Down en up again, voortschrijdende inzichten en meer

Beste mensen

Van 12 naar 38 lezers op de Google plek, na een lange pauze, in een ietwat andere stijl, ik ben er blij mee. Tik ik bewezen niet voor de kat z'n viool en ik zal 't nog sterker vertellen. Op kanker.nl kwam ik bij toeval een rijtje getallen tegen, waardoor ik ontdekte dat al mijn 19 berichten in totaal door 3700 mensen zijn gezien! Het laatste bericht staat nu op 150. Mijn inmiddels uit de voegen barstende ego heeft bedacht dan toch maar een kopietje te blijven plaatsen op deze verder dodelijk saaie website.

Tot zover het Sterreclame blok. Terug naar de werkelijkheid.

Afgelopen zondag werd ik wakker en voelde al dat er iets mis was. Ik ging mijn trap af en weer op en ja hoor. Moest me aan de leuning naar boven hijsen, rustig an om teveel gehijg te voorkomen. Ik vreesde voor m'n niergetallen en of m'n HB. Ik had een leuke afspraak met een vriendin, ben gewoon gegaan, nou ja gewoon. Door de herfststorm, terwijl 20 graden was voorspeld, niet snel genoeg het hele CS door om bij de bus te komen, die ook nog twee minuten te vroeg vertrok, waardoor ik een half uur moest lummelen. Gelukkig hield de TomTom van de vriendin ons bezig met verkeerde aanwijzingen, anders was ik in de auto in slaap gevallen. Dat deed ik op de terugweg in de bus en in de metro.

Maandag bleek HB gezakt te zijn naar 5.8. Onbegrijpelijk dat de hele maand mei het cijfer 6 in beeld was, met een hoge uitschieter van 6.6. Niemand in het ziekenhuis zegt hier iets zinnigs over. "Tsja, komt toch door de medicatie hè" is de in mijn oren domste reactie van één van de niet heel slim overkomende verpleegkundigen. De vrijdag ervoor was het kreatinegehalte plots gestegen met 30 punten, terwijl dat zo goed ging. Werd er niet beter van, mentaal en fysiek.

Heb maandag, dinsdag en woensdag als het ware weg geslapen, suf op de bank maar ook 's middags in bed. Wel, zij het met moeite, naar buiten op de fiets voor boodschappen want ik wil goed blijven eten. Koken en afwassen lukte me nog. Voor de rest zag ik mijn vloer steeds meer verdwijnen onder een witte laag kattenharen, waar ik me dood aan ergerde, maar de stofzuiger bleef in de kast.

Dinsdagmiddag niet geslapen, maar me naar m'n afspraak met de bedrijfsarts gesleept. Ik ben door haar omschreven (op basis van mijn ziekenhuisdossier, in de verklaring naar het UWV) als EEB, Energetisch Ernstig Beperkt. Ik vind 'm wel wat hebben, die afkorting. Aangenaam, ik ben een EEBtje. Die middag was dit sowieso een heel reëel beeld.

Ik had me tussen het slapen door op internet verdiept in dat HB. Vond een relatie tussen een eventueel vitamine B12 tekort en een laag HB. De bedrijfsarts zei doen, kwaad kan het niet. Dus sinds woensdag slik ik een extra pilletje, zelfs twee, want samen met foliumzuur slaat de B12 beter aan.

Toen werd het donderdag. 's Avonds zou mijn huisgenoot aankomen voor één nacht deze week. Haar man heeft ook kanker, is vele malen ernstiger ziek dan ik en ik vind het fijn om haar, als ze bij mij is, een beetje te verzorgen. Ik luister naar haar verhalen, doe dingen met haar die ze met haar man niet meer kan doen, zoals stukken fietsen en lopen als ze uit het werk komt. Ze geniet hiervan, want alleen voor zichzelf onderneemt ze geen activiteiten. Voor die donderdag had ik haar beloofd te koken, zoals meestal eens in de week. Iets met groene asperges, nu uit de wok, Oosters. Maar ik was moe, nietwaar, ik had drie dagen daarvoor nauwelijks actie gehad. En toen gebeurde iets interessants.

De sterke drang kwam op om in elk geval te gaan stofzuigen. Je kunt iemand niet 'thuis' laten komen in die witte laag. Ik voelde dat het ging lukken, ja zelfs dat ik ook nog wel zou kunnen stoffen en de wc zou kunnen schoonmaken. En koken had ik echt zin in, verheugde me op haar reactie waarvan ik al wist dat die positief zou zijn. Alle winkels moest ik af want het seizoen van de groene asperges was opeens voorbij of zo. Moest de huisgenoot die bij haar werk in de buurt gaan halen.

Er gebeurde nog iets grappigs die ochtend toen ik net het huishouden wilde gaan doen. M'n vriendin uit de buurt had besloten, vanwege het mooie weer, tegen haar fysiofitnessbegeleidster te zeggen dat ze niet binnen op een hometrainer ging zitten, maar buiten ging fietsen. Een voortvarende daad zoals ik die van haar niet ken. Het zag er komisch uit: ze stond in mijn gang, semiboos tegen mij te toeteren dat ik niet voor een ander hoefde te stofzuigen, dat C dit zelf eventueel kon doen en dat ik nu met haar mee moest richting een leuk terras. Zo gezegd zo gedaan, rustig aan.

Maar na thuiskomst ging de beuk erin. Ik had energie genoeg voor het huis en later de maaltijd. Heb afgewassen en was daarna wakker tot een normale bedtijd van elf uur. De volgende dag voelde ik zelf al aan dat m'n HB boven 6 moest zitten. Ik fietste heel anders naar het ziekenhuis, geen gehijg, en hoewel de AMC trappen m'n benen wel verzuurd deden aanvoelen, kon ik me bij de balie met normale adem melden. En jawel, niergetallen mooi weer omlaag, HB omhoog.

Mijn conclusie: misschien al effect van de B12, maar zeker is voor mij dat de zorg voor een ander mij zodanig energie geeft, dat ik daar zelfs fysiek voordeel uit haal. "Je moet voor jezelf zorgen" toeterde de vriendin, maar dat doe ik al in mijn ogen. Ik ben van nature iemand die zich graag voor anderen inzet. Zolang het kan, ga ik daar vormen voor zoeken. Heb al iets bedacht, dat ik eerst aan mijn zoon en z'n vrouw wil voorstellen, jullie lezen hier later meer over.

Maandag as laatste injectie van kuur vier, verheug me op de twee weken even geen ziekenhuis. Daarna hoop ik van de hematoloog te horen of we doorgaan volgens opgesteld programma met nog twee kuren, of dat 'r minder of meer worden. Zal blij zijn als ik de predpillen kan afbouwen. Volgens internet raak je het overgewicht vrij gemakkelijk kwijt... Benieuwd of de vetcellenhuishouding, die nu compleet gestoord is, kan herstellen.

Tot slot hoor ik de plastici onder jullie roepen: "Hoe gaat het met de buikhuid?!" Wel, stel je het vel voor van een slang die net klaar is met die ouwe huid afstropen. De slang schuift lekker vers en glanzend over de grond, wat achter blijft zit op mijn buik geplakt. Mooi droog maar schilferig craquelé, dat binnenkort vast plaats gaat maken voor schilferloze roze huid.