Kermis in hel

Het is de hele week al kermis in hel in mijn hoofd en dat zal het de komende week ook blijven. Vandaag ga ik bloed laten prikken en komende maandag krijg ik de hoogte van de tumormarker te horen. De spanning die dit met zich meebrengt zorgt voor sterk wisselende stemmingen en soms alles tegelijk. Kermis in hel dus. De vorige keer, alweer 4 maanden geleden, was ik zo rustig voorafgaande aan de controleafspraak maar daar is nu geen sprake van. Geen idee waardoor dat komt al kan ik wel allerlei redenen verzinnen, zoals de zenuwpijn in mijn heup en been en de pijnscheuten die ik soms in mijn rug voel. Maar het kan ook zijn dat deze pijn opspeelt vanwege de spanning, een kwestie van de kip en het ei. Dan is daar ook nog het medicijn zelf, dat houdt de kankercellen al zoveel langer onder controle dan gebruikelijk is, dat moet een keer fout gaan. Hoe langer het goed gaat, hoe groter de kans dat het fout gaat. Logische gedachte toch? Ja, ik ben er erg goed in mijzelf van alles aan te praten als ik gespannen ben. Ik heb bij voorhand al aan Lief doorgegeven dat ik soms wat onuitstaanbaar kan zijn, snibbig en snel aangebrand. Nou dat had hij al gemerkt en dat kon hij best begrijpen.
Gelukkig zijn er ook momenten van rust en vertrouwen, momenten van genieten en momenten van vreugde om dit mooie leven, om de kakofonie van kleuren veroorzaakt door de tulpen in onze voortuin ter grote van een postzegel, om een dansende miss Happy, om de eerste asperges van het jaar. Deze momenten worden afgewisseld door momenten van berusting, momenten waarop ik mij nietig voel, een zandkorrel in de geschiedenis van de mensheid. Wie ben ik nu eenmaal tussen al die miljarden mensen die voor mij geweest zijn, die nu leven en die na mij zullen komen? Wat stel ik nou voor? Momenten waarop ik bang ben voor wat onvermijdelijk eens komen gaat. Nee, niet bang voor de dood maar wel voor het traject dat er aan voorafgaat. Momenten waarop ik kwaad ben en ongedurig. Ik wil nog zoveel, heb nog zoveel ideeën in mijn hoofd die ik wil uitvoeren, zoveel dingen die ik nog wil ondernemen. Dit zorgt ervoor dat ik haast heb, wat weer tot irritatie leidt want mijn energie is lang niet toereikend om alles te doen wat ik wil doen. Waar leg ik mijn prioriteiten? Ik moet keuzes maken maar wil dit (nog) niet. Momenten van verdriet om wat ik los moet laten en om de mensen die ik liefheb achter te moeten laten. Momenten van onzekerheid, wat als ik de volgende fase inga? Hoe zal ik reageren op nieuwe medicijnen? Momenten van grote chaos, waarin alles tegelijk opspeelt en om voorrang strijd.
Nog een volle week te gaan...