De laatste loodjes deel 2. It ain't over till the fat lady sings. Well, she sang!

Toeval of geen toeval?

Een ongelooflijke prikboerin van het lab heeft m'n rechterader naar de knoppen geholpen, ziet 'r niet uit.

Het lab had ICT problemen, dus de uitslagen kwamen pas uren later binnen. Kwam goed uit dat ik aan het APD infuus moest.

Loop ik toch al maanden een paar keer per week rond in de chemoruimtes, nog nooit een kotsende patiënt gezien (en of gehoord...) en vandaag ja hoor. Gelukkig in een bed, aan het andere eind van de zaal, maar 't was genoeg.

Moest het zo zijn, dat ik nog even voordat ik pas drie augustus weer terugkeer, de afdeling oncologie en het lab in volle glorie kon aanschouwen? Het maakt me geen reet uit want ja, je leest het goed. Ik heb de laatste twee injecties geweigerd en thuis geen prednison ingenomen. Het is basta, klaar, over en uit.

Vanmorgen de verpleegkundige in vijf minuten naar waarheid uitgelegd dat ik me na elke injectie van deze kuur beroerder ging voelen. Hoewel mijn huisgenoot vond dat ik helemaal niks hoefde uit te leggen (nou ben ik al geen doetje maar zij is als prototype "stellig" als eerste van de band gerold), had ik in het restaurant een lijstje zitten maken van alle fysieke klachten, nieuwe en ouwe die verergerden. Leverde tien items op, variërend van chronische slapeloosheid tot voelbare hartkloppingen in m'n oor en m'n borstkas.

De verpleegkundige heeft de arts gebeld. Die kon niet langskomen, maar belt me over een week. Ik kon kiezen voor bellen of live, koos natuurlijk voor bellen, want had geen zin in herhaling van het gesprek van een week geleden. Of ik dan wel nog de Dexa wilde innemen, nouh, die twee tabletjes blijven bij hun soortgenoten in de pot. De verpleegkundige lachte met mij, zo, dat heb ik voor elkaar. Zij zag net als ik geen toegevoegde waarde van nog twee predpillen. Ze wenste me het allerbeste voor de komende weken en hoopt voor mij dat ik zo ga opknappen als ik zelf verwacht.

Een interessante week, deze laatste. De eerlijkheid gebiedt me over die woede van woensdag nog iets te vermelden. De lading van dat gevoel kwam deels nog ergens anders vandaan. Dinsdagnacht rond half één ging mijn telefoon. M'n goeie vriendin uit de buurt had de ambulance moeten laten komen, want hartritmestoornissen. Ik heb, net als een jaar eerder, de fiets gepakt en ben uitgezwaaid door de wakker geworden huisgenoot naar het AMC gereden. Tegen vier uur reed ik weer naar huis, heel apart zo 's nachts. Eerst dat lege donkere ziekenhuis, dat ik zo goed ken als een drukke patientenfabriek. Daarna de hele wereld alleen voor mij en voor een brutale merelman die zijn territorium al hardop begon te claimen. Enfin, na drie uurtjes iets van slaap begon mijn lieve vriendin (die niet had geslapen) te appen met een praktisch verzoek. Zowel de huisgenoot als ik waren na die nacht lekker bij de pinken. Heeft een fel mopperblog opgeleverd en een fietstocht naar de havens in Breukelen, waarna we allebei totaal kapot niet meer van de bank zijn gekomen. Vriendin weer opgelapt en opgeknapt, lekker samen naar Terschelling binnenkort. We zijn er voor elkaar.

Gisteren zat ik bij de kapper. Mijn kapster, die volledig op de hoogte is, had iets moois geregeld. Normaal masseert ze zelf mijn hoofd na het wassen. Nu stond er een jongeman klaar, die me extra zou verwennen (m'n hoofd dus voor degenen met een dirty mind!) Ik kreeg een massage die uren had mogen duren. Na afloop bewerkte hij ook nog m'n nek, die meer gespannen bleek te zijn dan ik me bewust was. Super. Maar toen kwam de spiegel. Met een handdoek om m'n haar zag ik opeens een kankerpatiënt zitten. Opgeblazen, met bleke en tegelijk rode ogen. Dat was een kleine shock. Gelukkig verdween dat gevoel kort daarop met de handdoek en kan in elk geval mijn kapsel er weer mee door.

En dan dinsdag, Leiden. De ontmoeting met het echtpaar waarvan de vrouw wellicht dezelfde vorm van irismelanoom heeft als ik. Zij is in september vorig jaar in Zwitserland behandeld, met bestraling inclusief stamceltransplantatie. Nu waren ze in Leiden voor controle en we hebben daar in het ziekenhuis intensief en erg prettig met elkaar over zitten praten. Beiden heel fijne mensen, empathisch, innemend en intelligent. We hebben ervaringen gedeeld, wat af en toe een golf van verbazing tot gevolg had. Want T heeft een andere arts dan ik en wat een verschil in benadering van de patiënt en informatieverschaffing over de behandeling. Geen bangmakerij zoals bij mij, maar gewoon doorverwijzen. Geen bakje met glazen ogen en geen negatieve verpleegkundige. T en haar man T hebben me op een link gewezen waar klachten te vinden zijn over mijn professor. Helaas was die site net bijgewerkt, er staat nog maar één kritische noot op met cijfer 3 voor de behandeling. Maar voor mij zeer herkenbaar. Ik heb ter plekke bedacht dat ik aanstaande dinsdag een verwijzing ga vragen naar de arts van T. Laat het maar duidelijk worden wie in mijn geval gelijk heeft. Ik wil naar Zwitserland, dat weet ik nu zeker.

Toeval bestaat misschien soms maar vaker niet. T, de man van T kan mij helpen aan een zuivere vruchtendrank die een boost kan geven aan je immuunsysteem en je hernieuwde energie geeft. Dit lijkt in mijn ogen de perfecte vervanger voor die ene pil tegen gordelroos. Zet in elk geval mijn eigen immuunsysteem aan het werk om de zaak inwendig op orde te houden. Ik ga de drank en het effect een maand uittesten. Krijg volgende week de eerste voorraad, kan niet wachten.

Mona, mijn favoriete toetjesmaker (gelukkig maar eens per maand en niet altijd even aantrekkelijk), heeft deze maand een speciale pudding voor kankerpatiënten. Dit weten ze zelf niet, maar als je gaat googelen naar "guanabana" kom je erachter dat dit een ander woord is voor zuurzak, een vrucht die bij kanker zowel preventief als curatief z'n heilzaamheid heeft bewezen.

Dus, tast toe! (Nee, ik krijg geen geld van Mona voor deze alinea)