Over mij
Hallo daar allemaal, allereerst herken ik mezelf totaal niet in het feit dat ik hier op de forum een deel van mezelf zal toelichten.
Nooit verwacht,….. maar dat herinnert mij in ieder geval er aan dat het leven vol verassing zit.
Kan het me als de dag van gisteren herinneren. (Zolang) is het niet geleden….
kreeg een nare knijp gevoel ter hoogte van me lever. Zat trouwens op dat moment in de auto. En dacht dat het een onschuldige steek/knijp gevoel was.
De dagen erop, viel het mij op dat ik wat 🩸 op de ontlasting zag. Niks spannends op dat moment, zag er vers uit.. na wat Google wuifde ik het weg uit me gedachten. (Gedachte/mogelijk/kanker) denk ik wel eens vaker bij een knobbel etc.
vraag me niet waarom,,,?!
Een kleine 2 weken gaan voorbij, en merk dat er wat slijm en bloed bij is gekomen. (Minimale hoeveelheden) en daar bij toch weer een sterk stekende gevoel. Alleen dit keer in me linker deel van me onderbuik.
Niet veel later contact gehad met de HA, en die vond het niet verdacht…, gezien mijn leeftijd(31). Die dacht aan een meer onschuldige klacht. Dagen gaan voorbij (2weken) en de pijn links in me buik begint steeds meer pijn te doen.
Waardoor ik 3 x in 1 week op de HAP ben beland. Na wat controles toch een verwijzing naar het MDL.
in de tussentijd tot weer ernstige pijn gehad, waardoor ik de HAP heb overgeslagen en direct naar de SpOed ben gegaan.
eenmaal aangekomen, na wat controles toch een 600+ score aan cp (onstekingswaarde)
Ben op genomen die nacht, en de volgende dag een CT. Wat bleek, een abces vorming vanuit een difertikel(4.5cm).
we hebben het gedraineerd tijdens de opname van 4 dagen, en ruim 12 dagen thuis met een draine gelopen.
eind goed al goed zou je denken. Niks is minder waar, na 2/3 weken toch weer een pijn. En dit keer naar een ander ziekenhuis geweest. (Spoed) dit laatste ziekenhuis had de eerste ct goed bekeken. En zagen een vlekje in me lever. Nog steeds niks spannend. Cystes komen nou eenmaal voor op zulke plekken en had al eerder last gehad van een ontstoken divertikel. Maar zij wouden toch het zeker voor het onzekere nemen.
Zoals gezegd en gedaan, 2 opname in het nieuwe ziekenhuis. Na een ct toch weer wat abces maar dit keer is er ook een verdikking te zien in het darm wand.
De abces was te klein voor drainage dus werd het kuren(antibiotica).
Tijdens de opname een coloscopie gehad, en daar komen weer die clichés. Alsof het gister was, ik word wakker na het roestje en krijg te horen dat het foute boel is. Ze hebben een tumor gevonden in me darm. (colon ascendens carcinoom).
ze hebben monsters genomen en er vindt MDO OVERLEG plaats binnen de kortste keren.
krijg te horen dat ze het begrijpen dat ik wat tijd voor mezelf wil. En klinisch was ik gezond dus ik mocht met ontslag gaan als ik dat wenste.
zo gezegd zo gedaan.
een kleine weekje na me ontslag een MRI GEHAD. De volgende dag viel ik weer in de prijzen, had een 5 tal uitzaaien in me lever.
ik neem je even mee voor dat je het vergeet. Ik werd behandeld voor een abces, en na kleine 8/9 dagen was ik van abces naar dikkedarmkanker met uitzaaien gegaan.
dus van 0 naar 100 heel snel.
nu ik dit typ, realiseer ik me dat ik eigelijk helemaal niet de tijd heb gehad om het te begrijpen, accepteren, erover na te denken etc etc.
ben er namelijk achter gekomen, dat ik mezelf zo in bescherming neem. Ben een vrij optimistische mens. En probeer zo min mogelijk de tumor aandacht te geven behalve tijdens ziekenhuis bezoeken.
en vergeet de pijntjes natuurlijk niet want die helpen me herinneren dat er iets niet klopt. Maar verder…. Ik kanker? Ondanks de diagnose, ontken ik het tegen over mezelf in positieve vorm.
Ik weet natuurlijk dat ik het heb, maar het is in z’n treinvaart gegaan dat ik er nauwelijks bij stil sta. En de momenten dat ik dat doe, verlies ik mezelf in gedachten en raken de waterlanders aan wal.
Zoveel vragen, maar geen antwoorden. Waarom ik? Ik ben 31, uitzaaien? Hoelang heb ik het? Maar hoe zo heb ik deze pech.
Het scheelt dat ik gelovig ben opgevoed en zelf gelovig ben. Daar put ik toch 99% van me kracht uit. Kom uit een groot gezin, God zij dank genoeg steun, maar heb het idee dat ik ze alleen maar zorgen breng.
zie aan ze dat ze me zielig vinden, voel de verdriet van ze. Zelf zo erg dat het lijkt dat zij ziek zijn en ik medelijden heb met hun verdrietig(omgekeerde wereld)
Om even terug te komen op de huidige situatie, we zijn een kleine maand/1.5 verder.
een afspraak ingepland, het wordt een chirurgische ingreep. Stukje zieke darm eraf, en na 4/6 weken mogelijk 2 operatie de uitzaaien in de lever.
helaas ben ik niet verder gekomen dan de eerste kijk operatie. Want wat bleek?! Alsof het allemaal niet genoeg was….
de tumor is tussen me ribben gaan zitten, en was zich gaan nestelen in de buikwand.
Lang verhaal kort, operatief ging hem niet worden.
even ter herinnering. In een maand tijd, van abces tot diagnose DDK tot uitzaaingen en tijdens de eerste stap(operatie) niet verder kunnen vanwege de grote?!?….
een slechte B film met mij als hoofdrol speler.
Nu zijn we 2/2.5 maand verder na diagnose. Ik begin morgen met een imuuntherapie. De tumor is gekwalificeerd als een MSI TUMOR. Dus de stappen plan van snijden, snijden aanvullend imuuntherapie. Is geworden imuuntherapie, snijden, snijden.
ik vraag mezelf af wat ik hier nou van moet vinden op dit moment, kijk letterlijk nu naar me beeldscherm. Ben voor mij gevoel meerdere keren diep teleurgesteld, omdat ik te positief was? Misschien is dat de wel de reden waarom ik er zo luchtig over doe….
ik bescherm mezelf door het allemaal op me af te laten komen.
in het ziekenhuis gaat het om de Kanker, maar zodra ik er buiten ben wil ik er niet aan denken.
zie het als… wat je voed is wat je bezighoud. Als je de Heledah op witte auto’s gaat letten dan zieje ze bij elke bocht en rotonde.
dus heb ik er voor gekozen om het te vergeten, en de ziekenhuis bezoek als een zakelijk deel te zien die ik niet in min privé leven wil.
natuurlijk werkt dat voor de een anders dan voor de ander. Maar zo kan ik functioneren…. Heb stiekem goeie hoop, maar dat is mijn geheim. Ondanks al die tegenslagen, geloof ik in het hogere lot. En maakt het me sterker door dit leven te zien als een tussen station. Het is een kwestie van tijd voor dat de trein komt.
misschien over een jaar, misschien over 50jaar. Maar het doet me goed, dat elke einde een nieuwe begin heeft. En dan dan wordt de belevenis voor mij in iedergeval een stuk minder negatief.
Daar waar een deur sluit, opent een ander.
Tot en met hier was het nog overzichtelijk en allemaal voor rede vatbaar.
