Narcissus

Dit wordt een walgelijk verhaal. Maar ik moet het opschrijven, want dat is de enige manier om m'n mindset te veranderen. Denk ik. Wil ik.

Nee dat is al een leugen, ik wil helemaal geen andere mindset als het gaat om het onderwerp van dit verhaal. Het gaat namelijk over ... mij.

Hè? Alle posts van dit blog gaan toch over jou? Ja klopt maar deze vertelling gaat over de top. Ik hou 't zo kort mogelijk, om het risico te vermijden dat er een tijdelijk landelijk teiltjesmoment ontstaat, maar ik ga hier een partij narcisme tentoonspreiden waar ik normaal gesproken zelf een teiltje bij nodig heb.

Het gaat namelijk zo ontzettend goed met mij. Ik zie er geweldig uit, zonder inmiddels bijna 21 kilo aan lichaamsgewicht. En ook nog het juiste gewichtsverlies, vet, mijn vetmassa is qua percentage precies goed voor mijn leeftijdscategorie. Helemaal in de gezonde zone. En beetje bij beetje heb ik in de sportschool zodanig spierweefsel opgebouwd, dat ik met m'n drieënzestig boven de norm van mijn leeftijd zit. Ik ben zelfs voor de spiegel in de kleedkamer gaan staan om een selfie te maken, ik was niet van de selfies. Op Terschelling heb ik iemand een foto van me laten maken, dat verzin je toch niet, nog nooit vertoond.

Nu kan ik geen genoeg krijgen van mezelf. Ik blijf maar in de spiegel kijken en in etalageruiten, van alle kanten bekijk ik wat en wie ik daar zie. Vooral van opzij, ik was zo goor breed van opzij, met zo'n maag, oh wat had ik een hekel aan die maag. Niet eerder was ik dikker geworden met een maag. Gelukkig wisten mijn moederlijke genen nog dat ik een taille hoor te hebben en die is nu terug. Nog één centimeter wil ik daar minder meten, dat is 79, want dan zit ik ook op de landelijke norm voor vrouwen, onder de 80.

Liefst wil ik dat mijn narcisme stopt, of is dit  ook een leugen. Ik vind het zo lekker elke dag die slanke vrouw in de spiegel te zien, maar is dat wel gezond? Hoe doen kankervrije slanke mensen, vrouwen dit? Wordt het gewoon op zeker moment, houdt het almaar kijken dan op? Dat zou het mooist zijn. Leugen, want eigenlijk, eigenlijk wil ik nog héél lang supertrots in alle beschikbare spiegels en etalageruiten blijven kijken, van voor, van achter en vooral van opzij.

(Oja, zolang ik me zo voel zoals nu en mijn foute bloedwaarde slechts traag de stijgende lijn bewandelt, krijg ik bij elke controle drie maanden voorwaardelijk van m'n arts. Ook nu, dus pas in augustus terug)