scootmobiel

Nee hè, wat nu weer? Verbijsterd kijk ik naar de olifantenpoten waar ooit mijn onderbenen en voeten zaten. Hoe kom ik daar nu weer aan? De huisarts constateert dat ik de olifantenpoten te danken heb aan de bloeddrukverlagers die ik sinds kort slik, ook de nachtelijke krampen in mijn scheenbeen heb ik aan deze medicijnen te danken. Ik moet zoveel mogelijk met mij benen omhoog zitten en ’s nachts mijn voeten en onderbenen op een kussen leggen. Sinds ik een warme kruik op dit kussen neerleg, blijven de krampen uit. Maar wat een gedoe. Ik heb steeds meer hulpmiddelen nodig om mijzelf staande te houden. Sinds kort overweeg ik zelfs een scootmobiel aan te schaffen omdat ik nauwelijks nog vooruit kom. Mijn conditie is in de afgelopen weken van extreme hoofdpijn volledig naar beneden gekelderd, de te hoge hartslag die ik aan die periode heb overgehouden, zorgt ervoor dat ik mij niet meer in kan spannen. Zowel de huisarts als dokter B. gaan hier aan voorbij. Gevolg is dat mijn dagelijkse wandeling sterk is ingekort en het korte eindje dat ik nu nog loop alleen schuifelend, voetje voor voetje, kan volbrengen. Ook verder wordt alles te zwaar: het bed opmaken, de was ophangen, een rondje supermarkt, uitgeput ben ik na deze acties. En het wordt steeds moeizamer. Hoe moet ik mijzelf nog staande houden? 
Mijn lijf is aan het desintegreren, nog even en het is klaar voor de sloop. Het kan niet anders dan dat 17 jaar ziek zijn en 17 jaar zware medicatie slikken, zijn tol eist. De veerkracht is er uit, ook mentaal, zeker nu ik de aanwezigheid, steun en zorg van Lief iedere dag moet missen. De rouw is nog steeds alomtegenwoordig.
De vraag of ik nog wel door wil gaan, dringt zich steeds vaker aan mij op, zeker nu ik met het slikken van Xeloda ben begonnen. Vandaag is de laatste dag van de eerste kuur. Op mijn verzoek ben ik met de laagste dosering begonnen in de hoop eventuele bijwerkingen te ontlopen. Het mag echter niet baten. Al houd ik mij aan alle voorschriften voor hand-, voet- en gebitszorg, mijn voetzolen zijn bijzonder pijnlijk wat lopen nog moeizamer maakt en mijn mond is ontstoken. Ook mijn lichaamsthermostaat is van slag, vooral ’s avonds word ik geteisterd door koude rillingen terwijl ik overdag vaak met een oververhit hoofd (letterlijk!) rondloop. Moet ik hier wel mee doorgaan? Wordt het niet tijd om de handdoek in de ring te gooien?
Gelukkig heb ik veel lieve betrokken mensen om mij heen. Iedereen wil helpen maar uiteindelijk sta ik er alleen voor.
Komende week heb ik een controle afspraak bij dokter B. Ik ga weer een poging wagen om de ernst van mijn verslechterde conditie onder zijn aandacht te brengen want zo kan en wil ik niet verder. (Wat mis ik dokter P!)