Tweespraak: foto

Ooh, heb je die foto gezien?
Vreselijk, zelfs ik kan het niet langer ontkennen. Het bewijs is geleverd.
Weet je, het is iedere keer wat. Het begon met die borstamputatie. Daar was geen ontkomen aan, dat was wel duidelijk.
Hebben we gelijk praktisch aangepakt: alle laag sluitende truitjes en hemdjes gingen de deur uit. En we zijn inmiddels zo gewend aan die ene borst dat het ons nog nauwelijks opvalt. ’s Ochtends doen we een speciale bh met prothese aan, dan de rest van de kleding eroverheen en niemand die er wat van ziet. Opgelost, klaar.
Er was nog een reden om de kledingkast aan te passen: opvliegers. Bij het zien van een col kregen we het al warm.
Dus werden alle colletjes verbannen en truien vervangen door vesten. Die kan je tenminste gelijk uit doen als er weer een hittegolf doorbreekt. Ook opgelost, klaar.
Jij weet ook werkelijk alles weg te wuiven. Vind je dat ook als het om ons gebrek aan energie en onze slechte conditie gaat?
Ach, met ’s ochtends later opstaan, ’s avonds eerder naar bed en ’s middags een dutje doen, valt het best mee dus daar ga ik niet over klagen. Het is echt allemaal klein leed.
Ok, ik laat het klein leed voor wat het is en zet zwaarder geschut in: de linker oedeem arm en hand. Die arm ziet er niet uit zo dik, past helemaal niet bij de rest van ons lijf. En dan die handschoen die onze vingers insnoert tot de nagels. Echt stom! En wat denk je van...
Hoho, daar hebben we het er al eens eerder overgehad. Met al die ongemakken valt te leven. Op de wereldschaal van leed stelt het niets voor. Ik ga toch ook niet zeuren over dat dagelijkse poedertje dat naar zeewatersnot smaakt? Dat gaat toch nergens over? Je kunt wel blijven klagen maar het is niet anders.
Maar die foto hé, dat is echt erg. Weet je nog hoe blij we waren toen de eerste stekeltjes op ons kale bolletje verschenen na alle chemokuren? En hoe teleurgesteld we waren toen bleek dat onze mooie dikke krullen hadden plaatsgemaakt voor dun, slap haar?
Ja, het voelde als het verlies van een deel van onze identiteit. Door het haar sindsdien kort te dragen hebben we ons ook daar aan aangepast. Maar nu, nu weet ik het ook even niet meer.
Als jij het hoofd laat hangen, wordt het wel heel erg moeilijk. Wat denk je? Zullen we helemaal kaal worden door de Palbociclib?
Ik weet het niet, we moeten afwachten, misschien stopt het hierbij dan is het nog net te doen. Kom, laten we onze armen om elkaar heen slaan en elkaar troosten want dit, dit doet zo’n pijn!