Klein geluk
Hallo allemaal, ik heb een nieuwe blog geschreven. Dit keer niet over Oxycodon, de WIA of 'Hoe gaat het met je?' maar over klein geluk. Belangrijk voor iedereen en extra belangrijk wanneer je ziek of herstellend bent. Ben jij net als ik ook verzamelaar van klein geluk? Ik wens iedereen die dit leest heel veel klein geluk!
Levendige groet,
Christa
De tijd heelt alle wonden?
Ze zeggen wel eens ‘de tijd heelt alle wonden’. Misschien wel wanneer je een schrammetje op je knie hebt of een brand- of snijwond aan je hand hebt. Van een valpartijtje, een hete pan of een nét te scherp mes. De oplossing: Maak de wond goed schoon, doe er een zalfje, gaasje of pleister op, dan herstelt het lichaam zich binnen een weekje meestal vanzelf. Misschien nog wel sneller wanneer je er ook een lieve kus op krijgt. Zo mooi werkt de natuur!
Bij kanker en andere ernstige ziektes verloopt herstel iets ingewikkelder. Tijd is dan niet per definitie de oplossing. Want sommige klachten helen niet, in kanker-jargon noemen we dat ‘late gevolgen’. Daar kan je soms behoorlijk veel last van hebben, want sommige restklachten veroorzaken dagelijks veel ongemak. En soms word je niet meer beter. Dus de tijd heelt helaas niet alle wonden.
Klein geluk helpt!
Wat wel helpt is klein geluk. Klein geluk helpt om moeilijke periodes beter te doorstaan, om voor zover mogelijk verder te herstellen en te helen, lichamelijk, mentaal en emotioneel. Toevallig, of niet, heb ik daar veel ervaring mee. Die deel ik graag ter inspiratie met jullie in deze blog.
Elke dag klein geluk
Soms komen goede mensen en positieve dingen naar je toe, zonder dat je daar iets voor hoeft te doen. Dat geldt ook voor klein geluk. Dat komt in vele gedaanten op je pad als je er maar voor open staat. Soms in de vorm van Engelen. Dat is hartverwarmend wanneer je ernstig ziek bent, zoals ik 2 jaar geleden. En klein geluk is ook fijn wanneer je gezond bent en lekker in je vel zit.
Wat is klein geluk?
Zoveel klein geluk als ik de afgelopen jaren heb ervaren, ik kan er bijna niet genoeg van krijgen om daarover te schrijven. Klein geluk lag steeds binnen handbereik, zelfs toen mijn actieradius behoorlijk beperkt was. Binnenshuis en buitenshuis. Ik hoefde alleen maar rond te kijken in huis of tijdens m’n dagelijkse mini-wandelingetje en elke keer was het er. Dan doel ik op alle kleine, waardevolle geluksmomenten in je leven in de vorm van lieve medemensen, gebeurtenissen, je omgeving of vanuit jezelf.
Lieve mensen, Engelen op mijn pad:
Allereerst een paar voorbeelden van alle Engelen die sinds mijn ziekte op mijn pad zijn gekomen. Het waren (en zijn) er velen! Bijvoorbeeld:
Een lieve oud-collega die me voor elke behandeling een zonnebloem-ansichtkaart stuurde. De hele kamer hing er vol mee en vlak voor m’n operatie stuurde ze een grote zonnebloemposter voor buiten. Ook andere mensen die op afstand met me meeleefden hebben me heel veel kaarten gestuurd. Kaarten met klaprozen, vlinders, mooie spreuken en nog veel meer. Hartverwarmend!
Een andere lieve oud-collega bood me na mijn LinkedIn- ziekmelding aan om mij healings op afstand te geven. Dat deed ze elke donderdagavond voor kankerpatiënten samen met een groepje andere healers. Waardevolle energetische krachtbron!
De aardige medicijn-rondbreng-man, die lange tijd elke 3 weken nieuwe pillen van de apotheek bij mij thuis bezorgde omdat ik niet fit genoeg was om die zelf op te halen. Hoeveel leuke gesprekjes hebben wij wel niet samen gevoerd? Steeds persoonlijker. Wat een aardig, betrokken mens!
De zorgzame kantinejuffrouw in het revalidatieoord, waar ik na mijn operatie 2,5 week verbleef om op te knappen. Toen niks me meer smaakte als gevolg van de chemo’s en medicijnen deed zij gewelde pruimen (nee, geen krenten, haha) in mijn Brinta pap. Oh, wat heb ik daarvan gesmuld!
De oudere dame met wie ik in het zorghotel 2,5 week lang elke dag samen at. Wat een lieve vrouw, met haar warme aandacht en compassievolle blik. Bij mijn vertrek gaf ze me een geknakte veer mee als symbool voor veerkracht en verder herstel. En het is gelukt, ik ben weer goed opgeveerd!
Onze dominee, die mij steevast elke 3 weken belde om te vragen hoe ik de laatste chemo had doorstaan. Plus mooie gesprekken met hem op de veranda over zware onderwerpen. Niet omdat ik om zijn bezoek had gevraagd, maar omdat hij als een goede herder over mij, als ziek schaapje, waakte. Niet gelovigen haken denk ik na deze zinnen af, maar zo heb ik dat in die tijd ervaren. Alleen wonen en ernstig ziek zijn is eenzaam en zwaar. Dus fijn om te weten dat anderen over mij waakten.
De vriendin die zei ‘ik doe voorlopig jouw strijkwerk’. Dat heeft ze lang volgehouden want het duurde even voordat ik zelf weer voldoende energie voor al mijn huishoudelijke taken had. Wat een lieverd! En dan heb ik het nog niet eens over alle familie, vrienden en kennissen die vaak boodschappen voor mij hebben gedaan, mijn wassen hebben gedraaid, opgehangen, afgehaald en opgevouwen, soep voor me hebben gemaakt (mijn soepvriend), eten voor me hebben gekookt en gebracht (mijn kookvriendinnen) en me gezelschap hebben gehouden. Wat een rijkdom en geluk, al die kleine daden van medemenselijkheid!
Samen met mijn jongste dochter WK-voetbal kijken en tussendoor kletsen. Fijne bliksemafleider bij alle narigheid. In slaap vallen op de bank terwijl mijn oudste dochter dichtbij zittend op haar laptop typte. Rustgevend en vertrouwd.
Andere vormen van klein geluk
Behalve al die lieve mensen waren er toen ik ernstig ziek was ook veel andere bronnen van klein geluk. Vooral heel veel zintuigelijk geluk. Bijvoorbeeld:
- de merel die in het voorjaar van vroeg tot laat in de boom voor mijn huis zong
- koolmeesjes en roodborstjes in de tuin, lekker pikkend aan zadenbollen
- het weiland vlak bij mijn huis met afhankelijk van de lichtval steeds andere kleuren groen
- schaapjes en paarden in de weide, de geur van pas gemaaid gras
- ontluikende en bloeiende appelbloesems, klaprozen, zonnebloemen etc.
- het spel van wind en geluid in volle kersenbomen
- de blijdschap om na lange tijd van beperkte mobiliteit weer op de heide en in een echt bos te wandelen, paddenstoelen zoeken
- mijn glazen Engelenbeeld met ernaast een brandende kaars voor alle gebeden en schietgebedjes die ik, tijdens mijn behandeltraject en daarna liggend op de bank, heb gedaan
- mooie muziek in allerlei genres, melancholisch, ruig, vrolijk en opzwepend
- Al die lekkere cappuccino’s en latte macchiato’s plus gebakjes tijdens mijn korte horeca - bezoekjes, telkens in de 3e week na de chemo’s
- En nog veel meer.
Geluk vanuit jezelf
En last but not least, geluk vanuit mezelf. Ik herinner me bijvoorbeeld:
- Het trotste gevoel wanneer ik weer 50 meter verder kon lopen. Na een aantal weken trainen kon ik eindelijk de entree van het voetbalveld bereiken en mijn jongste dochter weer zien voetballen. Schijnbaar kleine afstand, groot geluk.
- Ondanks alle misère kunnen genieten van kleine dingen, ook al duurde het soms maar heel kort
- Flauwe grapjes maken met de verpleegkundigen in het ziekenhuis. Belangrijke vraag bij mijn opname was: Lachen na mijn forse buikoperatie, kan dat? Ja, dat kan! Als je je handen maar stevig op je buik drukt. Broodnodige endorfines!
- Dankbaar zijn voor al het positieve dat er elke keer weer is.
Heilzaam en helend
Kortom: klein geluk is er altijd. Als je er voor open staat, zie je het opeens overal en komt het overvloedig op je pad. Het is heilzaam en helend. Volgens de Dalai Lama zelfs de hoogste vorm van gezondheid.
En het is verslavend. Wanneer je eenmaal de smaak te pakken hebt, wil je nooit meer anders. Je hoeft bovendien niet eerst ernstig ziek te worden om klein geluk te kunnen ervaren.
Lied: Happy (Pharrell Willams), zie linkje onder
En jij?
Ben jij net als ik al een verzamelaar van klein geluk? Heeft dat jou ook zoveel gebracht tijdens je behandelingen, verdere herstel en daarna? Of word je misschien niet meer beter en ervaar je ondanks dat nog steeds klein geluk? Of ben je een gezonde medemens en net als ik een blije levensgenieter? Ik ben benieuwd naar jouw ervaringen.
Levendige groet,
Christa
Meer lezen?
- Dalai Lama ( en Cutler, H. De kunst van het geluk. Over de zin van het leven. (2011) Uitgeverij BZZTôH. ISBN 9789041701619
- Jager, I. en Grijpma, M. Klein geluk als je ziek bent. Uitgeverij Ankh Hermes (2020), ISBN 9789020217261
- ChristaBlogt: Ben je benieuwd wat verder helpt om positiever in het leven te staan? Lees dan ook mijn andere posts, bijvoorbeeld blog 24: https://christablogt.blogspot.com/2021/08/blog-24-levenskunst.html en blog 12: https://christablogt.blogspot.com/2021/01/blog-12-elke-dag-een-beetje-n…
#kanker #ervaringsdeskundige #geluk #kleingeluk #happiness #Happy #DalaiLama #Engelen #ChristaBlogt
5 reacties
Dag Christa,
Toen ik in het begin van de diagnose zat, kon ik die geluksmomentjes niet zien en niet voelen. Ik was bezig met alleen maar overleven en zo voelde het ook. Uiteraard, achteraf, waren er wel leuke en lieve momentjes maar daar ging ik toen aan voorbij. Wellicht ook achteraf gezien helpende geweest en in die zin iets om dankbaar voor te zijn. Ik ben na een aantal jaar een traject gaan volgen om mezelf te gaan begeleiden door dit moeilijke proces. Dat was/is geen makkelijk pad maar toen ik wat begon te "ontdooien" kon ik die momenten beter voelen. Ik vind het nog steeds wel lastig hoor om ook bij geluksmomentjes stil te staan, soms voelt het gewoon niet zo. Soms zijn die momenten er wel opeens , kan ik het voelen, de openheid, verbondenheid en voel die positieve energie, dan ben ik dankbaar en sta ik er bij stil. Goed idee om die dankbare momentjes op te schrijven en dichter bij dat gevoel te komen.
Pisces
Dag Pisces,
dankjewel voor het delen van jouw ervaringen met klein geluk. Als je echt heel ziek bent kan het inderdaad heel lastig zijn om die kleine lichtpuntjes te blijven zien. Ik had destijds een goede lichaamsgerichte therapeut. zij heeft me veel geleerd. Ze zei bijvoorbeeld tegen mij: 'is er misschien ergens in je lichaam een plek waar je iets minder pijn voelt?' of 'kijk eens om je heen, zie je misschien iets waar je aandacht naar toe wordt getrokken?' En dan zag ik altijd iets positiefs. bijvoorbeeld de meesjes in de tuin, het mooie schilderij aan de muur tegenover de bank waarop ik lag. Of in de OK een van de verpleegkundigen die met 'lieve ogen' die van boven het mondkapje naar me keek voordat ik m'n narcose kreeg. Zo klein en kort kan klein geluk soms zijn. En ik zie het ook als een soort van spier die je kan trainen. Zo heb ik mezelf door de slechte tijden heen gesleurd. En daardoor geniet ik nu, nu het weer goed met me gaat met volle teugen. Dus er is inderdaad heel veel om dankbaar voor te zijn!
Dus blijf vooral oefenen in dankbaarheid. En opschrijven helpt ook zeker. Als ik me heel down voelde ging ik alles opschrijven waar ik me dankbaar voor voelde, en dat was/is best veel. Dus opschrijven helpt inderdaad zeker!
Misschien vind je het ter inspiratie ook leuk om mijn eerdere blog over levenskunst te lezen? Die gaat eigenlijk ook over hoe je in moeilijke tijden positief in het leven kan blijven staan.
Ik wens je heel veel klein geluk en grote dankbaarheid toe.
Groetjes,
Christa
Hoi Chris, herkenbaar hoor! Ik noem mezelf sinds de kk behandeling een blij ei, bijna om me te verontschuldigen;-)
Het gekke is dat ik juist veranderd ben door de kk. Daarvoor was ik best een tobber.
Hoi Ellemes, haha, dat is leuk ik noem mezelf ook vaak een blij ei :). Ik vind jou inderdaad een fijne positivo, sommigen noemen dat levenskunst. En volgens mij bevinden we ons op kanker.nl in hives gezelschap. Want sinds ik erbij ben, heb ik zoveel prachtige, inspirerende voorbeelden van klein- geluk verzamelaars en -sters gezien. Daar word ik af en toe even stil van.
Dat betekent trouwens niet dat ik altijd in de ‘ blij ei’ stand sta, jij denk ik ook niet. Want ook na 2 jr kankervrij zijn er best nog dingen om af en toe heel verdrietig over te zijn. Bijvoorbeeld over dat ik niet meer zoals vroeger kan werken. Maar uiteindelijk kom ik door mijn klein- geluk verslaving altijd weer vanuit het diepe dal bij al die kleine gelukjes uit.
Herken jij dat ook? En anderen die dit lezen?
groetjes,
Christa
Oh ja! Wat hier allemaal geschreven wordt is zo inspirerend. Diepe buiging daarvoor. En wat je schrijft over het verdriet en het dal: gek genoeg weet ik dat niet meer zo goed. Ik herinner me vooral een soort ‘angst’ voor alles wat met toekomst te maken had. Ik denk dat mijn blije eiheid uiteindelijk alles behapbaar heeft gemaakt en mijn angsten heeft doen vergeten. En zo is t nog steeds, natuurlijk ook door mijn mazzel dat ik er nog ben zonder recidive.