PIjnlijke Flashbacks
Beste allemaal,
het is alweer een tijd geleden dat ik m'n vorige blog schreef. Te druk, te moe, teveel emoties. Deze vloeide vorige week zomaar in één keer uit m'n pen. Wat waar en echt is gaat vanzelf. Ben benieuwd of jullie af en toe ook pijnlijke flashbacks hebben en hoe jullie daarmee omgaan.
groetjes,
Christa
Intro
Soms zit ik weer even in de foute film van drie jaar geleden, toen ik in maart 2019 onverwachts de diagnose kanker kreeg. Flashbacks uit de foute film overvallen me op de raarste momenten. Dan voelt het alsof ik weer even terug ben in de tijd. De tijd van ernstig ziek zijn, pijn, verdriet, angst en hulpeloosheid. Dan voel ik opnieuw het verdriet, de angst en de pijn van toen. Gelukkig lukt het me elke keer om weer om terug te komen in het hier en nu. In mijn huidige leven, waarin ik me overwegend levenslustig en gelukkig voel. Maar waarom dan toch steeds die flashbacks?
Pijnlijke flashbacks
Pijnlijke flashbacks, meestal overvallen ze me onverwachts. Zoals laatst, toen ik m’n grote soeppan uit de keukenkast haalde om tomatensoep voor een verjaardagsfeestje te maken. Zo’n grote pan met een stevige glazen deksel. Terwijl ik de deksel uit de kast pakte, herinnerde ik me opeens dat ik mijn glazen pannendeksels lange tijd niet kon tillen. Ze waren veel te zwaar want door mijn kanker en de chemo’s had ik een tijdlang weinig spierkracht. Oh, wat vond ik dat destijds confronterend! En nu, drie jaar later, was datzelfde gevoel er weer even. Ik schrok ervan en schoot vol. Om een stom pannendeksel. En daarna voelde ik me heel dankbaar over hoe goed mijn lichaam zich sindsdien heeft hersteld.
Iets vergelijkbaars gebeurde toen ik onlangs een foto van goede vrienden kreeg. Ze waren in het ziekenhuis op kraambezoek bij hun pas bevallen dochter. Terwijl ik de foto van de trotse opa met zijn blije dochter en kersverse kleindochter bewonderde, gleden mijn ogen automatisch naar de infusen die zijn dochter in haar handen en arm had. Ik betrapte me erop dat ik ze onbewust vergeleek met hoe ik er zelf destijds na mijn buikoperatie aan toe was. Met heel veel drains en infusen in alle ledematen. Zoiets vergeet je nooit meer. Maar wel gek dat dat onverwachts via een kraamfoto getriggerd wordt.
De ergste flashback
De ergste flashback sinds lange tijd was afgelopen Pasen. Precies in de periode dat mijn foute film drie jaar geleden begon. Natuurlijk is dit vanwege alle herinneringen een beladen periode, maar dat ik een week lang dezelfde pijn in mijn lichaam voelde als toen, dat ik net zo vermoeid was als toen en me net zo verdrietig voelde, hakte er flink in. Een week lang was ik weer helemaal terug in de tijd en beleefde ik met mijn hoofd, hart en lichaam al het trauma van drie jaar geleden opnieuw. Heel heftig. Normaliter vertel ik dit soort dingen niet omdat anderen hier waarschijnlijk niks van snappen én omdat ik niet zielig wil overkomen. Maar dit is hoe heftig flashbacks kunnen zijn.
Wat helpt?
Ja, dat is een goede vraag. Helaas is er geen standaardrecept of quick fix voor pijnlijke flashbacks en herbeleven van oude trauma’s. Door vallen en opstaan heb ik daarover inmiddels een paar belangrijke dingen geleerd. Die deel ik graag met jullie. Wie weet heb jij daar ook iets aan?
Wat mij tot nu toe goed heeft geholpen:
· Mezelf de tijd gunnen om stil te staan bij mijn emoties en bij de signalen van mijn lichaam. Elke keer opnieuw. Hoe pijnlijk die soms ook zijn. Als je dat maar lang genoeg doet worden ze vanzelf zachter/minder pijnlijk/ minder erg. Negatieve gevoelens of pijn negeren, weg wensen of wegduwen werkt in ieder geval niet. Net als die strandbal. Hoe harder je hem onder water duwt, des te harder komt de bal weer naar boven.
· Mezelf geruststellen: bijvoorbeeld door tegen mezelf te zeggen ‘Je bent nu niet meer ziek, je hebt geen kanker mee. Het is nu 2022 en niet meer 2019. Het erge is nu voorbij’. Wonderbaarlijk hoe dit soort eenvoudige zinnen kunnen helpen om jezelf te geruststellen. Zeker wanneer je ze een aantal keer herhaalt.
· Mezelf afleiden door fijne, ontspannende dingen te doen. Bijvoorbeeld: wandelen met een goede vriendin, een fietstochtje in de natuur, lekker eten koken of knuffelen met m’n vriendje.
· Medische checks: natuurlijk zat ik ‘m in de slechte Paasweek met al m’n fysieke klachten even flink te knijpen. Zou de kanker misschien toch weer terug gekomen zijn? Het uitgebreide bloedonderzoek via mijn huisarts bewees gelukkig het tegendeel. Mijn bloedbeeld is helemaal prima, hoera!
· Goede hulpverleners die me begeleid(d)en bij verdere rouw- en traumaverwerking. Mijn toenmalige (kanker)psycholoog en mijn specialistische wijkverpleegkundige oncologie, mijn lichaamsgerichte traumatherapeut, mijn energetische therapeut en niet vergeten mijn fantastische gynaecoloog en oncoloog. Heel fijn dat er zoveel fijne, deskundige professionals bestaan die kunnen helpen om fysiek, emotioneel en energetisch verder te helen. Mijn dank aan hen is groot🙏 .
Krachtig beeld: de rivier
Oude herinneringen kunnen heel verdrietig en pijnlijk zijn. Het moeilijkste is misschien wel om niet te vluchten maar erbij te blijven wanneer het pijn doet. Mijn vroegere ziekenhuispsycholoog noemde dat ‘verduren’ ofwel ‘het uithouden met’ je ongemak, je pijn, je verdriet etc. Tegenwoordig heb ik een nieuw, krachtig beeld om door pijnlijke periodes heen te komen. Of eigenlijk een metafoor, aangereikt door mijn energetische therapeut. Zij zegt: ‘Beschouw je leven als een rivier. Het water in de rivier stroomt vanzelf zonder dat je daar iets aan hoeft te doen. Ingrijpende levensgebeurtenissen, zoals ernstige ziekte, echtscheiding, dood van een geliefde, kun je voorstellen als stenen in de rivier. Door die stenen (je trauma) stroomt de rivier anders dan voorheen. Je kan proberen de steen uit de rivier te halen om de levensstroom te herstellen, maar dat werkt niet, want het erge is al gebeurd. Wat wel werkt is: ga in gedachten op de steen in de rivier zitten, voel wat je voelt en blijf net zolang op de steen zitten als nodig is. Dus dat doe ik wanneer ik nu weer eens nare flashbacks krijg. Ik zit op de steen in de rivier. Ik ben me gewaar van al mijn verdriet, pijn en ongemak. Ik blijf er met mijn volledige aandacht bij totdat het minder erg en zachter wordt. Wonderbaarlijk dat aandacht geven aan wat pijnlijk is helend werkt. Van wond tot wonder! En elke keer ben ik dankbaar dat ik leef en dat het leven mij lief heeft.
En jij?
Heb jij ook wel eens nare flashbacks, waardoor je je opeens weer terug waant in de een moeilijke periode van je leven? Wat is jouw manier om daarmee om te gaan? Ik ben benieuwd naar jouw ervaringen en tips!
Levendige groet
Christa
Bronvermelding
Foto: Mountain-stream-nature-photography-smoky-mountains-621284
9 reacties
Hallo Christa,
Wat een goed blog heb je geschreven, ik denk herkenbaar voor veel mensen, voor mij zeker.
Net als jij heb ik ( zeer) regelmatig flashbacks, maar het ligt er maar net aan hoe ik me voel hoe ik deze ervaar. Voor mij was de periode eind 2020 en het eerste half jaar 2021 de periode waarin ik echt vreselijk ziek ben geweest, ook een aantal maanden op een hoog / laag bed in de woonkamer omdat ik te zwak was om naar boven te lopen. Ik was uberhaupt te zwak om te lopen want heb ook in de rolstoel gezeten. De flashbacks die ik regelmatig krijg zijn vaak van die periode, ik lig dan in dat bed te kreunen van de pijn en moet geholpen worden uit bed in de rolstoel om naar toilet te gaan. Soms als ik op het toilet zit komt dat terug en dan denk ik dat ik iemand moet roepen om me te helpen van toilet te halen. Het bed is nu al ruim een half jaar uit de woonkamer maar in gedachten zie ik het zo weer staan met mezelf erin, bijna alsof het om iemanders gaat.
Het gekke is dat ik het soms ook bewust opzoek, dat herbeleven. Het voelt een beetje alsof ik een hele enge film opzet waarvan ik het eind al weet. Zoiets als opluchting voelen over hoe ik er nu aan toe ben. Ook de onverwachte flashbacks komen me bekend voor, dat kan van alles zijn.
Het is een mooi beeld wat je schept, de steen in de rivier. Meestal raak ik er niet van uit balans, de flashbacks, ben er ondertussen aan gewend. Ik denk dat het een goede manier is om die trauma's, want dat zijn het volgens mij gewoon, te helpen verwerken. Ik denk wel dat het goed is dat het minder gaat worden want soms denk ik , ja nu weet ik het wel.
Dank voor je rake blog en alle goeds voor jou!
Liefs, Ingrid
Hoi Ingrid,
sorry voor mijn late reactie. was de afgelopen maand nogal druk met andere zaken.
Wat je aanstipt over uit jezelf pijnlijke flashbacks oproepen herken ik ook. Ook dat is een manier om jezelf te helpen te helen. En als het te zwaar is om dat alleen te doen/durven, is het ook wijs om daar professionele begeleiding te zoeken. Dus dat heb ik ook gedaan.
Het beeld van zitten op een steen in de rivier heb ik niet zelf bedacht maar komt van mijn energetische therapeut. Dus credits aan haar! En oei wat valt me dat bij tijd en wijle zwaar, maar als ik dat doe kom ik er altijd lichter en opgewekter uit. Dus het is het waard!
Zo te lezen ben jij een sterke vrouw die dit soort dingen ook bewust aan gaat met zichzelf. Dat vergt ook dapperheid én vertrouwen in dat je er sterker uitkomt. Petje af!
groetjes
Christa
Hoi Christa, wat een mooi beeld. Ik zie je zitten op die steen...
Wat je beschrijft klinkt als echte traumatische ervaringen, die je ook met EMDR kunt verzachten. Op zich is dat ook gebaseerd op het teruggaan naar de gebeurtenis zelf.
Ik herinner me twee momenten waarop ik in tranen uitbarstte toen ik geconfronteerd werd met een beeld dat bij mij direct als een bom insloeg. En eigenlijk zijn beide beelden verwant.
Het ene is een whatsappje dat een vriendin mij stuurde van een Kintsugi kommetje. Ik had er nog nooit van gehoord toen. Nu is t helemaal in de mode. Het idee dat een beschadigd porceleinen kommetje, gerepareerd met goud nog veel mooier en unieker was geworden, ontroerde mij enorm.
Later hoorde ik tijdens een lezing over de uitspraak van de oude Perzische dichter Rumi dat de wond de plaats is waar het licht binnenkomt. Die kwam bij mij ook binnen. Beide beelden illustreren de kracht van het beschadigd zijn. Ik denk dat deze beelden mij die kracht bijgebracht hebben.
Het zijn mijn levensmotto's geworden. Ik sluit ze bij.
Het ga je goed in je rivier, lieve Christa ;-)
Weer een mooi en krachtig beeld erbij, dankjewel!
Hi Ellemes,
mooi dat je dit deelt! Die Rumi tekst is inderdaad prachtig en troostrijk. Want zelfs in het donker is er altijd licht. Heb 'm destijds ook bij m'n eerste blog gezet.
En dat goud waarmee chinese kommetjes weer in elkaar gelijmd worden vind ik ook een prachtige metafoor. En ken je de metafoor van het hart van het oude vrouwtje ook?
haar hart is niet meer zo mooi en egaal als dat van de jongeman die ze ontmoet. Want haar hart bestaat uit butsen en rafels. Door alles wat ze allemaal heeft meegemaakt. En het bestaat uit patchwork, omdat ze steeds delen van haar hart aan andere mensen heeft geschonken. En dat die anderen haar op hun beurt delen van hun hart hebben geschonken.
Dat is ook wat wij hier op kanker.nl (en elders) met elkaar doen. Elkaar aandacht en liefde geven om onze harten die zoveel te verduren te hebben te verzachten en te helpen helen. En iedereen mag het resultaat daarvan zien. Die chinese kommetjes zijn daar een mooi voorbeeld van.
En ook fijn om af en toe in of naast de rivier echte mensen van vlees en bloed te ontmoeten. Want we kunnen niet alles alleen.
Dankjewel lieve Ellemes!
Lieve Christa, mooie blog, dank je wel. Ik herken je tips, pas die zelf ook zo toe. Ik laat ook alle emoties er zijn en gebruik positieve affirmaties.
Maar heeee, wat lees ik nou? Knuffelen met je vriendje? Succesvolle online dating of...?
Liefs, Mirjam
Hoi Mirjam,
sorry ik was inderdaad een beetje druk met m'n nieuwe vriendje haha. En ook met andere personen hoor. Want m'n jongste dochter had een spannende eindexamen periode. En ze is geslaagd! Hoera!
Mooi om te lezen dat jij,, wanneer je pijnlijke herinneringen hebt, vergelijkbare dingen doet als ik. En zp proberen we allemaal onze eigen weg te vinden om te dealen met wat we qua beproevingen en tegenslag op ons pad krijgen. Sommige, zoals jij en ik, misschien zelfs bovengemiddeld.
Tot een volgend keer.
groetjes
Christa
Bedankt voor je mooie blog. Ik heb regelmatig flashbacks die me een tijdje uit mijn slaap houden. Vorig jaar zat ik midden in de chemo’s toen ook bij mijn moeder kanker werd geconstateerd. Zij is daaraan later dat jaar overleden. Wij hadden een hele goede band dus ik mis haar enorm. Ik merk dat ik nu pas voorzichtig aan de verwerking van alles toekom. Bedankt voor je tips, daar heb ik zeker iets aan!
hi Wilma, sorry dat ik niet eerder heb gereageerd maar er is de afgelopen periode zoveel gebeurd: gekampeerd met mn nieuwe vriendje en mn jongste dochter heeft met ups en downs haar eindexamen gedaan. En ze is geslaagd!
Ja, het is onvermijdelijk dat we herinneringen hebben, goede en nare, blije en verdrietige. Dat hoort bij het leven. Als geen ander weet ik dat herinneringen soms heel confronterend kunnen zijn. Omdat ze ons herinneren aan verdrietige gebeurtenissen, zoals ziekte van jezelf of van anderen. In jouw geval de ziekte en het overlijden van je moeder. Verdrietig dat je haar moet missen! En ook goede herinneringen aan dierbaren die er niet meer zijn kunnen ons soms verdrietig maken.
De weg die voor mij het beste werkt is inderdaad op die (figuurlijke) steen in de rivier zitten, onder ogen zien wat er in het hier en nu is en voelen wat ik op dat moment voel. Misschien dat andere mensen op een andere manier omgaan met pijnlijke flashbacks dat weet ik niet. Maar heel fijn om te lezen dat je iets hebt aan deze fijne tip van mijn energetische therapeut!
groetjes,
Christa