeerslicht staan met het zonnetje op de auto na een dag hard werken en je ogen dicht willen doen. Zo moe zijn dat je elk moment gewoon in slaap kan vallen.

Ik heb nu ook geleerd gewoon te gaan slapen. Overdag, zo rond 14:00 uur. Alleen gaat die vermoeidheid niet weg. Je hebt niet ineens weer energie. Ook slaap ik nooit meer dan 50 minuten, ook al zet ik de wekker op een uur. Ik kwijl als een malle en droom de meest heftige en mooie dromen in kleur. 

Ik omschrijf het alsof je met 2 tassen loopt en de ene tas loopt langzaam vol, de ander is altijd gevuld. De “gewone” tas kan je legen met even rusten, zitten, liggen of slapen….de ander zit altijd vol.

Soms ga ik een grens over en merk ik gewoon dat ik te veel doe en gedaan heb. Ik wil soms ook niet ziek zijn en mij zo moe voelen. Indelen, plannen en timing van rust is nu een heel belangrijk onderdeel geworden van de dag.