flubberende hartklep

‘Zohoo, die flubberende hartklep is duidelijk te zien! U weet toch dat u een flubberende hartklep heeft?’
'Ja, al heeft de cardioloog er een ander woord voor.’
‘Klopt, zij noemen dat een prolaps.’ De echo-medewerkster kijkt geconcentreerd naar de beelden van mijn hart op het scherm. Het is anderhalf jaar geleden dat mijn hart bij Cardiologie binnenstebuiten is gekeerd vanwege zware vermoeidheidsklachten. Hartfalen kan een laat gevolg zijn van de behandelingen (bestralingen, chemokuren) die ik 14 jaar geleden heb ondergaan. Er werd toen een matige prolaps (niet goed sluitende hartklep) geconstateerd. Geen reden tot zorgen, mijn vader is er 87 jaar mee geworden maar, aldus de cardioloog, ik moest wel ieder anderhalf jaar een controle echo laten maken via de huisarts. Afgelopen maandag was het zover.
De volgende dag word ik door de huisarts gebeld en ja, mijn ervaring is dat als de huisarts zelf belt voor een uitslag er iets aan de hand is. Of, zoals iemand in de wachtkamer bij de oncoloog eens opmerkte: als ze je een kopje koffie in de spreekkamer aanbieden, weet je dat het fout is.
Het blijkt dat de matige prolaps van destijds geëvolueerd is in een zorgwekkende tot zeer zorgwekkende prolaps. De huisarts stelt voor mij naar de cardioloog te verwijzen. Ik sputter tegen, zit niet te wachten op nog een medisch traject maar ga uiteindelijk toch overstag. Ik stel Lief op de hoogte van deze nieuwe ontwikkeling en zet het vervolgens uit mijn hoofd. Ik heb momenteel veel te stellen met mijn zelfstandig wonende 90 jarige moeder. Ze kan redeloos boos worden, op het hysterische af, als ze het ergens niet mee eens is. Ik heb die dag weer zo’n aanvaring met haar gehad, het ging echt nergens over, en ben te zeer van slag om er ook nog een hartprobleem bij te hebben. De zorgen om mijn moeder blijven mij in beslag nemen totdat ik gisteren bij de oedeemtherapeute het telefoontje van de huisarts ter sprake breng. Zij vertelt dat ik mij waarschijnlijk veel beter zal voelen na de operatie. Wat? Operatie? Ik? Hoezo? Waarom? Nee hè, zo’n vaart zal het toch niet lopen? Plots realiseer ik mij dat ik dit echt serieus moet nemen, zelfs als het geen operatie wordt en met medicatie verholpen kan worden. ZUCHT! Hier zit ik echt niet op te wachten.
Ondertussen heb ik slapeloze nachten vanwege de zorgen om mijn moeder. Mijn jongere broer doet wat hij kan en dat is ontzettend veel, maar ook hij zit er doorheen. De thuiszorg en huisarts zijn op de hoogte van wat er gaande is maar ook zij kunnen niet tot haar doordringen. Moedeloos word ik ervan. Ik snak zo naar rust en ruimte voor mijzelf, voor Lief en voor dit leven dat mij zo dierbaar is.