Kop of munt

Bij het wakker worden, bevind ik mij even in een heerlijk niemandsland tot ik mij realiseer dat vandaag zo’n dag is. Zo’n dag waar ik weer moet opkomen als ongewild hoofdpersoon in een foute B-film. Vanmiddag is het zo ver, dan hoor ik welk geheim mijn bloed dat ik vorige week heb laten prikken, prijsgeeft. Alles hangt af van de hoogte van de tumormarker. Vier maanden geleden stond deze op een all time low: 23. Zal dit geëvenaard worden? Ik denk aan de scenario’s waar Klaver65 in haar laatste blog over schreef. Het zijn fasen die leiden van kwaad tot erger. Je weet dat je ooit de volgende fase in gaat maar hoeft het nu nog even niet alstublieft? Ik stuiter al een aantal dagen alle kanten op, een keur aan emoties passeert in willekeurige volgorde de revue: angst, berusting, spanning, ongeduld, ontkenning, verdriet, boosheid, onverstoorbaarheid, onrust.
Ik wil nog zoveel maar durf nu niet verder te kijken dan vandaag. Ik heb werkelijk geen idee wat de uitkomst zal zijn. De huidige medicatie biedt mij een prima kwaliteit van leven, de bijwerkingen zijn goed vol te houden. Ja, er zijn nachten dat ik zo misselijk ben dat ik een emmer naast het bed zet. Sinds ik een keertje zwaar misselijk wakker werd en gelijk moest overgeven, neem ik wat dat betreft het zekere voor het onzekere. Ja, er zijn weken dat ik geplaagd word door een dwarsliggende maag. Ja, er is die eeuwige vermoeidheid en ja, ik heb last van afbrokkelende nagels, opvliegers en andere kleine ongemakken. Toch mag het wat mij betreft nog heel lang zo doorgaan.
Ondertussen zijn de kankercellen druk zoekende naar wegen om de blokkades opgeworpen door de medicijnen te omzeilen. Er komt een dag dat ze dat zal lukken, dat ze weer actief worden en hun dodelijke celdeling hervatten. Misschien heeft die dag al plaatsgevonden. Nog even en ik weet of het al zover is.
Een reus heeft mij opgepakt, als een muntstuk gooit hij mij op. Hoe kom ik neer? Kop of munt.