Jodelahoehoe, the morning after (the last blog)
* verwijst naar een vorig blog
Wel potverdomme, nou voel ik me toch stukken beter dan gister. Mijn hersenen draaien overuren, hoe kan dit?! Heeft het schrijven geholpen, zou het zo simpel zijn? Er is zoiets als inspiratie, een spirituele duw die je nodig hebt om te schrijven, althans ik wel. Of de spreekwoordelijke schop onder je hol om aan het werk te gaan. Die miste ik een paar weken. Gister kwam het uit de diepte, uit de zwaarte van het moment, maar het kwam. Dus ik ga me eraan zetten regelmatig(er) te schrijven, met of zonder inspiratie.
Nog even verder terug naar gister. Ik heb vanmorgen ergens tijdens het haarwassen (...) bedacht dat ik wel weer uit een rollercoaster-14daagse kom. Al die verzamelde emoties zouden wel eens de afgelopen dagen hun weerslag kunnen hebben gehad op mijn gemoedstoestand. Twee weken geleden nog maar zat ik toch wat gespannen te luisteren naar de uitslag van de tweede petscan*. De "dingetjes" waar de oogarts het over had, bleken geen kankerdingetjes te zijn. Dus hop in de achtbaan, eerst langzaam omhoog en roetsj knalhard naar beneden. Bij gynaecologie, vorige week pas, dacht ik dat de rit al afgelopen was, omdat de tweede echo exact hetzelfde liet zien, dus gunstig. Vertelt de gynaecoloog* dat hij uit de petscan haalt dat er sprake zou moeten zijn van een tweede primaire kanker en dat de beste manier van onderzoeken bestaat uit "alles eruit halen, want u heeft het toch niet meer nodig". Hop, daar ging de achtbaan plots keihard omhoog voor een nieuw wild avontuur. Ik sta nog steeds achter mijn beslissing, mijn middelvinger die ik bij wijze van spreken heb opgestoken naar iedereen die nu nog durft te beweren dat er iets kwaadaardigs in mijn lijf zit. Ik geloof het niet, de verpleegkundige gelooft het niet. Zij het dat zij doelt op uitzaaiingen en de gynaecoloog mijn lijf verdenkt van het hebben van twee primaire kankers tegelijk. Dan zou ik wel héél bijzonder zijn.......Het is Basta en op naar Zwitserland!
Er ging een afspraak niet door, eigenlijk gingen zelfs twee afspraken niet door. M'n vriendin werd ziek, zo'n virusje dat na een paar dagen weer verdwijnt. Ze suggereerde nog dat ik alleen naar Zandvoort kon gaan. Niet vreemd want zij heeft tijden gekend dat ik dit inderdaad had gedaan. Andere tijden, eeuwen geleden, maar eenvoudig terug te halen als ik gewoon de deur uit was gegaan. Nou zag ik op Buienalarm dat het daar regende, zwak excuus. Ik had ervan genoten, was trots op mezelf geweest. Dat gevoel heb ik nodig.
Mijn zoon* miste nog de laatste informatie over het bezoek bij de gynaecoloog. Ik appte hem wanneer hij zou kunnen bellen, of ik hem en hij gaf aan dat het zaterdag zou worden. Geen belletje gehad. Vergeten. Hij is 't vergeten en ik voel me vergeten. Werkt ook verlammend, levert gemengde gevoelens waarvan ik er al genoeg heb ervaren het afgelopen jaar in die bizarre situatie met hem en zijn gezin. Ik bedenk dat hij het te druk heeft gehad op z'n werk en daarna volledig is opgezogen door de dynamiek van een bepalende vrouw en drie kleine kinderen.
En tot slot mag ik van mezelf zeggen dat het weer een belangrijke negatieve factor is. Het feit dat de zon slechts een paar uur per week in beeld is, speelt een rol als het gaat om mijn stemming. Ik kan nu niet de fiets pakken en wat gaan toeren, want de koude spieren vinden een half uur al genoeg. Een nieuw aangeschafte thermo-onderbroek maakt het wandelen in de kou iets aangenamer en ontneemt de bilspiertrollen hun wapens, maar regen blijft iets waar ik niet enthousiast doorheen ga
Waar ik wel gemotiveerd aan ga beginnen is mijn oogbehandeling. Kwestie van een seintje, u mag komen, met een datum. Binnen drie weken.......