Telefoongesprek

Lief is net met miss Happy de deur uit voor de avondwandeling als de telefoon gaat. Mijn moeder met een in eerste instantie vrij onsamenhangend verhaal. Ze vertelt dat ze zich de laatste dagen niet goed voelt maar wat er precies aan de hand is blijft onduidelijk voor mij. Net als ik wil voorstellen om de volgende dag de huisarts te bellen, begrijp ik wat ze bedoelt. Ze maakt zich zorgen over het feit dat er dagen zijn dat ze alsmaar aan mijn vader denkt, dat haar gedachten in cirkels om hem heen blijven draaien. Als ze bijvoorbeeld een boek leest, blijven haar gedachten steeds afdwalen naar mijn vader, hoe boeiend het boek ook is. Het lukt haar niet haar gedachten een andere richting op te sturen dus stopt ze met lezen.
Dat is toch niet gek, is mijn reactie, het is nog maar net een halfjaar geleden dat hij is overleden. Je hebt zo lang met hem samengeleefd, natuurlijk zit hij helemaal verweven in je gedachten. Geef jezelf de tijd. Ik vind dat je het goed doet, niet gaan zitten piekeren over het feit dat je piekert, dat heeft geen zin. Ja, zegt mijn moeder, er zijn gelukkig ook dagen wanneer het wel lukt de blik naar buiten te richten terwijl dat in het begin helemaal niet zo was. Maar het leven heeft nog zo weinig zin, het heeft niets meer te bieden.
Wat kan ik zeggen? Kop op het gaat wel over? Er liggen vast nog wel leuke momenten in het verschiet? Niet zo tobben, heb je gezien hoe mooi het buiten was vandaag met al die sneeuw? Nee, ik kan slechts luisteren naar haar verdriet en zorgen. Ik kan mij zo goed voorstellen dat de zin van het leven wegvalt als je op je 85ste weduwe wordt van de man met wie je 60 jaar lief en leed hebt gedeeld. Wel moedig ik haar aan wat vaker naar buiten te gaan. Al zie ik dat ze goed op haar plek is in haar huisje met tuin, ik zie ook dat ze vrij afgelegen woont en de buitenwereld ver weg is. Ja, de mensen komen langs, sturen lieve kaartjes en bellen haar regelmatig op, maar zelf op pad gaan is iets heel anders, dat zou misschien wat meer afleiding geven. Ik neem mij voor om als het weer het toelaat, haar zo af en toe mee te nemen om ergens koffie te gaan drinken. Nadat we elkaar een goede nachtrust hebben toegewenst, hangen we op.
Als Lief even later met miss Happy binnenkomt, vindt hij mij ontredderd en verdrietig op de bank. Ik vertel hem over het telefoongesprek met mijn moeder en hij begrijpt dat ik daardoor aangeslagen ben. Maar ik vertel hem niet dat er nog een tweede reden is dat ik zo van slag raak als ik mijn moeder zo meemaak. Ik weet dat haar verdriet en haar worsteling met de zin van het leven ook zijn verdriet en worsteling zal worden als ik dood ben. Even later in bed komen de tranen, zachtjes, zodat hij niet wakker wordt.