Oud

Ik voel me oud!

Afgelopen week, met die gladheid, heb ik heel voorzichtig gedaan. Door de chemo en medicatie zijn mijn botten broos en breken die sneller. Dus voorzichtig doen. Geen zin in rare breuken en nog een probleem er bij. Leuk, nog een heupoperatie of zo. 

Zondag ben ik hier in Den Haags de stad in gegaan. Mijn dochter kwam haar vriendje voorstellen en wilde nog wat kerstinkopen doen. Dat slenteren door de stad is normaal al vermoeiend dus had me 2 dagen opgeladen. Ik stap mijn flat uit en de stoep, rijbaan en alles eigenlijk is bedekt met een dikke laag ijs. Voorzichtig, als een soort Bambi loop ik naar de auto. 

In de stad, met mijn dochter en haar vriendje, zijn er ook hele stukken glad. “Doe je wel voorzichtig pap?” Jahaaaaa …. Vroeger waren dat mijn woorden… 

Steeds moet ik die jonge lui hun tempo aan laten passen aan de mijne. Mijn dochter is een kop groter en haar vriendje helemaal. Die lange benen stappen maar door. 

We naderen een stuk wat echt glad is en mijn dochter zegt:”geef me maar een arm pap.” Aaah lief… 

Een stukje verder fietsen 2 jongens op de stoep. Ik erger me uit de verte al aan. Pfffff jeugd van tegenwoordig. 

Na de ontzettend leuke middag weer thuis. Moe maar voldaan. Krijg nog wat appjes van mijn dochter dat ze trots is op me dat in het zolang heb volgehouden. Lang leve de paracetamol spiegel!! 

Ik vertel mijn dag aan een vriendin en merk op dat ik loop te klagen. Over de gladheid, fietsen op de stoep en het vuurwerk….

Je klinkt als een bejaarde… zegt die vriendin. Klopt, zo voel ik me ook. Je moet me eens zien opstaan na een uurtje zitten. 

Langzaam ben ik bezig die jonge, sexy en fitte man te worden… tot die tijd… strooien, niet op de stoep fietsen en geen vuurwerk… kan deze ouwe even niet gebruiken.