Dilemma

Snif snotter, snuit, slijm

hoest, keel zeur zeur, slijm

gillende oren, piepende longen, doof als een kwartel, slijm

heet boven, koud onder, slijm

geen lucht, geen slaap, één neusgat open ja twee

oh nee toch niet. Slijm.

Ik heb de griep dus. Had ik toch echt gedacht dat die aan mij voorbij zou gaan, zoals tot nu toe elk jaar. Mooi mezelf voor de gek gehouden. Geen griepprik gehaald, stel je voor zeg, omdat ik toevallig 60 ben en of kanker heb? Ik wil geen vage rotzooi waarvan de werking helemaal niet is aangetoond.

De hematoloog gaf me laatst nog op m'n kop: "Als u een infectie krijgt is die vele malen erger dan bij anderen", met de nadruk op als. Nou ik kreeg die griep toch niet, dus waar had ze 't over.

Afijn, na een heerlijke dag vorige week begon 's avonds de keel te zeuren, voorbode van een verkoudheid. Ik herkende dat gevoel van de laatste keer, vorig jaar juli op Terschelling, ja ziek op mijn eiland, nog nooit vertoond. En wat ik al verwachtte, naarmate de avond vorderde zwollen de slijmvliezen op en paste er geen zuchtje lucht meer door m'n neus. Geen beweging mogelijk die op normaal ademen leek, alles totaal dichtgetimmerd van binnen. Dan maar met m'n mond open op 't kussen. Wel, ten eerste ging ik liggen kwijlen en ten tweede, hoe 't kan weet ik niet, stroomde het snot uit m'n linker neusgat zonder dat ik kon snuiten. Dus met een gepropte tissue in dat ene gat en eentje bij de hand tegen het kwijlen een poging doen in slaap te komen. Vergeefse moeite, sloeg nergens op. Ik werd er heel agressief van en vervolgens doodmoe omdat die agressie nergens naar toe kon. Doodmoe en dan niet kunnen slapen hè.

Inmiddels ben ik een paar dagen verder en heb ik vermoedelijk het ergste achter de rug. Dat ergste uitte zich onder andere in vreemde pijnen, zoals in tandvlees en ruggengraat. En ik had opeens weer een sponspoot, de neuropathie kwam terug. M'n slaapritme is volkomen verstoord want ik ben uren op 's nachts en slaap het best tussen vijf en elf uur 's morgens. En hoezo hoef ik dan niet tig keer op te staan om te plassen? Hoezo kan ik dan wel heerlijk uren achter elkaar slapen?

Ik adem redelijk door de neus. Zou nu bijna wakker liggen van de geluiden die mijn verzwakte longen maken, piep, gorgel, snurk. Ik heb alleen nog diarree. Hoezo produceer ik van die blubber terwijl ik slechts drie mandarijntjes en een paar gekookte eieren op heb?

Volgende week vertrek ik met een vriendin naar mijn eiland. Zij heeft, nog voor m'n verjaardag, een chique hotelsuite gehuurd, uitzicht op het wad. Heb heel veel zin om te gaan, dus eis van mijn lijf dat het binnen een week weer gezond is. Nou ja gezond in de variant met kanker zonder griep dan.

Zoals gezegd was ik laatst bij de (vervangende) hematoloog. We spraken over de jaarlijkse controle van mijn lijf, de skeletfoto's die na een jaar worden gemaakt om te kijken hoe je lijf ervoor staat. Bleek dat ik verkeerd was ingelicht door m'n vaste arts. Er is helemaal geen sprake van een jaarlijkse controle. Ook worden geen skeletfoto's meer gemaakt, maar krijg je een speciaal soort scan, die veel nauwkeuriger is. Die echter alleen wordt afgenomen als er aanleiding toe is. Dus bij toegenomen ernstige klachten of zo. Eigenlijk heel logisch als je erover nadenkt.

Deze arts wilde mij een plezier doen vanwege de foutieve voorlichting. Omdat ik er toch min of meer op had gerekend zou ze de scan voor me aanvragen, als een soort pretscan. Helaas antwoordde ze nee op mijn vraag of je de foto's en de scan wel kon vergelijken. De scan laat veel meer zien dan de foto's, dus het beeld zou zelfs slechter kunnen zijn dan een jaar geleden. Wel zou ze kunnen aangeven of ik er beter of slechter aan toe ben dan een jaar geleden.

Ik ben het ziekenhuis uit gegaan met een positief, beetje speciaal gevoel. Ik kreeg de scan ook al is het ongebruikelijk. En ik was benieuwd naar mijn lijf, het gaat immers al maanden goed. Zou de scan dit aantonen?

Toen belde ik met een vriendin. Die zette me aan het denken, door hardop voor-en nadelen te benoemen van het afnemen van de scan. Ja je weet waar je aan toe bent, maar wil je dat echt weten? Het gaat immers goed, er is geen aanleiding. En de scan laat veel meer zien dan foto's. Doe je het niet, steek je dan je kop in het zand? En is dat erg?

Ik daag mijn lezers uit deze vragen voor henzelf te beantwoorden en een gefingeerde beslissing te nemen, wel of geen scan. Zelf ben ik er al uit. Wat ik besloten heb hou ik nog even vast tot het volgende bericht. Ben benieuwd naar jullie afwegingen, reacties zijn welkom!