Toelaten

Ik merk dat ik sinds mijn diagnose ik steeds meer mezelf afsluit. Na m’n diagnose stond ik er nagenoeg alleen voor en dus de knop omgezet. Alle krachten die ik had gebundeld en ik ben er voor gegaan. Natuurlijk was ik verdrietig, angstig en eenzaam, maar deed het wel. Er was geen ruimte om te verwerken wat er die weken ervoor was gebeurt. Ik had een tegenstander en die ging ik te lijf.

Iedereen om mij heen bood zich aan maar ik maakte geen gebruik van hulp. Ik kon alles nog alleen en als het niet ging deed ik het ook of zei dat ik het had gedaan. Weken van chemo zo moe geweest, behoefte aan die speciale aandacht. Maar die was er niet dus de volgende ochtend maar trots op mezelf zijn en weer de auto in op weg naar het ziekenhuis. Daar weer de vrolijke patiënt spelen en weer door… boodschappen, koken en instorten.

En nu… behandeling is over, medicatie is voorbij… en dus ruimte voor emotie. Terugkijken… langzaam mensen toelaten tot mij en in m’n herstel en behandeling. En dat voelt als een soort schending van mijn gevoel. Ik blokkeer. Ben even de weg van het strijden kwijt en ben op mn oude weg met mn nieuwe modus. En dat gaat niet. Wil wel vechten en strijden maar tegen wie en wat. 

Ik krijg volgende week de uitslag en na lang nadenken toch besloten iemand mee te vragen. Iemand die dicht bij me staat en mij ook door en door kent. Maar ik weet het niet. Voelt niet goed en wil dit laatste stukje, hoe pijnlijk ook, alleen doen. Merk dat ik, en dat is tegen mijn ik van voor m’n diagnose, alleen wil zijn. Alleen met mijn verdriet. 

Net ontzettend zitten huilen. En dan kijk ik in mijn telefoon lijst die echt vol staat en denk dan… wie kan ik nu bellen… iedereen. Maar ik wil niemand bellen. Als ik me toch alleen voel dan maar alleen. En niemand zit te wachten op 1 januari met een Toon die het snot over z’n wangen heeft lopen.

Ik weet ik heb nog een aantal dagen en dat ik geen dingen in emotie moet beslissen. Maar herken mezelf even niet. Langzaam herken ik mezelf weer in de spiegel en nu herken ik mezelf niet als ik denk. De onzekerheid, angst, onwetendheid en gewoon de spanning breekt me op. En iedereen begrijpt me… maar wil eigenlijk gewoon even niks zeggen en even verdwijnen in iemands schoot en horen:”komt allemaal goed.”