Lot-genoten of lot-genieten?

Beste allemaal, 

Eergisteren was de vrijwilligersdag van mijn patiëntenvereniging Stichting Olijf (netwerk voor vrouwen met gynaecologische kanker en hun naasten). Voor mij de eerste live ontmoeting met andere Olijfjes sinds ik 1,5 jaar geleden als vrijwilliger redacteur ben ingestapt. Door Corona was dat eerder helaas niet mogelijk. Het was een mooie zomerse dag met fijne, warme ontmoetingen, persoonlijke gesprekken over onze ervaringen met kanker èn met ontspanning en gezelligheid. Wat een leuke, aardige, sterke vrouwen (en enkele mannen) bij elkaar en wat een indrukwekkend actieve patiëntenvereniging!  Ik ben trots erbij te mogen horen! En … ik heb genoten!

Lot 

Op de terugreis naar huis mijmer ik in de auto over het woord ‘lot’. Waarom geeft dat woord me toch elke keer een somber, slachtoffer-achtig gevoel? Hoezo is het mijn lot of dat van anderen dat we kanker hebben gekregen? Stond dat soms al bij onze  geboorte in de sterren geschreven of hebben we iets fout gedaan en hebben we als onontkoombaar gevolg daarom kanker gekregen? Rest ons daarom nu niets anders dan dapper ons lot te aanvaarden? Of moeten we kanker misschien zien als lot uit de loterij? Omdat je van al die shitty levenservaring ook zo ontzettend veel kan leren?  Of omdat de meesten van ons veel dankbaardere mensen zijn geworden dan daarvoor? Met name wanneer onze artsen erin zijn geslaagd om de kanker helemaal uit ons lichaam te verwijderen (idealiter) of omdat ze de kanker tijdelijk een halt hebben toegeroepen. Dat is toch een lot uit de loterij?! Want al die noodzakelijke, rottige behandelingen helpen vaak om het leven dat we zo graag met onze dierbaren willen blijven leven, te verlengen. Ook al is die verlenging soms korter dan we zouden willen. Ik kom er niet zo goed uit.

Lotgenoten 

Ook de term ‘lotgenoten’ roept bij mij mixed feelings op. Ik pak de begripsomschrijving uit het Nederlands woordenboek (Woorden.org) er maar eens bij. Lotgenoot: Iemand die in dezelfde (vervelende) omstandigheden verkeert, medeslachtoffer, kameraad en vriend.

Vooral het woord ‘slachtoffer’ maakt me boos. Ik  vind het vooral dikke pech dat ik 3 jaar geleden kanker kreeg maar ik beschouw mezelf beslist niet als slachtoffer of zielig persoon. En ik prijs mezelf elke dag gelukkig dat ik tot nu toe ‘clean’ ben. Dat is niet iedereen gegund. Hopelijk komt het nooit meer terug!  Maar ik ben beslist niet zielig en ik ben geen slachtoffer. Daarvoor ben ik immers veel te levenslustig. Dat geldt ook voor de vrouwen die ik tijdens de Olijf-vrijwilligersdag sprak. Zij wekken allerminst de indruk zielige slachtoffers te zijn. Integendeel zij stralen allen, ondanks het feit dat ze net als ik last hebben van late gevolgen- of erger nog- één of meer recidieven hebben gehad,  kracht en optimisme uit.  Wauw, wat een sterke, positieve club! En wat verzetten zij individueel en samen veel werk voor onze prachtig patiëntenorganisatie. Ik ben trots dat ik daar als vrijwilliger ook deel van mag uitmaken!

De andere begripsomschrijvingen (iemand in vergelijkbare omstandigheden, kameraad en vriend) maken me gelukkig veel blijer. Ik vind het fijn om te weten dat er anderen zijn, die snappen wat ik doormaak omdat ze ook een vorm van gynaecologische kanker hebben (gehad). En het is steunend om af en toe ervaringen uit te wisselen of te rade te gaan bij meer ervaren anderen. Telefonisch, online of live. Daardoor krijg je ook een bijzondere band met elkaar. Juist door de gedeelde shit. Zonder die K-kanker was dat nooit gebeurd. Lotgenoten in die betekenis worden als het ware nieuwe vriendinnen, waar je in tijden van voorspoed en tegenspoed altijd een beroep op kan doen. Hoe fijn is dat?!  

Lot-genieten

Later, thuis op de bank met een kopje thee, realiseer ik me opeens dat ‘genoten’ ook de onvoltooid verleden tijd van het werkwoord ‘genieten’ is.  Eigenlijk spreekt de term ‘lot-genieten’ me daarom veel meer aan dan 'lot-genoten’. Niet dat kanker iets is om uitbundig van te genieten, integendeel. Maar ervaringen delen met anderen die iets vergelijkbaars is overkomen, elkaar steunen en bemoedigen, maakt je kanker-lot dragen een stuk dragelijker. 

Volgens mij kunnen we dat binnen Olijf goed. Niet alleen als vrijwilligers onderling maar ook met alle vrouwen met gynaecologische kanker die  telefonisch via de Olijf-lijn, onze site, whatsapp of via online en live  bijeenkomsten de weg naar Olijf weten te vinden. De vrijwilligersdag was daar een mooi bewijs van. Al die spontane gesprekjes met lotgenoten over ‘Wat heb jij?, Hoe heb jij dit doorstaan? En hoe gaat het nu met je?’ raken en ontroeren me. Binnen 5 minuten met relatief onbekende vrouwen praten over heel persoonlijke ervaringen en gevoelens, is zo waardevol! Op dat soort momenten voel ik me meer een lot-genieter dan een lot-genoot.

En jij? 

Vind jij lotgenotencontact net als ik ook heel steunend en fijn? Of heb je een ernstige ziekte maar nog niet de weg gevonden naar een passende patiëntenvereniging? Schroom dan niet om lotgenotencontact te zoeken. Online of life (zie ook onderstaande link van Kanker.nl). Want  lotgenotencontact kan je leven een stuk dragelijker maken!

En wat vind je van mijn voorstel om voortaan  ‘lot-genieten’ in plaats van ‘lot-genoten’ te zeggen? Of draaf ik nu een beetje door?
 

Ik ben benieuwd naar jouw reacties!

Levendige groet,

Christa 

Meer weten:

·     Kanker.nl. Platform voor mensen met kanker. Over lotgenotencontact: https://www.kanker.nl/gevolgen-van-kanker/omgaan-met-kanker/wie-kan-helpen/lotgenoten

·     Stichting Olijf (voor vrouwen met gynaecologische kanker): www.olijf.nl. Voor  lotgenotencontact: https://olijf.nl/lotgenoten/telefonisch-contact-via-de-olijflijn

·     ChristaBlogt: Ben je benieuwd naar mijn ander blogs? Bijvoorbeeld de blog die ik over Levenskunst schreef?

https://christablogt.blogspot.com/2021/08/blog-24-levenskunst.html

Voor mijn overige blogs zie: https://christablogt.blogspot.com/