les 1 van onderwijsmodule Hoe-prik-ik-in-een-bloedvat

‘Mag ik uw rechter hand bekijken?’ De verpleegkundige pakt mijn hand en bekijkt hem van alle kanten. ‘Dit zijn prachtige bloedvaten. Zal ik deze gebruiken voor het infuus?’
'Nee, het heeft geen enkele zin om die aan te prikken, dat bloedvat leidt nergens naar. Dat geldt voor alle bloedvaten op mijn hand.’
'Zal ik echt geen poging wagen, het ziet er zo mooi uit?’
In gedachten vloek ik de boel bij elkaar. Van te voren is afgesproken dat ik naar de holding room (wie verzint zo’n naam?) van de OK gebracht zou worden waar een anesthesioloog het infuus zou aanbrengen. Waarom word ik dan toch  weer onder druk gezet? Ik ben al zo vaak mis geprikt door verpleegkundigen die nog nooit gehoord hebben van door chemokuren aangetaste bloedvaten. Uit ervaring weet ik dat anesthesiologen die mooie bloedvaten op mijn hand zelfs geen blik waardig keuren en in één keer een goed bloedvat uitkiezen op mijn onderarm. Vandaar ook de afspraak om naar de OK gebracht te worden.
Na mijn weigering treedt het hele circus in werking en dat allemaal voor een fietsechocardiogram. Ik moet op een bed gaan liggen en word naar de holding room gereden. Daar begint het lange wachten Dan verschijnt een jongedame aan mijn bed. Ze stelt zich voor als anesthesioloog in opleiding. Ik zucht. Dit was niet de afspraak. Ze pakt mijn hand en wijst op precies dezelfde bloedvaten als de verpleegkundige eerder die ochtend en alle andere verpleegkundigen en anesthesiologen in opleiding over de afgelopen jaren. Ja hoor, daar gaan we weer.
Ik leg uit dat het geen zin heeft die bloedvaten aan te prikken. Ook deze dame blijkt nog nooit van door chemokuren aangetaste bloedvaten te hebben gehoord en kiest toch een bloedvat op mijn hand. Tot haar verbazing (niet de mijne) werkt het bloedvat niet mee. Dan pakt ze het echoapparaat erbij en brengt het infuus in aan de binnenkant van mijn onderarm.
Wat een gedoe! Ik kan mij niet voorstellen dat ik de enige ben die tegen deze onwetendheid bij professionals aanloopt. Er moeten toch meer kankerpatiënten zijn die verziekte aders hebben?
Waarom niet, zoals in Frankrijk, voor de duur van de chemokuren een tijdelijke port-a-cath aan brengen? Scheelt later een hoop ellende.
Bij deze houd ik een pleidooi voor een aanvulling op les 1 van onderwijsmodule Hoe-prik-ik-in-een-bloedvat, voor eerstejaarsstudenten verpleegkunde en geneeskunde. Graag hierin vermelden dat bloedvaten door medische behandelingen van structuur kunnen veranderen waardoor ze niet bruikbaar zijn om te prikken. Dan loop ik (en vele anderen) niet langer op tegen onbegrip en onwetendheid bij geroutineerde medewerkers in de gezondheidszorg.