Alle goede dingen bestaan in drieen

Alle goede dingen bestaan in drieën. Een gezegde waarvan ik graag de slechte tegenhanger zou willen vinden. Want je denkt toch niet dat ik hier een beetje een leuk berichtje ga zitten intikken kom op zeg. Je mag blij zijn dat het eind in elk geval voorzichtig positief is, dus dat weet je dan al vast.

Het begon vorig jaar november. Opeens een nieuwe uitslag in m'n digitale dossier van 't ziekenhuis. Huh? Ik had alle uitslagen al, inclusief die van de zogenaamde M-proteïne, de verkeerde eiwitten die ik al ruim anderhalf jaar niet meer aanmaak. De nieuwe bloedwaarde sloeg op een term die me nog nooit was opgevallen en die ook niet eerder door een arts als belangrijk was benoemd. Ik zag staan 'lichte lambdaketen' en de waarde was vet gedrukt 86. Ik keek terug en zag de stijging en meer vetgedrukte getallen.

Wat ik normaliter niet waardeer, vond ik nu wel fijn, namelijk mijn arts die spontaan belde. Of ik 't gezien had, ja, en dat we dit in de gaten moeten houden, ja snap ik, maar ik hoef niet eerder dan februari te komen, o, dus zo urgent is deze uitslag niet. Ze gaf zelfs blijk van enige humor met de opmerking: 'toen je net bij ons kwam stond je lichte lambaketen op bijna 4000, dus we hebben nog even'.

Hoewel ik op dat moment nergens last van had, realiseerde ik me wel dat die klootzak van een meneer Kahler uit z'n slaap wakker was geworden. Ik heb wat zitten googelen, maar vond nergens een uitleg in heldere taal. Veel te lange verhalen en verbanden. Het zal wel en ik zie wel in februari.

Dit was nummer 1.

Toen kwam nummer 2 op zes december. Een wandeling langs 't Gein zoals ik die honderden keren eerder maakte. Alleen liep ik nu te praten tegen bezoek en geraakte ik daardoor waarschijnlijk meer naar de rand van de weg dan normaal. M'n enkel klapte dubbel tussen berm en asfalt. We zijn gewoon doorgelopen naar ons café, daar zat ik met een zak diepvrieserwten met m'n voet op een stoel. Terug ging ook nog, maar 's avonds bleek wat de werkelijke schade was. Tot op vandaag is er nog geen sprake van 100% herstel. M'n zoon wijdt 't aan ouderdom (...), ik ben ervan overtuigd dat ik een verkankerd lijf heb, gevuld met allerhande rotzooi aan medicatie, die het simpele genezingsproces van een verstuikte enkel alleen maar tegenwerkt.

Nummer 3, ook in december. Ik ging na bijna driekwart jaar weer voor controle naar de oogarts. Van tevoren had ik me verheugd, want dit was het moment om mijn staaroperatie te plannen. Die operatie vormde in mijn ogen het sluitstuk van het hele behandelingstraject dat ik in november 2015 ben ingegaan in Zwitserland. Afijn, oogdruk te hoog, dik in de 30 dus voorlopig geen operatie. Shit. Extra druppelen met wat ik al had, een week later terugkomen. Een week later, oogdruk nog hoger. De arts gaf eerlijk aan dat de middelen beperkt waren en dat dit niet te lang moest gaan duren, want dat was zo zonde van die hele behandeling. Hij zei letterlijk: 'sja zou wel sneu zijn'. Ik hou van zijn semi ironische formuleringen.

Ik ben in december en deels deze maand elke week in het ziekenhuis geweest. Druppel erbij, geen resultaat. Toen waren er alleen nog de tabletten. Die zouden gegarandeerd de oogdruk verlagen en 'oh ja, als u enig getintel in de vingers voelt, dan komt dit door de tabletten'. Enig getintel?! Wat er gebeurde was dat ik exact dezelfde verschijnselen kreeg als een paar jaar geleden in reactie op prednison. Zoek 't maar op, ik heb erover geschreven. Van binnen ging alles trillen en tintelen, van voet tot kruin en met m'n handen kon ik af en toe nauwelijks iets vastpakken. M'n hele hoofd, gezicht en schedel samen, trilde het hardst en werd totaal gevoelloos. Daarnaast had een effect moeten ontstaan, dat de oogdruk mede zou verlagen, namelijk vaker plassen. Nou, ik zag m'n wc bijna niet overdag maar moest wel 's nachts elk half uur naar beneden, hoezo nachtrust. En aangezien mijn nierfunctie niet mag verslechteren, was ik blij met een bloedonderzoek dat tussendoor werd gedaan. Nierwaarden en ook die van de lever wel degelijk verhoogd, maar niet zorgwekkend volgens mijn hematoloog. De druk ging tien punten omlaag, joepie, maar normaal gesproken had na een paar dagen die druk onder de 20 moeten zijn. De dosering werd aangepast en er werd overlegd met de oogchirurg. Want mijn afvoer zit verstopt, waarschijnlijk met tumorcellen en dus zou ik twee operaties moeten ondergaan, staar en een nieuwe afvoer. De chirurg bepaalde in haar wijsheid dat eerst de staar verholpen moest worden en pas daarna de te hoge oogdruk. Wel fijn want ik was de waas aan de linkerkant goed zat. Inmiddels ben ik geopereerd en is het resultaat hoopgevend. Oogdruk een dag na de operatie: 18! Leuke bijwerking van de ingreep. Wat minder hoopgevend is, is dat vanaf het begin van de operatie het hart-en zuurstofapparaat telkens op hol sloeg. De mensen in de kamer keken naar elkaar en naar mij, bleek dat m'n hartslag slechts 35 was. Dat hadden ze niet eerder meegemaakt en het apparaat ook niet. Op zeker moment zakte de hartslag zelfs naar 30. Ik gaf aan nog in leven te zijn dus dat ze door konden gaan. Bij de hematoloog in februari bespreken deze lage hartslag samen met de verhoogde lambdaketen. Ik heb ondanks het positieve resultaat wel een klein trauma opgelopen, doordat bij mij de verdoving anders moest dan bij niet (ex)oogkankerpatiënten.

IK WIL NOOIT MAAR DAN OOK NOOIT MEER INJECTIES IN MIJN OOG!!!

We gaan door, want alle slechte dingen bestaan in meer dan drie. Nummer 4 manifesteerde zich op nieuwjaarsdag. Ik werd wakker met precies hetzelfde ziektebeeld als een jaar geleden. Zoek ook dit maar op, staat beschreven. Het eerste etmaal van 2018 heb ik gehoest, achter elkaar, amper een minuut rust tussendoor en net als vorig jaar dacht ik dat ik dood ging. Hetzelfde type praktische gedachten als toen, geen angst. Wat had ik toch eigenlijk nog lang niet al m'n zaakjes perfect geregeld voor m'n zoon als achterblijver. Wat een werk zou hij hebben om van alles af te handelen. Dat soort gedachten. De rest van de week kwam ik hoestend door en viel vier kilo af. Ik ben nog nooit door ziekte afgevallen, dus op zich weet ik nu wel wat voor mij werkt, gezond eten en bewegen dus niet.

Gelukkig ben ik nu na ruim drie weken van het hoestvirus af, vorig jaar was ik een paar maanden bezig.

Als ik alles bij elkaar neem, enkel, oog en virus (over meneer Kahler kan ik niet zeggen waar ik last van heb), kom ik tot de trieste conclusie dat ik al bijna twee maanden aan het sukkelen ben, niet in beweging ben zoals gewoonlijk en dat ik dus een stuk minder fit ben geworden. Ik heb me zelfs een poos afgevraagd wat in vredesnaam mijn bijdrage aan de maatschappij op dit moment voorstelt. Wat een nutteloos leven. Een paar keer lekker in de buitenlucht hielp me gelukkig uit die stemming te komen en ik was ook niet van plan iets raars met scheermesjes of zo te doen. Maar de vraag naar het nut van mijn leven blijft me zo nu en dan bezig houden. Want iedereen moet meedoen toch, volgens onze regering, ook zij met een uitkering al ontvangen wij die omdat we doodgaan. Vul dat maar eens in meneer de minister president. Of laat ik me gewoon opnaaien door die politieke geluiden, kan ook.

Nu even terug naar die uitdrukking over goeie dingen die in drieën bestaan. Als je de betekenis opzoekt vind je dat het gaat om iemand die al twee goeie dingen heeft en heel graag een derde erbij zou willen hebben. We gaan eens even kijken hoever ik kom als ik goeie dingen tel.

1) Ik heb vooralsnog geen last van meneer Kahler

2) Met m'n enkel kan ik in elk geval lopen en fietsen

3) Op dit moment heb ik een normale oogdruk en zie ik veel minder waas met m'n linkeroog

(ik zou nu al kunnen stoppen, ik heb mijn drie goeie dingen al, maar vooruit, eentje extra)

4) Na drie weken was ik al van het hoestvirus af en weer ben ik niet doodgegaan

Wat had ik gezegd aan het begin, juist, dat het eind voorzichtig positief is. Alsjeblieft. In februari, na m'n bezoek aan de hematoloog laat ik weer van me horen.