bordje

Door de gipskamer schettert een radio op vol volume, mensen lopen in en uit, op nog geen 2 meter afstand van mij staat een groep mensen met elkaar te praten, ondertussen probeer ik te luisteren naar wat de jonge arts in opleiding (AIO) te zeggen heeft. De foto van mijn voet wijst aan dat vier weken gips geen enkel effect heeft gehad op de breuk in mijn middenvoetsbeentje. Wat zegt ze nu? Ik moet geopereerd? En daarna langdurig in het gips? Ik stribbel tegen, vooral dat gips zint mij niet. Tien weken thuis zitten, mijn leven dat al ingekort wordt ook nog eens 10 weken op ‘stop’ gezet. Ik zie haar schrikken. Ze blijkt niet verder in mijn dossier gekeken te hebben, weet niet van de uitzaaiingen in mijn botten maar begrijpt nu dat ik andere afwegingen maak dan de gemiddelde patiënt met een botbreuk. We spreken af dat ik over een paar weken terugkom om alles nog eens te bespreken. Ontdaan verlaat ik het ziekenhuis. Hier was geen sprake van shared decision making waar dokter P. het altijd over heeft, laat staan dat er naar de hele mens gekeken werd.
Een paar uur later word ik gebeld. De AIO. Ze heeft mijn dossier aan de chirurg voorgelegd. Hij wil mij zelf spreken. Ik voel mij serieus genomen en hang opgelucht op.
Vorige week vond het gesprek eindelijk plaats. Omdat de breuk niet tot noemenswaardige klachten leidt, stelt de chirurg voor van verdere behandeling af te zien. Mocht het toch fout gaan dan kan ik altijd contact met hem opnemen. Hier kan ik mij in vinden, al voelt het best kwetsbaar met die voet. Ik draag nu alleen hele stevige schoenen, de mooie laarsjes die ik in Parijs heb gekocht, blijven ongebruikt in de kast.
In diezelfde tijd wordt Don Payo, onze trouwe viervoeter, ziek. Bezoeken aan de dierenarts mogen niet baten. Uiteindelijk zien Lief en ik in dat we hem los moeten laten. Met bloedend hart laten we hem naar de Eeuwige Jachtgronden vertrekken. We zijn totaal van slag maar troosten ons met de gedachte dat we deze hond, die op 10 jarige leeftijd zwaar gehavend en verwaarloosd bij ons kwam wonen, een fantastische oude dag hebben gegeven.
Vooral Lief heeft het moeilijk met zijn vertrek. Lief wordt volgende week aan zijn hart geopereerd en hij hoopte dat zijn wandelcoach Don Payo, hem, net zoals 4 jaar geleden, bij thuiskomst in het revalidatietraject weer bij zou staan. Het mocht niet zo zijn.
Ondertussen gaat mijn moeder, 91 inmiddels, hard achteruit. Ze is een-mens-van-een-dag zoals de huisarts haar situatie verwoord. Ze woont nog steeds op zichzelf, wil geen 24 uurszorg, als er dagelijks iemand langskomt is dat voldoende, vindt ze. Nee, ze is niet bang voor de dood. Ze geeft al langere tijd aan genoeg te hebben van het leven. Maar als ze dreigt te stikken omdat ze geen lucht naar binnen krijgt, raakt ze in paniek. Zo ook gisteravond. Een ambulance bracht haar naar het ziekenhuis. ‘We hebben wel een karakter binnengekregen’ zegt de verpleegkundige aan de telefoon. Oef, ze moest eens weten hoe het is om dit ‘karakter’ als moeder te hebben.... Als alles volgens plan loopt mag ze donderdag weer naar huis.
Met de situatie van mijn moeder in gedachte stelt Lief voor om te vragen of zijn hartoperatie uitgesteld kan worden. Ik wil er niet van horen. Ik weet dat hij er vreselijk tegen op ziet maar weet ook dat hij opgelucht is dat het na 5 maanden wachten eindelijk zover is. Hoe eerder die operatie achter de rug is, hoe beter. Dan zegt hij ‘ik vind het allemaal te zwaar voor jou.’ Oh, te zwaar voor mij? Het zet mij aan het denken. Eerlijk gezegd had ik er niet bij stilgestaan wat dit alles met mij doet. Ik dender maar door en ben duidelijk mijzelf weer eens aan het voorbij lopen. Ik denk aan de pijnpunten die ik vooral ‘s nachts in mijn bovenrug voel, daar waar de kankercellen actief zijn en aan de tintelingen in mijn pink die veroorzaakt worden door een zenuw die beknelt wordt in mijn wervelkolom. Ik denk aan die zware vermoeidheid die ik iedere dag met mij meesleep. Ik denk aan alles wat er momenteel op mij af komt en kan niet anders dan Lief gelijk te geven. Er ligt een beetje veel op mijn bordje.