Blog 3 - Een komt nooit alleen

"Een komt nooit alleen" zei mijn moeder wijsgerig als de kinderen hun nood bij haar kwamen klagen. Je had een gat in je broek en een ander kind had de knie kapot gevallen; er kwam een kind binnen met een bloedneus en een ander kind had een nóg belangrijkere reden om haar aandacht op te eisen. Kortom: er was een probleem en voordat dat probleem was opgelost kwam het volgende al weer om de hoek kijken.

Daar moest ik februari 2022 aan denken toen bleek dat ik een agressieve prostaatkanker onder de leden had... Het liefst zou ik mijn moeder geroepen hebben om me door haar te laten troosten en haar te bevestigen dat ze weer eens gelijk had: een komt nooit alleen.

Het was maar een beginnende staar maar op beide ogen precies, maar dan ook precies, midden in het brandpunt. Ik had er stikveel last van. De oogarts adviseerde me een staaroperatie aan beide ogen en die operaties moesten (toen nog) met tussenposen van een week of zes worden uitgevoerd. De eerste operatie aan het rechteroog was inmiddels met succes uitgevoerd. En ja, toen kwam eind februari 2022 het alarmsignaal van een PSA-waarde van 625...

De staar was plotseling veel minder belangrijk en werd overvleugeld door een bijzonder agressieve prostaatkanker. Alle aandacht voor mijn gezondheid werd vanaf dat moment gericht op de urologe en van haar ging dat, zoals gewoonlijk, naar de oncologe en mijn casemanager. Midden in de crisis, in de tijd dat ik meer dan 1 kg per dag aan lichaamsgewicht verloor, kreeg ik bericht dat de operatie aan het linkeroog niet kon doorgaan: Corona; de oogarts was geveld door het coronavirus. Dat was waar ook: helemaal niet meer aan gedacht. Het stond weliswaar op de agenda maar ik had totaal geen aandacht meer gehad voor die ingreep. Nu kwam dat uitstel van de oogoperatie goed van pas.

Zodra er was gebleken dat de hormoontherapie succesvol was ben ik met Inge, de casemanager, gaan praten over de staaroperatie en hoe het nu verder moest? Uit het overleg van haar met de urologe, de oncologe en met de oogarts kwam de geruststellende mededeling dat de prostaatkanker een staaroperatie niet in de weg hoefde te staan. Kortom: kanker of niet; de staaroperatie aan het linkeroog werd alsnog gepland.

Nog na het met oogdruppels verdoven van het oog, maar voorafgaand aan de operatie, kwam de chirurg me even groeten en toch nog eerst even met mij m'n dossier doornemen. Het bleek dat ze volledig op de hoogte was van de inhoud van het dossier; óók wat betreft de kanker. Ze stelde me volledig op mijn gemak en vertelde me, net zoals bij de operatie van het rechteroog, hoe de ingreep zou gaan verlopen.

En waarom vertel ik dat hier zo uitgebreid? Wel, tijdens de operatie wilde ze zo af en toe weten of het nog wel goed met me ging. Ik hoorde haar op de achtergrond met een collega praten waarna ze zich op enig moment opgewekt tot mij richtte met de woorden: "Hallo meneer: hoe is het daar onder de lakens? Gaat het nog goed met u?" Toen ik mijn duim op stak vervolgde zij: "Ja meneer, wat is dat toch een nare samenloop van problemen met uw gezondheid. Zo ziet u maar weer: een komt nooit alleen".

Ook de staaroperatie aan het linkeroog is uitstekend verlopen. Bij het controle bezoek enkele weken later heb ik nog eens goed gekeken of de oogarts misschien op mijn moeder leek.  Nee hoor; dat was niet het geval.

De problemen met de ogen waren daarmee nog niet voorbij: Ik zou een bril moeten blijven dragen maar ik moest eerst enkele maanden geduld hebben met de aanschaf ervan omdat de ogen nog wat zouden kunnen veranderen. Tja: en toen begon de reeks chemokuren... Dat leverde me ná de laatste chemo ook nóg weer een half jaar wachten op om dezelfde redenen. Ruim een jaar na de eerste staaroperatie mocht ik eindelijk mijn eigen, nieuw aangemeten en vertrouwde bril opzetten.

En dan vermeld ik hier tóch nog wat merkwaardigs bij de aanschaf van de nieuwe bril. Bij de opticien was er weer eens een reclameactie: twee halen één betalen óf, naar keuze, € 200,- korting als je slechts één bril afnam. Deze berichten over mijn nieuwe bril lijken in een blog over een prostaatkankerpatiënt volstrekt overbodig, maar...

Dát was nog eens een merkwaardig keuzemoment voor mij... Een jaar geleden lagen we 's nachts in elkaars armen over de begrafenis te praten en nu moest ik kiezen of ik voor één of voor twee brillen wilde gaan... Lees hier: denk je dat je met je uitgezaaide prostaatkanker nog slechts een korte periode blijft leven en dat je de bonus van €200,- moet nemen of denk je dat de tweede bril nog van pas komt en dat je dus voor een periode van, laat ik zeggen, tenminste nog vijf jaar op deze mooie wereld blijft rondlopen. In dát geval betaal je dan  €200,- meer! Ja... een confronterende keuze! Hier moest ik, bij wijze van spreken, voor mezelf met de billen bloot! Zeg het maar: wat vind je nou eigenlijk? Hoe schat je je toekomst in?

Toen, bij de opticien in de zaak, was ik tamelijk pessimistisch. Het leek me dat de keuze voor één bril de beste was (mijn leven was immers een aflopende zaak?!) en daarom heb ik toen besloten voor één bril en de bonus van €200,-. Maar, in het zonnetje wandelend en met vrienden op de golfbaan spelend kreeg ik er spijt van. Ik veranderde door de fraaie weersomstandigheden in een ware optimist en dacht: "Wát een onzin, neem er gewoon twee! Die twee brillen komen allebei nog wel van pas hoor! Je gaat toch zeker nog wel voor vijf jaar extra?!" De opticien vond het prima; ik betaalde €200,- bij en nu ligt er een spiksplinternieuwe reservebril in mijn toiletkastje. Ik ben vast van plan om die bril ook nog af te dragen.

Laura huilde en ik begreep haar tranen niet... "Nee jongen, nee! Die €200,- dat is niks; geen enkel probleem! Je bent van een jaar intens ziek zijn, en bang zijn voor de toekomst, óm naar een meer optimistische blik op de toekomst! Je denkt weer aan léven! Ik ben juist heel erg blij!"

Dat voorval leidde op zijn beurt weer tot het volgende gesprek van Laura en mij met m’n oncologe over mijn levensduur:

Nu ik na de crisis van februari / maart en die van mei 2022 zomaar nog een extra jaar een heel acceptabel leven was blijven leven (Hartelijk dank medisch specialisten van het Elkerliek ziekenhuis) wilde Laura opnieuw graag weten hoe onze toekomst er nu uit zag en of mijn oncologe haar kon vertellen hoe lang ik nog te leven had. Maar nee; jammer genoeg had ze nog steeds geen kristallen bol waarin ze dat kon aflezen. En Laura, voorzichtig tóch nog weer een keer proberend: "ja, maar ik bedoel is het een half jaar, een jaar of misschien nog wel langer?" En opnieuw herhaalde mijn oncologe dat ze daar geen zinnig antwoord op kon geven. Ze zei dat daar écht geen voorspelling over kon worden gedaan en dat ook de door Laura aangedragen statistieken (Oh wat is internet toch een mooi medium) helemaal niets vertelden over een individu. Statistieken gaan over grote groepen mensen en nooit over individuen en dus ook niet over mij...

En kijk; toen bracht de aankoop van mijn beide brillen mij op de volgende opmerking: "Wel, dames, luister: Laura weet niet hoe lang ik nog te leven heb en U weet dat blijkbaar ook niet? Nou dan ga ik er voortaan voor mezelf vanuit dat ik nog vijf jaar te leven heb! Waarom zou ik denken aan één jaar of aan anderhalf jaar? Daar word ik niet vrolijker van. Vijf jaar; vijf jaar! Dáár sta ik voortaan 's morgens mee op als ik wakker word."

Even, heel even keek mijn oncologe me veel betekenend aan en knikte toen begrijpend: "u heeft groot gelijk; niemand weet het, u niet en ik niet. Denk voortaan maar aan vijf jaar als u zich daar beter bij voelt."

En dát is, vanaf dat moment, wat ik aan iedereen die me de vraag stelt vertel: "Hoe lang ik nog denk te leven? Vijf jaar!" En natuurlijk komt er dan een grapjas die zegt:" Oh ja? En denk je morgenvroeg dan aan een dag minder?" Nou nee; vijf jaar! ik denk nu elke ochtend, en dat voor de rest van mijn leven: "Vandaag begin ik aan nog vijf mooie extra jaren".

Dat is mogelijk naïef, zou zomaar kunnen, maar ik word er in deze fase van mijn ziekzijn opgewekt blij van!

Volgende keer meer; Volhouden allemaal!  Met vriendelijke groeten, Antoon