Pluk de dag met MM

Woe 18

*verwijst naar eerder blogbericht

Kahler is kennelijk de ouderwetse benaming, we doen modern mee en dus heb ik Multipel Myeloom.

Klinkt nog afschuwelijker en is dat ook. Ik ben zo stom geweest op kanker.nl (gezellige website voor kankerpatiënten) de bibliotheek in te gaan en te lezen over MM. Verpest je dag kan ik verzekeren. Sowieso is ook deze kanker er één die niet vaak voorkomt. Het aantal mensen is wel gestegen in de loop van de afgelopen jaren, maar in heel Nederland kom je niet boven de 1500 uit. Fijn, twee unieke kankers in één lijf en wel het mijne.

Ik zag allemaal moeilijke namen van medicijnen en nog moeilijker namen van bijwerkingen voorbijkomen. Je gaat eerst in een paar maanden tijd bijna dood om daarna te herrijzen en langzaam, vooral langzaam op te knappen. En dan net als je een beetje bent opgeknapt, kan het riedeltje weer van voren af aan beginnen, want MM komt terug. Na maanden of na jaren, het komt terug.

Dus heb ik levenslang, zoals nu glashelder is binnengedrongen. Levenslang in dit geval is ongeveer nog vijf jaar. Mensen jonger dan 60, daarvan is 50% nog in leven na vijf jaar. Normaliter krijg je deze kanker niet als je 59 bent. Vanaf je 60ste is de kans groter en boven 65 weer net iets meer. Ik ben te jong goddomme!

Mijn belangrijkste vraag vrijdag is wat er gebeurt als er niets wordt gedaan. Wat dan mijn prognose is. Geen vijf jaar, dat kan ik wel raden. Als ik bedenk dat ik sinds half oktober rondloop met botpijnen die bij MM horen, als ik voel hoe hard de vermoeidheid gaat in een paar weken tijd, ben ik bang dat ik allang uit de eerste ziektefase ben. Ik word echter niet blij of hoopvol of zo als ik al die moeite lees die het kost om de valse plasmacellen in mijn beenmerg even stil te leggen. Weken in het ziekenhuis en thuis heb je verzorging nodig. Ik haat afhankelijk zijn! Vind het nu al lastig te moeten dealen met een levenstempo van een niet fitte bejaarde. Dat de buurvrouw moet helpen met het oprapen van zwerfvuil als ik m'n container klaar zet om geleegd te worden. Dat ik wel tegen de wind in kan fietsen, maar dat ik na tien minuten hijgend afstap. Dat ik nu door een "eenvoudige" prik in mijn heup al vier dagen niet normaal kan lopen, dus ook niet lekker kan wandelen. Dat ik na een lichte huishoudelijke taak een dutje moet doen, nee, gewoon in slaap val of ik wil of niet.

Hoe moet ik in godsnaam de dagen die ik nog heb plukken volgens het gezegde? Door met een dekentje in de tuin te zitten, in plaats van lang wandelen langs de plas of in het bos, langs de branding?

De branding?! Hoe moet dat met Terschelling?! Daar wil ik naar toe. Wat doe je daar als je niet fit bent? Red ik de reis überhaupt? Ik krijg een lieve lift, dat scheelt. Maar ik zou net weten hoe ik op de fiets van de haven naar m'n boerderijtje kom. Alles is anders dan vorig jaar, niets is meer hetzelfde. Ik barst van zelfmedelijden. Mag wel even vind ik.

Leven bij de dag, in het nu, net als een hondje (is een leuk boekje over en Cesar Millan the Dogwhisperer zegt het ook altijd). Dat zal ik nog harder moeten proberen te doen. En blij zijn met alles wat wel kan. Zoals deze tekst tikken en genieten van de vogels in de tuin. Trost zijn als ik straks op de fiets boodschappen heb gedaan. Tevreden als het me lukt alle opgesnoepte vetbolletjes en dergelijke te vervangen door verse hapjes in de tuin.

Een heel andere levensinstelling, een nieuw credo, minder is ook goed. En dat voor de komende.........?