Histoires Suisse, een poging tot feitjes, weetjes en-sterke-verhalen

Ik zei het toch! Goed nieuws is geen nieuws en dan verlies ik alle motivatie tot schrijven. Bovendien, en das nog erger, lukte het me niet om de Zwitserlandervaring in een paar A-viertjes vast te leggen. Telkens ontstond een soort dagboek, waarbij ik over elke dag wel een pagina vol kon tikken. Voor jullie als lezers niet te doen, werd veel te veel. En voor mezelf heb ik zo'n dagboek helemaal niet nodig, want ik heb alle dagen nog in m'n hoofd. Ik werd er chagrijnig van, ging twijfelen aan de waarde van mijn blogberichten, afijn, vandaar dat ik zo lang heb gezwegen.

Deze poging is de laatste die ik doe, maar eerst even een update over mijn gezondheid:

• Sinds Zwitserland, maar ook al daarvoor, voel ik me goed. Zo goed dat ik bijvoorbeeld weer aan het joggen ben. Mijn beweegritme bestaat nu uit om en om hard wandelen, minimaal 7 km en intervaltraining van twee minuten joggen, één minuut wandelen. Zwéten, heerlijk
• Mijn nieren functioneren zo goed dat mijn dosering nepchemo is opgehoogd om nog meer kankercellen af te kunnen voeren.
• Mijn oog is nog steeds wat rood en het zicht is onscherp. De eerste controle in Leiden (nu ben ik bij een vrolijke professor) was prima. Ik zie eruit als een oudere filmster die anoniem wil blijven want draag dagelijks, weer of geen weer, de superdonkere zonnebril die ik speciaal had gekocht. Er mag namelijk naast zonlicht ook geen wind in het oog komen. Volgende week controle twee.
• Na Zwitserland was ik twee kilo lichter. Veel gelopen, hoge straten op en neer, maar ook echte bergwandelingen in Duitsland. Ik voelde me zo goed, om niet te zeggen fit, dat ik thuis de dagelijkse looproutine heb verzwaard in afstand en tijd. Ook was het voor mij goed om met iemand te zijn die in staat is eten te vergeten, ook gezond eten drie maal per dag. Eenmaal terug ben ik nog meer op gaan letten en inmiddels ben ik bijna vijf kilo kwijt. Dit betekent dat echt alle prednisonkilo's die ik ooit aankwam eraf zijn. De dikke kop blijft onveranderd helaas, maar ik ben zo blij met m'n lijf!

En dan nu Zwitserland. Ik laat het aan jullie feitjes en weetjes te onderscheiden. De verhalen spreken voor zich.

> We kwamen aan bij een gevoelstemperatuur van tegen de 20 graden (korte mouwen!) en verlieten het land nadat de eerste sneeuw hoog in de bergen was gevallen en het in de dalen vroor. Wat wil je nog meer?!

> Ik bleek een auto te hebben gehuurd in Frankrijk, huh? Het vliegveld van Genève ligt kennelijk in twee landen dus dat was even zoeken. Voor de terugweg, om de auto in te leveren, hadden we een kaartje gekregen met een uitgebreide mondelinge Franse toelichting. Nou die ben je na twee weken natuurlijk vergeten. Gelukkig hadden we ruim tijd om te dwalen en te zoeken. In de verkeerde, Zwitserse, garage moest ik plassen. Zo nodig, dat ik gewoon achter de auto ben gaan zitten, in zicht van anderen en ik liep leeg als een paard. Lachen, de schaamte voorbij.

> Vieze mannen die je aanstaren in lunchrooms kunnen (mislukte) artiesten zijn die je na het staren een tekening van jezelf aanbieden. We beschouwen ze als karikaturen, ook al zag de kunstenaar dat een belediging voor zijn talent...

> Op dag 1 in het prachtige, oude ziekenhuis kwam er geen bloed uit mijn aderen. In een groen operatiepak werd ik naar de kelder gebracht met de operatiekamers, waar een stel lekkere chirurgenvrienden een wedstrijdje begon wie het eerst wel bloed kon tappen. Wat een plezier heb ik met ze gehad en het lukte ook nog.

> Het kostte enige moeite de indeling van het ziekenhuis te vatten. Je moest je melden op de vijfde etage. Ik vond het gebouw vrij laag, dus waar al die verdiepingen zouden moeten liggen geen idee. We stapten de lift in en daarna ontstond een slapstickscenario waar Charlie Chaplin een prijswinnende film van had kunnen maken. Je drukt op 5 en er gebeurt niets. Ok, lift stuk of zoiets dus een andere lift in. Zelfde, geen beweging. Dan een trap op waar je bij de receptie hoort dat je je op de vijfde verdieping moet melden. Daar de lift in en ja hoor, we gaan naar beneden. Huh? Naar beneden? Deur open, gut wat lijkt de vijfde op de eerste waar je binnenkomt. Zouden meerdere etages dezelfde inrichting hebben? Best handig en overzichtelijk. Neeh, dit is de ingang, we zijn echt op de eerste. Weer de lift in en maar es op de 6 gedrukt. Het gebouw had toch maar vijf verdiepingen? Hee nu lijkt de etage op die van de andere receptie, één trap naar boven. Het is ook die etage, we zien dezelfde mensen in een wachtkamer zitten. Volgende knopje in de lift, we doen de 1. We zoeven naar beneden en eindigen in een donkere kelder. Giechelend van de zenuwen, we gaan nu te laat komen, drukken we nog een keer op de 5. Gut weer zo bekend en ja hoor we zijn weer terug bij de ingang. Hebben jullie het al door? De entree met de balies bleek de vijfde etage te heten. Op de zesde dus eigenlijk de eerste was de spreekkamer van de arts. De zevende verdieping had een aantal kamers waar patienten na operatie verblijven, ik dus ook. Verdieping 4, 3, 2 en 1 waren voor operatiekamers, verkoeverkamers en dergelijke. Geen idee hoe die indeling ooit zo is ontstaan, maar we hebben gelachen. En nooit meer de lift genomen.

> Al mijn bloedwaarden waren daar vele malen beter. De anesthesiste (die in Nederland aan de telefoon niet leuk had geklonken) bleek een topwijf. Zij zei direct dat toen ze me zag ze al twijfelde aan de juistheid van dat lage HB. Ze zag een zeer fitte vrouw voor zich die niet bleek was en niet hijgde, tsja, heerlijk natuurlijk als iemand dat tegen je zegt. Geen bloedtransfusie nodig.

> Zwitserland is preuts. In een ander ziekenhuis, op loopafstand bleken er zelfs twee te zijn, werden de thoraxfoto en de leverecho gemaakt. Wederom in operatiepak, dat gewoon aan bleef! Voor en na de leverecho werd de ontblote huid direct bedekt met een handdoek. De uitslag werd meteen gegeven. Zoals ik eerder schreef, die was goed.

> Over de Vlaamse chirurge die me heeft geopereerd kan ik een apart blog vullen. Slank, opgestoken donker haar, donkere bril en tikkende flatjes aan de voeten. Deed Frans aan, zo'n filmster die zonder bril en met los haar ronduit prachtig en sexy is. Maar ook een zwaar overspannen uitstraling, hardop in ons gezicht zuchtend met veel dramatiek, omdat ze minder goed voorbereid was dan ze die vrijdag ervoor aan de telefoon had geschetst. Moest echt even wennen, maar uiteindelijk hebben we alle keren voorrang gekregen in de wachtkamer en leerden we haar grote zorgvuldigheid en expertise waarderen. Een operatie is voor haar een rustmoment heb ik bedacht, ik zit er niet veel naast denk ik. Ze is een aantal malen op haar vrije dag komen werken, ook op zaterdag om acht uur 's morgens. En waar in Leiden de arts tegen je zegt, u mag weer naar achteren, als ie klaar is met het apparaat, duwt deze vrouw je gewoon tegen je schouder terug in je stoel. Wat hebben we achter haar rug blikken uitgewisseld van opperste verbazing en wat hebben we later gelachen. Het tikkende geluid van die hakjes door de gang zal ik niet snel vergeten.

> Hoofdzuster Beatrice zal mij niet gauw vergeten. Er was vanaf het begin een hoop verwarring, omdat ik de eerste patiënt was die niet bleef slapen na de operaties. Er werd daarnaast extra zorgvuldig met mij omgegaan omdat ik de eerste patiënt was met twee kankers. Wat de zusters daar hebben moeten ontdekken is dat ik helemaal niet zo behandeld wilde worden. Ik wilde na elke operatie naar huis, nee naar het hotel. Want ik voelde me goed, had nergens last van. Nou, dat moest worden aangetoond met diverse metingen en ook werd de eis gesteld dat ik moest eten, plassen en heel veel drinken. Dit gedoe, wij vonden het echt gedoe, kon uren duren. Op het laatst werden we steeds brutaler, gingen op de gang posten, ik kleedde me alvast om en zo kreeg ik de bijnaam Madame Terrible. Wel met humor, Beatrice en ik zijn goed uit elkaar gegaan.

> De protonenbestraling, de plek waar die plaatsvindt is een soort Back to the Future. De ruimte waarin de bestraling plaatsvindt, de twee dorpen, gescheiden door de Rijn, bestaande uit vage kantoor-en fabriekspanden, waar hele knappe koppen bezig zijn met de ontwikkeling van vernieuwende technieken voor de medische wereld, ik vond het indrukwekkend.

En dan het masker maken, noodzakelijk om ervoor te zorgen dat je doodstil zit gedurende de gemiddeld vijftig seconden durende bestraling. Dat masker is onderdeel van een constructie die op de stoel is bevestigd. Je hele hoofd wordt als het ware vastgeschroefd, waarbij je gezicht in het masker past. Minder prettig, want wist ik niet van tevoren, was dat ook je mond wordt vastgezet. Dat in pap bijten en dan later steeds in dat gebitsmodel happen deed me kokhalzen. Dit kan natuurlijk absoluut niet tijdens de bestraling. Dus kreeg ik na de oefensessie, op de dagen dat het voor het echie ging, een tabletje onder m'n tong dat wonderbaarlijk het kokken tegenhield. Eén van de begeleidsters had blijkbaar net een geitenwollensokkencursus gedaan, want ging me tijdens het kokhalzen aaien en met zachte stem influisteren ruhig atmen, ganz ruhig. Ach ik heb 'r gelaten, hier in Nederland was ik gaan meppen of zoiets.

Samen met mijn fantastische vriendin, die echt voor me heeft gezorgd, m'n oog heeft gedruppeld, uren met me in het ziekenhuis zat, stoer heeft gereden in vreemde steden en in de bergen, heb ik een avontuur beleefd dat twee weken duurde. We waren samen chagrijnig of vrolijk, hadden weinig woorden nodig om af te stemmen en genoten samen van de momenten dat we langer buiten konden bewegen.

In mijn dossier, dat ik na een paar weken thuisgestuurd kreeg, staat dat de controle na verwijzing van de arts, na een half of een heel jaar kan plaatsvinden. Ik wil wel terug, dus als 't effe kan laat ik me tegen die tijd verwijzen!

(zie ook foto's bij vorig blogbericht, de korte mouwen en de sneeuw)