And now for something completely different (vrij naar Monty Python)

Zaterdag 27 maart

*verwijst naar eerder blogbericht

Eindelijk positieve berichten!

Het monster is gaan slapen, het heeft ook rust genomen. Met als gevolg dat ik me met name tegen het einde van de twee weken pauzeperiode behoorlijk goed ben gaan voelen. Hieronder een overzicht van alles wat ten gunste is veranderd:

• De verbetering van bloedwaarden heeft zich ook in de pauze doorgezet. Mijn calciumgehalte zit precies op de referentielijn, nadat ik drie keer per dag de naar hartjessnoepjes smakende tabletten ben gaan kauwen. Dit calciumlevel was gaan zakken, wat niet goed was
• De indringende pijn aan de linkerkant van mijn ribbenkast is vrijwel verdwenen
• Het vervelende zeurgevoel onderin m'n rug en bovenbil idem dito
• Ik loop daarom sinds gisteren weer als iemand die gewoon 59 is en redelijk fit, niet als een vrouw die zichtbaar iets mankeert.
• Tot een half uur heb ik al gewandeld
• Fietsen gaat me steeds makkelijker af. Ik heb mijn fiets zoals al jaren in de zwaarste stand laten staan (was nog niet toe aan versnelling aanpassen) en trap tot een half uur in mijn vertrouwde tempo
• Hoewel ik mijn keuken heb laten ontvetten en mijn badcel heb laten ontkalken door een klein bedrijfje via de doehetzelf winkel uit de buurt, heb ik zelf alle ramen gelapt, met veel plezier en zonder fysieke gevolgen
• De rest van het huishouden kan ik zorgeloos doen, bijhouden
• Heel belangrijk: mijn smaak is volledig terug! Dit betekent dat ik weer kan eten volgens de Voedselzandloper, veel groente, alle soorten, noten, vette vis, havermout. Ik gun mezelf nog een broodje (maar dan wel zeer verantwoord uit het biorestaurant in het AMC)
• Ik geniet van terrassen als de zon schijnt (...no comment) en drink daar dan wel de koffie
• Ik drink tot 3 liter water op een dag, dit gaat me zo makkelijk af dat ik soms inderdaad aan de drie liter kom
• Van de nu 10 pauze dagen slechts twee mindere, waarvan één echt slechte en één waarop ik alleen moe was, energieloos. Misschien daarvoor teveel gedaan of zo
• En tot slot moet ik hier vermelden, ook al heeft het niets met mijn kankers te maken, dat het contact met mijn zoon en z'n gezin is hersteld*. Ik heb mijn drie kleinkinderen alweer gezien, nadat een goed gesprek met de volwassenen alle plooien uit het afgelopen jaar had gladgestreken. Ik kan me nu verheugen op alle momenten die volgen met dit prachtige gezin

Zowel de nierarts als de hematoloog hadden niet durven voorspellen dat ik, en vooral mijn nieren, zo vooruit zouden gaan, hebben ze allebei toegegeven. De nefroloog vertelde zelfs dat die nieren begin van deze maand, ten tijde van mijn opname nog maar op 15% functioneren zaten. Dus niet de 20 die mij eerder was meegedeeld. Het was kantje boord en in mijn geval zou dialyse geen zin hebben gehad. Tikje jammer dat er verschillende formules zijn om het percentage nierfunctioneren te berekenen. De arts die 16 maart aan mijn bed stond sprak over 50% of meer, de nierarts houdt het op 40. Ik dan dus maar op 45%.

Maandag aanstaande kuur nummer twee. Ik vrees het monster dat Prednison heet, het monster dat zich slechts in een lichte vorm wel even heeft laten zien (voelen), twee keer om exact te zijn. Die twee keer waren aan het begin van de pauze. Voor maandag heb ik bedacht dat ik het pilletje vroeg in de ochtend ga nemen, vroeger dan normaal, een uur of zeven. Als er een aanval volgt ben ik thuis en kan ik het monster trachten te beïnvloeden of anders rustig uit laten razen. Ik hoef pas 11 uur in het ziekenhuis te zijn. Wellicht kan ik dan eindelijk voor de allereerste keer alleen de injectie krijgen en vervolgens naar huis gaan. Op de fiets heen en terug, geen lift van de buurvrouw nodig.

Dat zou fantastisch zijn!