Tulpenbollen

Zo, de tulpenbollen zitten eindelijk in de grond. Ik had de bollen al maanden geleden in huis gehaald maar was er niet aan toegekomen ze te planten. Voor de zoveelste keer vraag ik mij af hoe ik dat toch allemaal deed toen ik ook nog buitenshuis werkte. Mijn dagen zitten vol met klusjes, afspraken, werken in mijn atelier, wandelen met miss Happy, enz. Vaak heb ik het drukker dan eigenlijk goed voor mij is, dan heb ik geen ruimte om op adem te komen en voel mij doorlopend moe. De week dat ik zo hard ben gevallen, was zo’n week waarop ik teveel hooi op mijn vork had genomen, ik mij niet lekker voelde en vreselijk moe was. Dat ik dan op straat onderuit ga, vind ik een veeg teken. Ook Lief is deze mening toegedaan, wanneer ik eens rustiger aan ga doen wil hij weten. Nou per direct. Dus heb ik afgelopen week afspraken afgezegd en ‘lege’ dagen ingepland. Het is even wennen, geen idee of ik dit rustige tempo vol kan houden, het is nou eenmaal niet de aard van dit beestje. Daarbij speelt mij ziekzijn natuurlijk ook een rol. Zolang ik nog van alles kan ondernemen, wil ik het onderste uit de kan halen.
Ik ben nog wel teruggegaan naar de huisarts omdat er alsmaar grote hoeveelheden pus uit de wond onder mijn oog bleven komen. Dit keer trof ik niet mijn eigen huisarts maar een weinig doortastende jongeman die bij het zien van mijn medisch dossier helemaal verzenuwde. Vooral toen Lief hem ook nog vertelde dat ik koorts had gehad en mij al een tijdje niet lekker voelde, was hij de mening toegedaan dat ik mij niet bij hem maar bij de oncoloog moest melden. Ja duhuh, dacht het echt niet. Ik ben meer dan alleen uitgezaaide borstkanker en wat moet de oncoloog nou met pus uit een wond veroorzaakt door een val? En iedereen heeft toch wel eens een periode waarin hij zich niet zo lekker voelt? Na veel heen en weer gepraat kreeg ik een recept mee voor een bacteriedodend zalfje en moest ik beloven contact op te nemen met het ziekenhuis als de klacht aan bleef houden. Gelukkig heeft het zalfje zijn werk gedaan en is aan mijn gezicht inmiddels niets meer te zien.
Vanochtend ben ik opgestaan met een scherpe pijn in mijn lies. De destijds door de metastase beschadigde zenuw laat weer eens van zich horen. Moet ik hier nu mee naar de oncoloog zoals die jong huisarts zou adviseren? Welnee, er is geen reden tot paniek. Wat dacht je van uren gehurkt in de tuin bolletjes in de grond stoppen? Geen wonder dat die zenuw opspeelt. Ik heb in de loop van de tijd geleerd niet gelijk bij iedere fysieke klacht in de stress te schieten, eerst afwachten of het gewoon overgaat en gaat het niet over dan kan het nog van alles zijn dat niet met kanker te maken heeft. Ik ben tenslotte meer dan alleen kanker.