Ervoor en erna, Joost mag het weten

Onbeschrijflijk hoe de wereld zich aan ons voordoet in de afgelopen weken. Toch doen velen vanuit ongeacht welke motivatie of discipline dagelijks pogingen die werkelijkheid voor ons wel te beschrijven. Betere en minder goeie verslaggeving komt voorbij, ik zoek naar de waarheid ergens in de middenmoot.

Vóór de kanker had ik vermoedelijk hetzelfde gedaan, zeker weten doe ik dit niet. Nu na de kanker merk ik dat ik mijn eigen werkelijkheid nauwelijks kan bevatten. Ik heb mijn ogen meer dan normaal op de buitenwereld gericht, heb immers alle tijd verantwoorde televisiedocumentaires en praatprogramma's te bekijken, de krant uitvoerig te lezen. Wat echter binnenkomt is veel meer de emotie van de beelden, dan eventuele aangereikte journalistieke handvatten om een eigen mening te vormen. Dit is naar mijn inzicht het effect van de ziekte kanker op mijn wereldbeeld. Mijn levende buitenwereld bestaat nog slechts in beperkte mate. Afhankelijk van hoe ik me voel, kom ik letterlijk verder in afstand of bevind ik mij dagenlang op enkele vierkante meters, te weten de bank in de woonkamer. Dit kan niet anders dan gevolgen hebben voor je hersencellen en dus ook voor je wereldbeleving, je vermogen een goed gefundeerde, geformuleerde mening te uiten. Ik ben telkens weer blij als ik merk dat ik adequaat heb kunnen reageren op een persoonlijke vraag van iemand, of een werk gerelateerd probleem heb kunnen helpen analyseren. Ik accepteer dat dit het is, althans voor nu en dat ik daarom alleen maar kan doorgaan met het proberen vast te leggen van mijn eigen werkelijkheid, hoe beperkt ook. En dat was ie de afgelopen week.

Kuur 1, die een shockeffect teweeg moest brengen in mijn lijf en vooral bij de nieren, bestond uit een ritme van vier dexa op, vier dexa af. Zondag was de eerste dag zonder predpil. Ik genoot van mijn kleinkinderen en hun ouders, in een heel relaxte sfeer ondanks de op handen zijnde verhuizing. 's Avonds diende zich het voorteken aan van verandering, daarvoor had ik weinig reden gehad tot klagen. Ik moest me onverwacht aan het aanrecht vasthouden na het eten, anders was ik onderuit gegaan, duizelig. Zoonlief reed me naar huis, fietsen naar Almere zat er niet in door de nieuwe vermoeidheid.

Vanaf maandag zat ik vier dagen in de rol van zieke junk met zware ontwenningsverschijnselen. Een andere omschrijving kan ik er niet aan geven. Het was voor mij zo duidelijk dat mijn lichaam iets miste en met een half A4formaat aan bijwerkingen gilde om die aanvulling. Ik kwam tot niets. Krachteloosheid, ik voelde m'n handen niet om het stuur van m'n fiets, voelde m'n voeten niet op de trappers. Zelfs net als zoveel maanden geleden is mijn lieve vriendin met me meegereden naar de dichtstbijzijnde supermarkt. Mijn hart bonkte mijn lijf uit en diep binnen in mijn rechteroor. Zag 't bewegen, voelde het tegen de matras tekeer gaan, ik kon er amper van in slaap komen. Slaap die toch al zo onderbroken verloopt sinds ik drie liter water per dag drink. Nu moet dit ook weer, liefst meer om dode tumorcellen af te voeren. Ik kreeg last van obstipatie, nooit gedacht dat ik dit woord nog es ergens zwart op wit zou poneren. Neem van mij aan, dat na nooit met dit fenomeen te maken hebben gehad, zelfs mijn dromen bestonden uit keiharde stront. Ik liep erbij en zag eruit als een lijk. Terwijl heel Nederland van de laatste zomerzon genoot zat ik onder een fleece op die paar vierkante meters van de bank.

Mijn hoofd maalde om een antwoord te vinden op de vraag waarom je lichaam zo moet lijden, zo van het ene naar het andere uiterste moet switchen om de kanker te bestrijden? Mijn vertrouwen in enig resultaat, bloedwaardenverbetering, daalde met elke minuut van die vreselijke dagen. Ik probeerde de humor te bewaren door hardop te bekennen dat ik naar de dexa verlangde, een zeer gewaagde uitspraak uit mijn mond.

Gister zat ik tegenover de arts. Bijwerkingen op een velletje papier aangeleverd, kon zo ingescand worden. Hoefde ze niet te tikken terwijl ik tegen haar praatte. De bloeduitslagen bleken goed. Kreatine met 50 punten omlaag, naar 128. Ze was zeer tevreden en ik stomverbaasd. HB blijft achter met 5.3, zij maakte zich niet druk. Ook de bijwerkingen deden haar slechts knikken, ja bekend. De arts was zelfs zodanig blij met het effect van de kuur tot nu toe, dat ze hem heeft aangepast zoals ik vorige keer beschreef. Ik volg nu het officiële ritme, wat in de praktijk neerkomt op veel minder dexa in een maand. Per kuur van drie weken slechts vier pilletjes. Ik zweefde naar buiten.

Alsof ik het deepdown toch wist, had ik me gister opgemaakt. Gewoon m'n zwarte lijntjes over de rode ogen en een dot lippenstift op. Ik had bedacht dat ik de wellicht laatste kans op zomerse zon ging pakken die dag, ongeacht en dat ik mijn vriendin zou vragen een paar foto's in die zon te maken. In de spiegel van de ziekenhuislift zag ik een lijk met make-up, maar in m'n ogen zag ik meer levenslust dan een half uur geleden. Vóór de uitslag, na de uitslag, niet te volgen.

Ik fietste met meer kracht dan op de heenweg naar mijn favoriete buitenstek en vierde feest met appeltaart en koffie. Thuis vierde ik door met gebakken brood met ouwe kaas. Dit was nog een reactie op gekke eetverlangens die helaas net als langer geleden op de lijst met bijwerkingen stonden vermeld. Ik had ook weer vleeswaren op witte bolletjes zitten eten. Vóór de dexa, na de dexa, geen idee hoe de invloed van het aangepaste ritme wordt op mijn eetgedrag. Gister mocht even alles, ook witte Twixen, Limited Edition, jaren geleden, heerlijk.

En vandaag is nu the morning after. Ik zie de foto's van gister, hartstikke leuk geworden. Maar voel me niet meer zo. Zie de wereld weer binnenkomen, onveranderd gecompliceerd. Denk ook aan Joost Zwagerman die zijn wereld niet meer kon vatten en een rigoureuze keuze maakte. Ik schrok er erg van, was een fan van zowel zijn schrijverschap als van wat hij voor de kunst betekende en voor het publiek deed in DWDD.

Joost zocht net als velen met mij naar antwoorden kan ik me zo voorstellen. Had op zijn manier, vanuit de depressie te maken met niet weten hoe je volgende dag zal verlopen en of je die dag wel haalt. Hij wilde die antwoorden echt en stapte het leven uit om ze elders te vinden.

Ik blijf nog even hier om die antwoorden te zoeken. Ondanks de switches, de stemmingswisselingen, vóór de uitslag, na de uitslag, vóór het feestje, na het feestje, vóór de dexa, na de dexa, heb ik voorlopig voldoende levensdrang om die zoektocht naar mijn antwoorden voort te zetten.

Joost mag de zijne weten.