Overpeinzing
Soms schaam ik me. Ik schaam me soms omdat ik me in deze bizarre coronacrisistijd (één van de nieuwe woorden in de van Dale 2021), waarin we met z'n allen in een intelligente lockdown (nog zo één) zitten, steeds beter ga voelen. Fysiek ging het sowieso al goed. Na de derde kuurdag, vlak voor kerst vorig jaar waren de valse plasmacellen al in diepe coma, tot op heden. God kan ik het woord coma nog wel op deze manier gebruiken, op de IC's liggen zwaar zieke mensen in opgewekte coma's. Nee niet opgewekt, maar op 't randje van de dood.
Maar ìk voel me elke dag lekkerder, rustiger, mentaal met name. Ik hou van de natuur en van stilte. Dat laatste was tot voor kort een leugen. Ik hou normaliter helemaal niet van stilte want in huis heb ik de hele dag de tv aan. Ik kijk terug of live of half, maar het beeld en vooral het geluid heb ik altijd nodig. Vervangende familieleden, die pratende televisiemensen, vul ik maar even zelf in als psycholoog van de straat. Als ik echter op m'n eiland Terschelling ben, heb ik binnen pas 's avonds de tv aan. Nooit begrepen, maar daar was ik altijd vanaf dag één rustig en kon ik zonder die nep familie. En nu, terwijl ik me realiseer dat ik de vorige zin in de verleden tijd heb geschreven omdat m'n reisje deze maand niet doorging, ben ik hier, thuis, zo rustig dat ik een boek kan lezen. En ik ben verslingerd geraakt aan podcasts, over politiek en ja over corona. Want ik voel me dan goed, maar wil wel geïnformeerd en betrokken blijven.
Stilte waardeer ik dus voor het eerst op dit moment. Van de natuur hield ik al. Sinds mijn tweede ongeneeslijke kankerdiagnose in 2015 ben ik nog scherper gaan kijken en luisteren buiten. Ik woon mooi, aan de rand van een natuurgebied nog net in Amsterdam. Elk seizoen wilde ik heel bewust beleven, want het kon immers m'n laatste winter of lente zijn. Die scherpe observatie is gebleven. Ik zie veel, probeer geen detail te missen. Dankzij de crisis jubelt de natuur. Ik stap met m'n hond de deur uit (zonder hond was ik ook dagelijks naar buiten gegaan, maar Vos zorgt ervoor dat we dit meerdere keren per dag doen) en het eerste geluid om zeven uur 's morgens is meneer of mevrouw specht, die bij de parkeerplaats een goeie boom heeft gevonden. Later in het park timmeren tig concurrenten een gezamenlijk lied. Zoveel merels als dit jaar heb ik nog nooit gehoord en gezien, ook niet in m'n tuin. Andere vogels doen hun best om boven die merels uit te zingen. Niet eerder klonk het zó luid. De koekoek is terug sinds een week, de grijze loslopende koeien in het gebied krijgen bruine kalfjes. Na de regen van eergisteren, oh wat was die regen welkom, rook het zo heerlijk overal. De bermen vol met fluitekruid en koolzaad, een kleine zilverreiger die onverwacht om een hoek staat te vissen, ik geniet op een manier die onbeschrijfelijk is. Ik ben gelukkig, loop rond met een gelukzalig gevoel.
Maar kan dat wel, mag dat wel, in deze tijd? De economie ligt plat, mensen dreigen hun baan te verliezen, families verliezen familieleden, vaak met een afscheid in beschermende pakken. Heel oude mensen gaan eenzaam dood in tehuizen. Oma's en opa's zien hun kleinkinderen en kinderen niet of door glas. Tuurlijk mis ik m'n familie, tuurlijk mis ik aanraking maar het geluk overheerst. Tuurlijk heb ik m'n zorgen, ieder huisje heeft z'n kruisje, maar het geluk overheerst. Al behoor ik tot de risicogroep, ik laat me niet door angst regeren. Ik hou me aan de regels, spreek anderen erop aan die dat niet voldoende doen. Dan word je bijna in elkaar geslagen, een reactie waar ik achteraf met een glimlach op terug kan kijken, ach, te lang binnen gezeten. Of er wordt respectvol achteruit gestapt als ik uitleg dat ik ongeneeslijke kanker heb en dáár graag aan dood ga op de daartoe bestemde tijd, en liever niet eerder aan corona. Nee ik wil nu niet doodgaan, ik wil zelfs naar de IC als daar sprake van zou zijn. Ben conditioneel fit en sterk genoeg om goed te kunnen herstellen vind ik, onder invloed van dat gelukzalige gevoel. Waarschijnlijk zullen de artsen dit anders beoordelen, maar ik ben toch niet van plan me te laten besmetten.
Ik schaam me soms omdat ik me goed voel in een slechte tijd. Heeft de kanker me onbewust bekrompen gemaakt? Of heb ik 't goed omdat ik al single was, dus gewend aan alleen zijn? Ik ga in de stilte nog even door met m'n overpeinzingen.
21 reacties
Lieve Anneke, je hebt totaal geen reden om je ook maar een seconde schuldig te voelen over het feit dat jij je goed voelt! Jouw blog leest als een kabbelend beekje en het kost me totaal geen moeite om de vogels te horen zingen. Ook hier hangt een bijna serene rust. Sinds er nauwelijks vliegverkeer is kan ik bij een stevig briesje de blaadjes van de populieren die zo'n 500 meter verderop staan, horen ruisen. Doet me denken aan de zee. Ik werk vanuit huis, in de tuin als het weer het toelaat en ook ik merk dat mijn tempo zich aanpast aan de rust. Stilstaan en me verwonderen over lang vergeten geuren die mijn neus binnendringen. Dubbel ook. Aan de ene kant de angst, verschrikkingen en beperkingen van de Corona en aan de andere kant de ingehouden adem van een wereld die wacht.
Mooi geformuleerd die laatste zin! Je hebt gelijk, ik weet het ook wel, sommige mensen vinden het erg als je kanker hebt. Ik vind op dit moment dat virus veel erger gek genoeg. Dat gevoel van schaamte heb ik zoals gezegd soms, ik sta het dan maar even toe en die reflectie erop, kan nooit kwaad toch
Lieve Anneke,
Ik sluit me volledig aan bij wat Rita zegt. Voel je niet schuldig en geniet van alle het natuurschoon en de rust om je heen. Je hoeft ook niet de ellende van alle mensen op je te nemen. Hoe erg het ook is wat er op dit moment gebeurt, het is wat het is.
Ook ik kan steeds meer genieten van de rust en al het moois wat er is. Ik mis zeker het het contact met anderen, maar het is wat het is.
Heel fijn dat jij je ondanks deze rare tijd toch in gelukkig voelt. Ga je daar niet schuldig over voelen. Warme groet Dasje.
Mooi om te lezen dat je het mooie van de wereld om je heen nog ziet en ervaart. Sluit me helemaal bij Rita aan die evenzo mooi schrijft dat je je vanzelfsprekend niet schuldig hoeft te voelen. Ondanks alle ellende om ons heen, ís die mooie wereld er gewoon ook nog! Zoals iemand me ooit heeft gevraagd hoe het mogelijk is dat ik als ongeneselijke kankerpatiënt nog geniet en lach. "Als ik nergens meer gelukkig om/mee mag zijn, niet meer mag genieten en lachen, heeft het ook geen zin blij te zijn dat ik nog leef..."
Wij zijn altijd natuurmensen geweest en genieten van het kleine en kleinste 'minimale' leven om ons heen. Kan me de tijd niet meer herinneren zoveel meizoentjes gezien te hebben en heb er uitgebreid foto's van gemaakt. Voorbijgangers keken lachend om. We hebben een kleine tuin, maar met veel hedera. Er nestelen merels in, roodborstjes en winterkoninkjes. Hoe gaaf is dat? Vooral die laatste hebben we nog nooit zo druk in de weer gezien. De mussen kwetteren en de merel zingt het hoogste lied. Ons privéconcert noemen wij dat. Wat je zegt, genieten hoeft niet door anderen gestimuleerd te worden....
Dank voor je mooie blog. Ik wilde je zeggen dat je je helemaal niet hoeft te schamen. Nu weet ik dat ik dat ook tegen mezelf mag zeggen...... Op deze manier genieten, betekent niet dat je niet met anderen meeleeft en de 'sores' van anderen niet ziet.
Lieve groetjes Hebe
Dank voor je mooie reactie!
Ik herken het wel. Naast een hoop ellende kan kanker je ook een gevoel van loutering geven. Je kijkt anders naar de wereld, moet veel doorstaan en als je ziekte zich rustig houd kun je dubbel genieten. Ik denk ook dat het met acceptatie van je ziek-zijn te maken heeft. Je beseft wat je kunt verwachten en hoe het werkt. Dat geeft rust tussen je oren. Je leeft meer op de randen van je grenzen.
Persoonlijk lijk ik ook meer zaken op te merken rond me heen, kan mensen beter 'lezen' en dat alles in dezelfde tijdspanne als vroeger. Ik verbaas me ook nergens meer over, ook niet als ik slecht nieuws krijg. Ik kijk veel sneller naar de dingen die wél goed gaan. Ik heb een partner, we zitten nu samen thuis. Het gebeurt regelmatig dat we ieder voor zich de eenzaamheid en het alleen zijn opzoeken én nodig hebben. Soms zijn er irritaties, maar ik merk ook dat we nu meer tijd hebben om SAMEN van de leuke, kleine dingen te genieten. Nooit geweten dat er zoveel vogels zitten in onze tuin, de lucht is zuiver en fris, en iedereen in de buurt is aardig, groet elkaar en let op de zwakkeren.
Zoals Cruyf zegt: ieder nadeel heb zijn voordeel. Geniet van je nieuwe ik, dat heb je verdient! Groetjes,
Jac
Mooi om te lezen. Mag ik vragen welke kuur je volgt?
Mijn man start na 5 jaar kuren weer met een nieuwe kuur omdat de vorige niet meer aansloeg. ( dar-len-dex) Ik hoor 't graag.
Met vriendelijke groet,
Carry van Veen ( vrouw van een man met MM)
Uh.....dat issum, daraledex (zie vorig blogbericht) Werkte bij mij zoals ik schreef al direct dus lambaketens sinds kerst al heel laag, gingen van 1840 naar 1,87 in drie weken. Dit is mijn vierde kuur. Het allerbeste voor je man en jou bij kuur 5!
Prachtig blog en natuurlijk is dit perspectief er ook. Als kanker in je leven komt dan kijkje naar het alledaagse leven met een andere blik. Je weet dat je leven bepaalt kan worden door:...... Ook wij hebben leren genieten van de dingen die wel voor ons haalbaar zijn en wel kunnen. We hebben ons aangepast en hebben overgehouden wat werkelijk belangrijk is. Door Corona is nu de hele wereld gedwongen om te beseffen dat leven kostbaar en heel fragiel kan zijn. De mensheid denkt altijd dat de wereld "maakbaar" is. Dat is nu voor velen ook een nieuwe ontdekking dat niet zo is.
Anneke,Je blog spreekt me enorm aan,herken zoveel van mezelf,was altijd zo supergezond en actief! Mijn eerste reactie was homeopathie en allerlei selfhealing methodes, want ik geloof meer in natuurlijke behandelingen dan in al die toxische therapien,of het nu imuun, doelgerichte therapie of wat dan ook is,het is uiteindelijk allemaal toxisch en maakt je toch al zieke lichaam nog zieker in feite..gaat compleet tegen mijn gevoel in,maar zoals jij ook schreef,er is geen alternatief,ook al heeft de homeopathie me wel een gunstiger bloedbeeld gegeven,toch kan het mijn lichaam niet genoeg versterken om de kanker te overwinnen en nu ,met duidelijk versterkende klachten, hoef ik me niet meer af te vragen of ik in therapie wil of niet..er is geen keus helaas. Ook al riep ik altijd in mijn lijf geen chemo...En ook al ben ik toch blij dat er tenminste een soort van behandeling mogelijk is, met zelfs goede resultaten, vind ik het wel heel triest dat er zo weinig onderzoek is gedaan naar alternatieve geneeswijze bij kanker,wat natuurlijk komt omdat er op dit gebied geen steun is van de grote belanghebbende lobbies die de klinische onderzoeken financieren en zelfs de alternatieve hoek tegenwerken,zo mag op homeopatische medicijnen al niet meer worden aangegeven waarvoor het gebruikt wordt ..of staat er dat er geen wetenschappelijk bewijs is voor de werking van het medicijn...i.p.v dat de pharmapeutische industrie samenwekt met de homeopatische specialisten om een zo goed mogelijk behandeling te omntwikkelen met zo min mogelijk bijwerkingen tegen kanker en allerlei andere ziektes in het belang van de patienten en niet in het belang van hun portemonee!! Dan zouden we al veel verder zijn in genezen van ziekten,maar ja,zo werkt deze wereld niet helaas...Heb jij misschien iets alternatiefs gevonden dat de bijwerkingen kan verlichte? Ik denk zelf aan gember, cannabisolie,munt......(grappig,jij komt van een klein eiland, en ik ben verhuisd naar een klein eiland,al is dat wel verderweg in griekenland,heerlijk hier,ook in corona,heb hier veilig gezeten deze tijd)
Sinds 2013 heb ik darmkanker, heb een operatie gehad waarbij 40 cm van mijn dunne darm is weggehaald. Aansluitend een half jaar chemo. In mei 2017 werd ik geopereerd aan een uitzaaiing in de longen. De linker bovenkwab werd weggehaald. In juli 2018 bleek er een uitzaaiing in de kleine hersenen te zitten, waaraan ik geopereerd ben. Omdat je evenwicht vanuit de kleine hersenen gestuurd wordt viel ik maar zo om. 3 dagen voor de operatie met mijn rug op de rand van de douche, waardoor mijn 7e wervel werd beschadigd. Daar heb ik een jaar lang flinke pijn aan overgehouden. In oktober kwamen ze er via een CT-scan van de darmen per ongeluk achter datik trombose heb. In november bleek de uitzaaiing terug. Ik werd in december opnieuw geopereerd maar kreeg daarna 5x een bestraling van mijn hoofd.Al die tijd ging ik naast die behandelingen naar mijn therapeute voor traditionele Chinese geneeskunde. Zij geeft me aanvullende kruiden die helpen het proces beter door te komen. Vandaag heb ik weer een MRI-scan van mijn hoofd gehad met aansluitend een gesprek met de neuroloog. De uitzaaiing was weer terug in de kleinem hersenen. Maandagmiddag krijg ik te horen wat ze eraan gaan doen. Waarschijnlijk een gerichte bestraling. Ik keek er niet van op. Ik voelde me vorige week wat wiebelig op de benen en het lijkt wel of ik steeds vermoeider word.Maar toen ik vroeg of gezond eten ook kon helpen zei de dokter dat zelfs Moerman er niets aan kon doen en dat ook mensen die in de oorlog in concentratiekampen zaten kanker kregen. Natuurlijk niet, dacht ik, die kregen toch ook geen gezond eten. Ik geloof sterk dat voeding en alternatieve geneeskunde een steentje bij kunnen dragen aan herstel, dus weet evenneven goed hoe ik hiermee om moet gaan.
.
Ik herken dat wel hoor, het kunnen genieten van van alles, kleine dingen, natuur, rust, het seizoen etc.
Je hiervoor schamen is natuurlijk nooit nodig. Ik denk niet dat iemand in onze schoenen wil staan....
Lekker doorgaan met genieten zou ik zo zeggen, doe ik ook💪🏽👍🏽
Mooi beschreven en heel herkenbaar. Het leven is er om van te genieten, elke dag is een kadootje.
Kan prima, ik gedij er ook prima op.
Ik zeg er altijd bij, dat er natuurlijk sneue gevallen zijn, maar dat ík er zelf goed op gedij, dat ik heel voorzichtig ben en dus hen eventueel niet bezoek, maar dat ik me heel goed voel bij die persoonlijke quarantaine omdat ik de klos ben als ik Corona krijg, ik heb begrepen dat het een akelige dood is. Ik geniet nog te veel en beperk daarom graag mijn risiko's. Hoe anderen zich gedragen heb ik niet in de hand, mezelf wel. Dus ik voel me er prima bij.
Wij hebben wel een grote tuin, dus een luxe. Dat zeg ik er evt. ook bij. Maar ja, dat is de situatie.
Ik zie er zelfs een beetje tegen op dat straks alles weer is verruimd, maar goed daar moet ik danzelf maar mee aan de slag. En dus de boodschap geniet van deze rust nu het nog kan, voor je het weet is het voorbij … en dan komt dat 'nooit' meer terug, niet in mijn leven.
Mooie blog, ik hoor de vogels bijna zingen. En natuurlijk kan dat, genieten in deze tijd. Bekrompen? Juist ontzettend mooi dat je de schoonheid van dingen inziet en ervan geniet. Je kunt met alle geweld thuis gaan zitten kniezen over je eigen situatie en al het coronaleed in de wereld, maar daar wordt niemand mee geholpen en niemand voelt zich er beter door.
Ik zie het juist als een geschenk van het ongeneeslijk ziek zijn: niet meer doorrazen, maar stilstaan bij de 'kleine' grote dingen en daar heel bewust van genieten. Alles wat rustiger en met aandacht. Dat vind ik verre van bekrompen, maar juist groots. En het zou mooi zijn als meer mensen dat gaan inzien door deze Coronatijd.
Liefs, Sandra
Anneke, mooi dat je alles zo intens beleefd. Hou het zo, met of zonder kanker met of corona-crisis. Voel je vooral niet schuldig. Want wat moeten anders al die anderen die geen kanker en/of corona hebben... zich extra slecht voelen als ze genieten?
Tegen alle verwachtigen in leef ik al 10 jaar met kanker. Ik geniet de dagen dat het me goed gaat - met of zonder corona-crisis - Voel me niet schuldig en weet bovendien dat schuldgevoel negatieve energie geeft. Slecht voor de kanker, slecht voor je omgeving.
Anneke, pluk de dag en blijf genieten,
Groet Herman
Hallo
Ik ben herstellende van borstkanker, inmiddels weer paar uren aan het werk. Aangepast weliswaar maar in deze coronatijd natuurlijk super dat de uren die ik op mijn kleinkinderen pas als werkuren mag schrijven. Sinds ik de diagnose kanker heb gekregen ben ik anders in het leven gaan staan. Ik ben behandeld en na de eerste jaarcontrole is er niets terug gekomen. Overweldigend en intensief is mij het afgelopen jaar duidelijk gemaakt dat mijn leven een termijn heeft op deze wereld. Ik ben 54 jaar en wil het laatste deel genieten van alles wat op mijn pad komt. Corona heeft er voor gezorgd dat oorspronkelijke plannen in het water belandden, maar daarvoor in plaats heb ik nu nog vaker mijn kleinkinderen in mijn buurt. Ik voel me wel eens schuldig omdat ik ondanks of misschien wel dankzij kanker en corona nog intenser geniet van mijn leven. Ik zie en hoor mensen struggelen met de coronamaatregels maar ik ervaar rust, bijzonder misschien? Er is veel onrust rondom corona, ik probeer mij daar regelmatig van te distantiëren. Die onrust wil ik niet meer in mijn hoofd en lijf. Dus per dag 30 minuten coronatijd want op de hoogte blijven is wel een pré maar verder creëer ik quality time voor mijzelf en familie.
Liefs Margriet
Wow.. prachtig.
Mooie blog!
Wat ik op tv zie of hoor is door Corona overlijden een akelige dood. Goed we weten niet hoe ónze dood zal zijn, maar ik ben het met je eens: liever dat op de daarvoor bestemde tijd en na nog even heerlijk te genieten van de rust en de stilte die ons nu overkomt.
Voor je het weet gaat die voorbij. Nu is positieve energie en dat helpt altijd. Hoeveel? Meer dan negatieve.