Niets menselijks is ze vreemd

- 'Mevrouw de Jong!

Kom binnen, ga zitten. En, hoe gaat 't met je? Ik heb je mail gelezen, jee wat 'n gedoe met je oog en wat vervelend dat je zoveel last hebt van die Diamox. Hoe is 't nu, vertel.'

Is er iemand wel es zo ontvangen door de specialist in het ziekenhuis? Steek die arts dan vol met veren in het achterwerk en vraag hem of haar waarom het hen wel lukt om een menselijk contact te bewerkstelligen en die van mij maar niet. En speel me asjeblieft de resultaten van die interviews door. Dan ga ik nog één keer het gesprek aan en als dat dan weer geen blijvend effect heeft geef ik 't op, dan weet ik 't niet meer.

Want hoe ging 't vorige week in mijn echte ziekenhuiswereld? De autistoforme hematoloog (helaas van het duo artsendames de minst menselijke) vroeg niet eens hoe het met me ging, bleef de hele tijd stug u zeggen, ondanks mijn herhaald verzoek om te tutoyeren, zei niets over mijn mail maar begon direct over de verhoogde lichte lambdaketens die nu van 87 naar 132 gestegen waren. En nou komt 't, ze gaf aan dat ze de dosering van mijn huidige medicatie niet aan durft te passen vanwege mijn zo lage hartslag. O! Dus je hebt wel degelijk mijn mail gelezen, je was te beroerd om een regeltje terug te tikken maar je neemt de inhoud wel heel serieus!

Ik bedacht ter plekke hou je mond maar, laat het los anders zeg je nog iets waar je spijt van krijgt. Ik vroeg haar in plaats daarvan me nu eens goed uit te leggen wat die lambdaketens zijn, hoe dat zit in mijn beenmerg. Verdomd als het niet een zucht was wat ik zag en vervolgens ging ze googelen naar een heldere uitleg of een goed filmpje. Ze vond het niet en zei dan ga ik zelf maar tekenen. Vlak voor ze begon kwam ze met een bekentenis. Ja, het heeft mij ook (?) heel lang gekost, tijdens mijn studie en ik heb veel ervaring moeten opdoen om deze kankersoort te begrijpen. Ja, nu snap ik het wel hoor. Zo gek, ik heb 't eerder bij haar gezien, ze kreeg rode wangetjes bij de laatste opmerkingen en dan lijkt ze eerder een puber dan een hematoloog.

Haar tekening zie je hier. Ze deed haar best en ik weet nu beter wat zich in m'n beenmerg afspeelt.

Toen ging ze me vertellen dat ze intern moest overleggen over een nieuwe aanpak. Er waren genoeg opties, ik kreeg ze één voor één te horen. Als eerste noemde ze bijna met enige trots, omdat ik er nog voor in aanmerking kwam, chemo in combinatie met stamceltransplantatie. Ik ontplofte bijna van binnen maar hield me aan m'n eigen afspraak dat ik niets zou zeggen waar ik spijt van zou kunnen krijgen. Wist ze dan niet meer dat ik vanaf de diagnose pertinent chemo geweigerd heb? Had ze niet mijn dossier nog even door gescrold ter voorbereiding? Nu moest ik voor de zoveelste keer hetzelfde verhaal doen. Optie drie bestond uit chemopillen. Ze had niet door dat dit een samengesteld woord is met een ongewenst fenomeen als eerste deel. Grrr, ik klonk al wat cynisch op 't moment dat ik zei sja dat is ook chemo hè?

Je gelooft het niet maar aan het eind van het consult vonden we elkaar even en wel in de antipathie tegen de farmaceutische industrie. Ik 'mag' straks de nieuwste middelen op de markt gaan slikken of spuiten. Ik wees haar op dat mogen en ze was 't met me eens dat de farmalui over de ruggen van patiëntenmensen regeren. Ze ontkrachtte het effect van bovenstaand moment echter direct, toen ze met haar hand op de deurknop zei dat ik over een maand tegenover een vreemd smoel zou zitten omdat de menselijke duocollega met zwangerschapsverlof is. Inderdaad, wie mij volgt weet dat dit niet de eerste keer is. Mijn laatste woorden waren daar ben ik niet blij mee en ik besloot meteen thuis naar de klachtenafdeling te bellen. In drie jaar tijd arts nummer vijf, je zult maar bijna dood zijn. In mijn beleving loopt een kankerspecialist naast je tijdens je wandeling naar de dood. Korter of langer maakt niet uit, uiteindelijk met mijn kanker ga je dood. Wel, dan graag met slechts één smoel, een arts die je kent, die weet wie je bent. Vergelijk 't met een goeie huisarts. Kom je veel minder vaak dan bij de kankerdokter, maar die weet wel wie hij voor zich heeft.

Volgens de klachtenfunctionaris, die mijn klacht heel goed oppakte, hebben we hier te maken met wisselingen die horen bij een academisch ziekenhuis. Maar mijn verzoek om het aantal artsen per persoon te beperken tot hooguit twee, vond hij terecht. Ik word hierover teruggebeld.

In ziekenhuis twee, voor m'n oog, was 't in wezen precies hetzelfde. Gezicht nummer vier of vijf, ben de tel kwijt. Weer een soort vleselijke robot met kokervisie (en dat op de oogafdeling) die nog behoorlijk afhankelijk bleek te zijn van supervisie. Niemand kon me uitleggen waarom ik mijn eigen professor niet te zien krijg of wanneer ik wel weer tegenover hem zit. Ik heb nu informatie over mijn oog van minimaal drie artsen en het is geen informatie waar ik blij van word. Zeer verwarrend en ook hier was de reactie van de klachtenfunctionaris dat dit bij een academisch ziekenhuis hoort. Alleen deze man kaatste de bal keihard naar mij terug. Ik had dit zoveel jaar geleden op de website kunnen lezen, oftewel waar zeur je over, zo voelde het. Ik heb nog net voor elkaar kunnen krijgen dat ik de volgende keer bij de chirurg zit en de keer daarop in elk geval op 'n moment dat mijn professor als supervisor rondloopt.

En weet je wie dat dan voor me in orde maken? De dames van de balie, want dat zijn echte mensen. Die kennen je, luisteren naar je en doen hun best voor je. Voor de artsen geldt wat mij betreft het omgekeerde van het gezegde uit de titel, ja ik had zin om nog een keer met een gezegde te werken. Niet: niets menselijks is ze vreemd, maar al het menselijke is ze vreemd. Tot vleselijke robotten getransformeerd, die standaardzinnetjes uitspreken en gaan zuchten of in de war raken als je een ongebruikelijke vraag stelt, als je überhaupt een vraag stelt, en helemaal als je een kritische vraag stelt.

Dus lui, kennen jullie nog menselijke artsen, specialisten? Vraag hun geheimen en deel die met mij. Voor die laatste poging. En anders, anders doe ik een cursus communiceren met robots. Blieb blieb, dag-dok-ter-blieb blieb.......