appeltaart

Het huis geurt naar vers gebakken appeltaart. In een opwelling kocht ik goudreinettes op de markt om een taart te bakken. Ik? Een taart bakken? Dat moet jaren geleden voor het laatst geweest zijn. De afgelopen jaren was alles mij teveel zo moe was ik. Als ik ’s ochtends uit bed stapte, drukte de nieuwe dag zwaar op mijn schouders, zelfs als er leuke dingen in het verschiet lagen. Moedeloosheid en lusteloosheid voerden vaak de boventoon in het dagelijkse leven, laat staan dat ik de nodige energie en zin had om een appeltaart te bakken.
Al snel nadat ik in augustus gestopt ben met het slikken van Everolimus en Exemestaan, merk ik tot mijn grote verrassing dat mijn eigen opgeruimde ik weer tevoorschijn komt. Moe ben ik nog steeds maar de uitputting is weg en de grauwsluier die over de dagen hing, is opgetrokken. Ik heb weer plezier in de dingen ondanks dat vermoeidheid mij nog steeds belemmert. En, ook niet onbelangrijk, Lief valt het op dat ik minder kribbig en kortaf ben de laatste tijd.
Als mogelijke bijwerking bij Everolimus staat ‘psychische klachten’ vermeld, bij Exemestaan staat ‘depressiviteit’. Toch heb ik deze bijwerkingen nooit op mezelf toegepast. Want het was toch niet vreemd dat ik somberde? Ik had er de afgelopen periode alle reden toe: de zorgen om Lief die 2 jaar geleden van straat geraapt werd met een hartstilstand, de zorg om mijn moeder, het overlijden van een geliefde vriendin, verder alle grote en kleine tegenslagen die bij het leven horen, en natuurlijk mijn eigen kankerziekte die niet vrolijk stemt en de nodige beperkingen met zich meebrengt. Logisch dat ik steeds meer moeite had mijzelf staande te houden, toch?
Achteraf vind ik het best schokkend dat de medicijnen al die jaren zo’n zwaar stempel op mijn mentale gesteldheid hebben gedrukt. Ook dokter P aan wie ik dit vertel, valt even stil. Niks geen spanningssomberheid of gevoel van zinloosheid door mijn ziekte. Maar spanningssomberheid en gevoel van zinloosheid door de medicijnen tegen die ziekte. Toch ben ik blij dat ik Everolimus en Exemestaan zolang heb kunnen slikken. Ondanks de grauwsluier die over de afgelopen jaren hing, voelen ze niet nutteloos en zie ik ze toch echt als levenswinst. Nu nog afwachten wat het duo Palbociclib/Fluvestrant voor mij in petto heeft. Tot nu toe gaat het goed, heb ik geen extreme last van bijwerkingen. Het wachten is nu op de controle in november om te zien of ze ook daadwerkelijk hun werk verrichten.
Ondertussen richt ik mijn aandacht en energie op de bloembollen die de grond in moeten, op dat ene vest dat ik nu eens echt wil afbreien en het dikke boek dat ik wil lezen. Of zoals vandaag: op het bakken van een appeltaart. Heerlijk!