Egocentrisme oftewel de wereld draait om mij
Terwijl ik op de televisie een chaotische wereld zie, probeer ik bezig te zijn met m'n eigen lijstje, m'n eigen zorgen. Er is een Nederlands spreekwoord dat zegt dat het hemd nader is dan de rok. ik kan niet anders dan toegeven dat dit, althans nu, zo is. Ook al word ik in mijn omgeving normaliter gewaardeerd vanwege een groot inlevingsvermogen en hoge mate van empathie, nu gaat het om mij. Je moet aan jezelf denken hoor, is nu regelmatig het credo en wederom geef ik toe, dit gaat vanzelf. Mijn wereld is heel klein geworden in de afgelopen maanden. Huis, straat, wijk en dat is het wel. Bij uitzondering breidt mijn wereld zich uit, als ik naar het ziekenhuis moet (toch een soort uitje...) of als ik een goed geslaagde dag uit heb gehad zoals eerder vermeld. Ik zou vaker zelf de deur uit moeten gaan, verder weg, de stad uit. Als ik nu met pensioen was, ik probeer de vergelijking wel eens te maken, zou ik mezelf toch ook moeten bezighouden. De huidige gang van zaken biedt weinig hoop voor de toekomst. Ja maar je bent ziek, je hebt pijn (helaas verdomme is mijn bovenlijf weer ingenomen door een legertje pestkabouters), je bent beperkt in je bewegingsvrijheid, allemaal waarheden als een koe en toch ben ik ontevreden met mezelf. Het tij moet gekeerd opdat ik meer voor mezelf het gevoel heb dat ik doe wat ik kan. Hoe banaal ook, mijn eetpatroon speelt hierin een grote rol. Nog steeds, een week na mijn herstel van de griepvariant (kanker gerelateerd of niet?) eet ik niet zoals ik al jaren doe, volgens de Voedselzandloper. Groente neem ik in door middel van de diepvries slobbervarianten; prei a la crème, spinazie en andijvie in dezelfde crème. Een haring is al binnen gebleven, dus ik ga de goede kant op maar oh zo traag. Geduld en lief zijn voor jezelf is een ander devies, gegeven door naasten die mijn zelfkritische houding kennen. Ik weet alleen niet zo goed hoe je dat doet, lief zijn voor jezelf. Hopelijk gaat dat vanzelf, is het een vast onderdeel binnen het kankerproces of zo.
Hoewel, misschien is mijn zeer kritische houding naar de medische wereld wel mijn uiting van lief zijn voor jezelf. Voor mij heeft de term vechten tegen kanker met name en in wezen alleen maar betekenis in de vorm van het gevecht tegen de (missers van) de medische wereld. De reden dat ik vandaag weer es in mijn eigen wereld zit, is de zoveelste misser van het ziekenhuis. Maandag had ik m'n tweede petscan. Ik heb een verpleger aangesproken over mijn dossier en gezien dat inderdaad mijn gewicht omgedraaid was genoteerd. Gelukkig heeft de jongeman me gerust kunnen stellen en is de marge veel groter dan de " paar kilo" zoals iemand aan de telefoon in mijn oor had gezegd (het zoveelste voorbeeld van foute voorlichting!) Eenmaal thuis belde ik direct naar de verpleegkundige om een afspraak vast te leggen voor de uitslag. Tevens gaf ik aan graag meerdere vliegen in één klap te willen slaan, dus ook zo snel mogelijk te willen praten over Zwitserland. Ik ben er zelf namelijk wel van overtuigd dat mijn lijf schoon is en in dat geval wil ik de kans pakken mijn oog te behouden met de speciale bestraling die daar wordt toegepast. Mijn verpleegkundige is een bijzonder type, ik zal haar en mijn behandelend arts een volgende keer uitgebreid beschrijven. Zij stelt zelfverzekerd dat ze ook denkt dat mijn lijf schoon is, een gewaagde uitspraak. En ze zegt u bent in beeld hoor mevrouw! Daar kan ik om gniffelen, want dit bevestigt dat mijn kritiek daadwerkelijk is binnen gekomen en dat ik niet met me laat sollen. Ze belooft me dat ze donderdag belt, dan is mijn scan intern besproken. De afspraak kan op zeer korte termijn zegt ze ook.
Afijn, geen telefoontje donderdag en geen telefoontje vrijdag. Dat wordt maandag zelf bellen, netjes blijven maar wel weer helder en assertief de teleurstelling melden over de niet uitgevoerde belofte. En vervolgens de eis stellen binnen 48 uur (liefst 24) aan tafel te willen zitten met de (ook beloofde) "beste oncoloog uit het ziekenhuis".
Lief zijn voor jezelf. Als dit 't is, dan is 't zeer vermoeiend en vereist 't een flinke dosis alertheid en doorzettingsvermogen. In mijn eigen belang en gelukkig gesteund vanuit een karakter met vakbondsmentaliteit, verdedig ik mijn kleine wereld nu al ruim drie maanden. Het zogenaamde ik-tijdperk is nooit aan mij besteed geweest. Ik ben er zo eentje die de jaren 70 zeer bewust heeft meegemaakt en gewaardeerd. Terwijl godzijdank de samenleving een voorzichtige beweging maakt richting het " wij", noodzaakt kanker mij me bezig te houden met "mij". Met recht een chaotische wereld.