Borstkankervereniging

Afgelopen week ben ik weer wat op adem gekomen. Mijn ouders waren met vakantie zodat ik hun huis voor mij alleen had als ik de herrie en stofwolken van de verbouwing thuis wilde ontvluchten. Het fijne van een huis dat niet het mijne is, is dat ik niets hoef. Er is geen stem in mijn hoofd die zegt dat tuin, zolder, keukenkastje, strijkgoed, stapel post opgeruimd, schoongemaakt, verzorgd, nagekeken hoeft te worden. Wel kan ik er lummelen, slapen, dutten, staren, uiltje knappen, rusten, bijkomen, hangen, vervelen en lezen. Heerlijk. Deze week is vriendin MV met vakantie en kan ik haar huis overdag als vluchthaven gebruiken.
Ik heb lang nagedacht over de vraag of ik mijn werk wil delen. Op zich wil ik dat graag maar.... als ik mijn eigen website hier benoem, geef ik ook mijn dagelijkse identiteit vrij en daar heb ik vooralsnog moeite mee. Juist de anonimiteit van mijn blog zorgt ervoor dat ik schrijf wat ik schrijf. Ik streef er naar in mijn blog zo eerlijk en open mogelijk te zijn en ik vrees dat ik die openheid kwijtraak zodra ik die anonimiteit opgeef. Ik heb bedacht dat ik bij mijn wekelijkse blog een foto van mijn werk plaats. Misschien is dat een redelijk compromis?
Vrijdag lag het nieuwste magazine van de borstkankervereniging op de mat. Wat informatie over (uitgezaaide) borstkanker betreft, heb ik veel aan de website van de borstkankervereniging. In het magazine staan informatieve artikelen en interviews met vrouwen en een enkele man, met borstkanker. Het zijn sterke, positief ingestelde mensen die aan het woord komen en vaak een positieve draai geven aan deze ziekte. Met dat laatste heb ik moeite, ik kan tot op heden geen positief aspect aan uitgezaaide borstkanker ontdekken. Ja, ik realiseer mij dat ik niets moet uitstellen, waar de prioriteiten in mijn leven liggen, dat ik het onderste uit de kan haal, dat ik nu de ruimte heb om dingen te ondernemen waar ik voorheen geen tijd voor had, dat ik kan genieten van de kleine dingen en hoe belangrijk kwaliteit van leven is. Ja, dat zijn allemaal positieve aspecten maar ze wegen wat mij betreft in de verste verte niet op tegen de prijs die ik hiervoor moet betalen. Ik had vele malen liever mijn baan behouden, doorgewerkt tot mijn pensioenleeftijd en samen oud geworden met Lief.
Wat ik mis in het magazine zijn de verhalen van vrouwen die er alleen voorstaan, die geen betrokken partner, kinderen, familie en vrienden hebben waar ze met hun verdriet en angst terecht kunnen. Ik mis het verhaal van de vrouw die thuis als ze over haar ziekte wil praten van man en kinderen te horen krijgt “Begin je nu weer? Dat weten we nu wel” of over de vrouw wiens man achter de krant verdwijnt zodra haar ziekte ter sprake komt, of over de jonge vrouw die haar ziekte ontkent, iedere medische behandeling weigert en een helse laatste levensfase doormaakt, of over de vrouw met kleine kinderen die als haar gevraagd wordt of zij en haar man dank zij haar ziekte dichter bij elkaar zijn gekomen terugbijt dat ze kanker heeft en geen relatieprobleem. Vaak denk ik aan de uitspraak in de krant jaren geleden van een bekend acteur wiens vrouw borstkanker had, hij eindigde het interview met de woorden “kanker brengt niets goeds met zich mee”. Woorden waar ik mij tot op heden helemaal in kan vinden.