65

Volgende week word ik 65. Tenminste, ik ga er niet van uit dat ik tussen nu en volgende week dood ga. Dus heb ik de 65 gehaald. Dat durfden vijf jaar geleden maar weinig mensen te denken, inclusief ikzelf. M'n 60ste verjaardag moest uitgebreid gevierd worden, en ondanks dat ik niet van vieringen hou, werd 't een mooie dag. En nu dan 65. Nee, ja, we blijven niet aan de gang. Geen viering, maar wel een bijzonder getal,dat een blogberichtje waard is.

Volgende week haal ik de 65. Ooit ging je dan met pensioen. Nu moet ik nog twee jaar en negen maanden doorleven om AOW te kunnen ontvangen. Pensioen zal ik ook niet eerder zien want ik krijg naast m'n uitkering al 'n arbeidsongeschiktheidpensioentje.

65. Mijn zoon vindt me oud, althans hij vindt 65 oud klinken. En waarschijnlijk vindt ie me gewoon oud. Dat hoort zo, kinderen vinden hun ouders oud. Maar volgens mij is 65 het nieuwe 55. Ik voel me vergeleken met anderen vaker 55 dan 65. Een van m'n beste vriendinnen logeerde een maand geleden bij me. Qua bewegen zijn we aan elkaar gewaagd, zij is m'n match. Het is zó fijn als ze dan telkens als we samen zijn iets zegt in de trant van: 'Ik merk er helemaal niks van dat jij kanker hebt'. Of: 'Sjeesus wie is hier nou de kankerpatiënt?' Ik wil graag nog wat ouder worden. En ik heb er alle vertrouwen in dat dit met mijn leefstijl gaat lukken. De huidige combinatie van medicijnen heeft de Kahlercellen goed onder controle, dus ik ben er nog wel even.

Bijna 65. In een jaar met een pandemie. De klok slaat corona, nu al ruim een half jaar. Ik genoot van de eerste maanden, die aparte stilte in de natuur. Nou ik heb intussen al behoorlijk last gehad van coronamoeheid. Opeens was daar keihard het besef van gebrek aan menselijk contact, met en zonder huidhonger. Familie en vriendinnen, veel te weinig in beeld. Wat ben ik blij dat ik vorige week op m'n eiland zat. Met een vriendin op een kwartier fietsen! Elke dag een afspraak, elke dag een fijn gesprek, dat was lang geleden. Onbedoeld zijn vriendschappen meer appcontacten geworden en ben ik zelf voorzichtig met familie, want die komen immers overal, op 't werk en op school. Ik houd vol, maar ben er steeds relaxter onder. Poets m'n winkelwagen al lang niet meer. Was thuis m'n handen wel. En geen paniek als iemand per ongeluk te dicht langs me loopt. En zo heel af en toe m'n zoon omhelzen en lekker tegen de kleinkinderen aan zitten.

65. Op naar de 70, oef dat klinkt pas oud. Maar ik zal er wel voor zorgen dat ik niet echt oud word, dat ik niet oud ga doen. Goed fit blijven en een beetje met de tijd meegaan. Ik heb zin in mijn toekomst!