Nieuwjaar

1 januari… nieuw jaar, nieuwe kansen. Iedereen geluk en gezondheid toegewenst? Net als vorig jaar en dat het in ons geval dus niet is uitgekomen. Wenste altijd wel gezondheid maar nu zo bewust van wat dat betekend.

Afgelopen dagen teruggekeken op mijn jaar. Kan het niet echt goed omschrijven buiten heftig, kut, leerzaam en zelfstandig. Buiten m’n privé dingen die niet liepen zoals ik wilde is het horen van de diagnose kanker vreselijk. Niet alleen voor mij maar voor m’n hele omgeving.

Ik ben van nature al iemand die wil oplossen, troosten, pijn wegnemen en er voor iemand zijn. En nu had ik dat nodig. De belangrijkste mensen vielen weg. Mijn partner en dochter wilden mij niet meer zien. Mijn dochter had moeite met de hele situatie en wilde mij niet ziek en zwak zien. Inmiddels zien en spreken we elkaar weer veel. Maar het raakt je wel. De stap om dit alleen te doen gaf ontzettend veel kracht en doorzettingsvermogen. Ben echt positief geschrokken van mezelf. En als ik dit aan kan, kan ik alles aan… denk ik.

Tot je in het gat valt. Geen behandeling, minder ziekenhuis bezoek en zelf de vastigheid van medicijn inname is weg. Gelukkig vermaak ik mezelf goed maar de strijd en motivatie is wat afgenomen. Daarin komt nu twijfel in de plaats. Onzekerheid over mijn lijf. Is het wel weg? Pffff naar mate de dag dichterbij komt word ik nerveuzer en laat ik weer af en toe een traan. 

Ben zo bang dat het niet helemaal weg is… dat ik nog een korte behandeling nodig heb… net nu m’n lijf aan het terugkomen is. En van ver. Mijn lijf is kapot gemaakt door de chemo. Ik omschrijf het dat ze je vergiftigen maar je gaat net niet dood. En nu, mijn haar komt terug, energie neemt wat toe en klachten nemen elke dag af. 

Ik heb voor het eerst gevraagd of iemand met me mee gaat… naar het bespreken van de uitslag. Goed nieuws vieren, slecht nieuws samen delen. Niks voor mij dit maar merk dat ik even de kracht niet meer heb.