Hypermodus

Inmiddels kan ik er de klok op gelijk zetten: het eerste weekend na een kuur stuiter ik op Dexamethason mijn huis door. Twee pillen voor mijn kuur op vrijdag, twee pillen op zaterdag en een pil op zondag staan garant voor een hyperactief weekend. De eerste keer wist ik niet wat me overkwam. Ik had mijn eerste chemo gehad en voelde me het weekend daarna raar, heel raar. Maar niet echt ziek. Vriendinnen gaan er inmiddels van uit dat op zondag na een nieuwe kuur mijn huis een nieuw kleurtje heeft of er andere klussen zijn aangepakt. Een verpleegkundige vertelde me dat deze hypermodus komt door de Dexamethason, een middel vergelijkbaar met het bijnierschorshormoon cortisol. Juist ja, het stresshormoon. Laat nou net dat stresshormoon ervoor zorgen dat ik een van mijn grote stressoorzaken onder controle heb gekregen.

De zaterdag na mijn eerste kuur besloot ik eigenhandig een bouwpakket van een hordeur in elkaar te zetten en te monteren. Als ik dan toch de hele zomer thuis zou zijn, dan kon bij mooi weer altijd de tuindeur open staan zonder ongewenste binnendringers. Handig tegen de vliegen en muggen, zei ik tegen mijn zoons, zo kan de deur tot ’s avonds laat open blijven. Maar stiekem was ie bedoeld tegen de padden. Dikke trage padden.

Er overleven al 15 jaar padden in mijn kleine watervrije stadstuintje. Ik gruwel er zo van dat ik er niet eens naar durf te kijken en er met een hele grote boog omheen loop. Een totaal irreële angst, ik weet het. Ik heb zelfs ooit de paddendienst (die bestaat) gebeld met de vraag of ze ze niet willen komen weghalen. Probeer er maar van te genieten mevrouw, was het antwoord. Yeah right. Padden komen altijd terug naar de plek waar ze geboren zijn. En laten die bij mij in de tuin nou geboren zijn op de plek waar mijn keuken is uitgebouwd. Dat betekent dat ze bij nat weer voor de drempel van mijn keuken zitten te wachten om naar binnen te kunnen, terug naar waar ooit de coniferen stonden waar ze geboren zijn.

Echt no way dat ik die stress er met kanker nog eens bij kon hebben. De padden moesten geweerd, die hordeur zou er komen. Het bouwpakket, een goedkope van de Lidl, kwam met een gebruiksaanwijzing die andere onderdelen liet zien dan in de verpakking zaten. Nou ben ik niet echt handig, laat staan geduldig, maar er ontwaarde een soort hyperfocus in me waarmee ik rustig twintig keer een Youtube filmpje bekeek en stug doorwerkte totdat er zowaar een solide hordeur op mijn keukenvloer lag. Twee uur later was ie gemonteerd, hing ie recht en ging ie zelfs naar de goeie kant open. Lang leve de Dexamethason.

Alsof het toeval het wilde, zat die zaterdagavond de grootste pad, die toen nog geen naam had, niet voor de keukendeur maar vlak voor de tuinpoort naar de straatkant. Ik hoefde hem alleen maar een zetje te geven en ik zou verlost zijn van mijn angst. Waar ik er anders niet eens naar zou durven kijken, pakte de Dexa in mij een bezem en veegde hem naar buiten. Althans, dat was de bedoeling. Tot vijf keer toe sprong hij terug, met zo’n kracht en zo’n hartverscheurend geluid dat uiteindelijk mijn afschuw plaats maakte voor bewondering. Hij liet zich niet buiten de deur zetten, zoveel was duidelijk.

Oorspronkelijk gezien is onze stressmodus bedoeld om aan gevaren te ontsnappen, om een korte periode in een soort van hypermodus voor een veilige situatie te zorgen. Blijkbaar heeft stress die paar dagen tijdens een kuur ook een functie. Moest dit lelijke beest mij laten zien wat overlevingskracht is? Mijn angst voor een pad blijkt niets vergeleken met existentiële angsten die kanker me bezorgt. En hoe fijn is het om een paar dagen per maand iets concreets uit mijn handen te krijgen en te voelen dat ik nog iets kan.

Als ik nu in de tuin een kopje gemberthee drink, misselijk en doodmoe als de dexamethason is uitgewerkt, bekijk ik de pad met andere ogen. Goedemorgen Pieter Pad, lekker aan de wandel? Ik vind het fijn dat ie niet meer naar binnen kan dankzij die paar dagen hyperfocus, maar Pieter mag blijven. Ik heb een andere vijand te bestrijden nu.