Golden Earring telkens weer

Golden Earring?! Wat hebben die nou weer met kanker te maken? Nou in mijn geval veel.

Sinds de verhoging van de dosis van mijn semichemomiddeltje moet ik helaas vaststellen dat mijn conditie achteruit is gegaan. Ik heb minder energie, ben vaker vermoeid, kan zomaar overdag in slaap vallen terwijl ik 's nachts de halve nacht wakker lig. En dan lig ik niet te malen hoor, ik heb immers geen kopzorgen maar gewoon kanker. Ik kom simpelweg niet in slaap, pas na twee of drie uur. Bovendien lig ik met twee ijsbonken in bed, te weten mijn onderbenen. Maakt niet uit wat er overheen ligt, onder mijn knieën is de boel bevroren, ook urenlang. De rest van de dag niet hè, het begint als ik onder m'n dekbed kruip.

Afijn, ik wil niet zeuren, hoewel wat moet je anders als je geen dieper onderwerp hebt. Ik probeer zoveel mogelijk hetzelfde te doen als voor de verandering van de dosering. Maar gemiddeld hang ik wel twee dagen per week min of meer als een couchpotato op de bank. Ga ik alleen de deur uit om boodschappen te doen, want gegeten moet er worden. En hoe meer ik merk dat verzetten tegen de vermoeidheid echt niet helpt, des te meer wil ik vreten, zout en vet of zoet en vet. Die behoefte is ontzettend sterk en ik kom er niet uit of die nu fysiek of psychisch is. Mijn eeuwig analytische geest gaat eerst aan de slag met die vermoeidheid. Ben je echt moe Anneke of gewoon lui ? Kom op, als je eenmaal buiten aan het lopen bent, voel je je veel beter. En al gaat het niet zo lekker, dan loop je maar wat rustiger, ben je achteraf toch blij dat je het gedaan hebt. Pfff, ook vermoeiend dat gedoe tussen m'n oren. Maar ik mag pas toegeven aan bankhangen van mezelf als het echt niet anders kan, oftewel als het echt gaat om fysieke vermoeidheid. En dat is dus het geval. Dan die vreet neigingen; vraagt mijn lijf om foute voeding, wat ik eerder heb meegemaakt, of wil ik psychisch de frustratie weg eten van het niet kunnen doen wat ik eerder wel deed? Ik vermoed het laatste, wat zou inhouden dat diezelfde psyche van mij mijn fysieke gang naar de schappen met lekkers zou moeten kunnen stoppen. Niet dus. Ik ga zo af en toe flink te keer buiten m'n gezonde basismenu om. Gelukkig passen de kleren nog, dus kennelijk verbrand ik een groot deel van de extra vetten en suikers door het bewegen wat ik nog doe. Kan toch moeilijk als een opgeblazen kikker naar Terschelling binnenkort. Ja inderdaad ik ga alweer. De paar dagen vorige maand in een luxe hotel waren een tussendoortje, een cadeau van m'n vriendin.

We troffen het met het weer, hebben buiten kunnen zitten op het balkon van de suite en naar het wad kunnen staren. Ik had een fiets gehuurd en heb bij windkracht vier een tochtje gemaakt van tien kilometer heen en tien terug. Ik had nog geen honderd meter gereden toen mijn benen verzuurd gingen aanvoelen. Wat krijgen we nou?! Ja, na de winter moeten de spieren altijd even wennen aan iets meer trappen dan de dagelijkse tien minuten naar de supermarkt. Maar hier schrok ik van. Tegelijk was deze constatering een trigger om als een gek te willen oefenen. Voor op het eiland, straks, maar ook om vanuit huis dagtochten te maken van minimaal veertig kilometer zoals ik tot twee jaar geleden nog deed. Daar ga je al, deed. Vorig jaar om deze tijd zat ik middenin de malle molen van de verse tweede kankerdiagnose en stelde mijn conditie niks voor. Dit jaar zal en kan ik meer, dus oefenen geblazen. Vervelend dat het weer niet echt meewerkte en dat ik telkens de strijd tussen de oren moest aangaan met de vermoeidheid, of toch luiheid.

Maar ik heb overwonnen. Het weer is opgeknapt en ik ook een tik. Dus kan ik trots melden dat mijn benen al een paar ritten van twintig en meer kilometers hebben gemaakt, probleemloos zoals ik altijd heb gefietst, de versnelling op de zwaarste stand. Ooit de beste tip van een geweldige personal trainer, je benen dagelijks een training geven door de stand van je derailleur nooit meer te wijzigen (behalve bij een Terschellings duintje).

Oké, fietsen lukt dus weer en ik voel me iets beter. Zoals gezegd doe ik in het algemeen zoveel mogelijk wat ik kan en wil doen. In het bijzonder is er echter een dagelijks terugkerende activiteit die ik niet wil doen maar die gedaan moet worden. Jawel je raadt het goed, het huishouden. En daar komen de mannen van Golden Earring om de hoek kijken. Tot voor een paar weken geleden had ik bezoek een mondkapje moeten aanbieden tegen het verzamelde stof vermengd met kattenharen in m'n huis. Want door de vermoeidheid was ik al blij als ik één keer per week kon stofzuigen. Daarnaast moet je weten dat ik een echte televisieverslaafde ben. Het apparaat staat praktisch de hele dag aan als ik thuis ben. Wees gerust, ik kijk naar heel intelligente programma's om niet afgestompt te raken door het ontbreken van de werkkring. Ik gebruik de tv soms ook als radio en vergeet dan dat ik een cd-speler heb staan. Waar mijn favoriete cd van mijn favoriete band in zit, een live optreden van jaren geleden met al mijn favoriete nummers. Het schoot me opeens te binnen, een paar weken geleden, toen ik me shit voelde maar wel de drive had vanuit grote noodzaak om eens flink schoon te willen maken. Du moment dat de eerste klanken de kamer in zweefden voelde ik al dat ze 't nog steeds voor me doen, die mannen. Wat er gebeurt is eigenlijk onbeschrijflijk, ik doe hier toch een poging.

Mijn lijf, mijn geest, mijn hele wezen verandert in een springveer. Ik krijg een enorme kick, een boost, diep van binnenuit. Stilzitten kan niet meer, ik moet bewegen, ik wil bewegen. Ik dans ik spring en ik schreeuw de teksten mee. Ik zet de muziek zo hard dat die boven de stofzuiger uit klinkt en ook zo dat ik boven mee kan krijsen. Arme buren en ja het zal niet echt een fraai gezicht zijn zo'n oud wijf dat allerlei rare bewegingen staat te maken. Maar m'n huis is schoon en blijft dat want telkens opnieuw geven de stemmen van George en Barry me hetzelfde gevoel. Het heeft met seks te maken, met oerdriften. De stem van George vind ik heel sensueel en Barry is in mijn ogen de personificatie van seks. De energie die hij uitstraalt zegt seks en die energie vertaalt zich in heerlijke rock and roll klanken. Op een onbewoond eiland zou ik met die ene cd dolgelukkig zijn. Met Barry ook trouwens...

Tot slot het antwoord op de vraag over de bodyscan. Ik heb hem afgezegd. De winnaars zijn de lezers van de kankersite. De meeste mensen uit mijn persoonlijke omgeving dachten dat ik 'm wel zou doen. Ik wil graag weten en ik ben immers sterk genoeg om een eventuele slechte uitslag aan te kunnen. Dat klopt, maar er gebeurde iets heel anders een paar dagen nadat ik de artsenkamer had verlaten.

Ik voelde me helemaal niet meer bijzonder, nee ik ging me schamen. Schamen omdat ik gebruik ging maken van financiële en materiele middelen, zonder dat daar aanleiding toe was. Ik heb onmiddellijk het ziekenhuis gebeld en ontving gelukkig alle begrip van de hematoloog. De scan is voor iemand die er recht op heeft, voor wie er wel aanleiding is, zoals het hoort.