Emoties en gevoelens, een tweestrijd.

Lieve volgers, vrienden, lezers.

In januari schreef ik over mijn angsten, mijn paniekaanvallen, mijn verdriet en mijn zorgen. Het moest er even uit. Waar ik, zoveel anderen dagelijks doorheen moeten is niet niets. 
Niets is het ontbreken van iets.

Soms willen we iets, soms willen we dat juist helemaal niet. Hangt er natuurlijk vanaf wat het is. 
Ik hang aan het leven, voor mij is dat alles. Iets. Ik hou van mijn gezin, vrienden, van alles wat mijn leven een feestje maakt en dat kan ook een spontane opmerking van een vreemde zijn. Of een dagje op het werk, de sportschool, een onverwacht uitstapje of een geplande reis. Dan is iets ineens alles. 
 

In mij groeit ook iets. En ik wil dat niet maar het gebeurt. Onomkeerbaar.  Het wordt nooit meer niets.

De afgelopen weken zijn intens geweest. Fijn en zwaar tegelijk.

Direkt na kuur nummer 4 op 1 febr ben ik naar het Forum in Groningen gegaan om twee IDFR films te bekijken. De medewerkers van het UMCG hadden er alles aan gedaan om mijn infuustijd wat te vervroegen zodat het me lukte om om 19 uur klaar te zitten voor film nummer 1. De dexamethason zorgde ervoor dat ik hyper en wel zin had in een avondje bios. Film 2 was om 23.30  uur afgelopen en toen ik om 24 uur thuis kwam was ik nog steeds in speedstand. Toch voelde ik me de dag erna niet zo lekker.(…..). In de middag werd ik ziek. Goed ziek. Koorts, hoesten, buikpijn. Dat heeft bijna twee weken geduurd. En in die tijd sloeg de paniek toe. Ik lag maar op bed, vooral te slapen maar op wakkere momenten ook huilend. Was dit een bijwerking van de chemo? Was het de griep? Was dit het begin van het einde?

ik weet niet aan welke reis ik ben begonnen en er is zo weinig bekend over blindedarmkanker dat geen enkele arts me kan vertellen hoe het  verloop zal zijn dus voor mij liggen alledrie de mogelijkheden open. En dat maakt me bang. Is het nu al over en uit? Is mijn leven geleefd?  Mijn over het algemeen optimistische kijk op de zaken liet me in de steek. Ik voelde me zo miserabel. Mijn lijf is anders, ik voel hier en daar wat ik nooit eerder voelde en hoe duid ik dat dan?  
Ik dwong mezelf te blijven eten, de chemopillen te slikken, woog me regelmatig omdat ik niet wil afvallen ( maar groeien ook niet want dat zou dan buikvocht kunnen zijn en dat mag niet! ) en dat bleef mooi stabiel. De huisarts schreef hoest middelen voor en zei dat mijn longen schoon waren. En langzaam knapte ik weer op. 
ik ben na twee weken toch weer even naar mijn werk gegaan maar ben een uurtje eerder naar huis gefietst ( ja ik leg mezelf wel wat op) en heb thuis 4 uur geslapen. Maar het begin was er weer. En toen ging het bergopwaarts. Al lag er een ander spook op de loer.

Op maandag 20 febr ben ik onder de scan doorgeweest. De uitslag volgde gisteren. Dan zou ik ook de vijfde kuur krijgen, afhankelijk van de uitslag. Het kon dus maar zo zijn dat we al vroeg weer thuis waren. Ik weigerde daaraan te denken en het stelde me gerust dat ik voor de laparoscopie zo bang was omdat ik voelde dat het een slecht bericht zou zijn en dat gevoel had ik nu niet. Mijn intuitie is sterk, dat hebben de afgelopen jaren wel bewezen. Maar af en toe was de spanning wel heel erg aanwezig en heel groot want wat als…..?

Na de griep was ik inmiddels weer helemaal fit. Ik had nergens klachten, geen buikpijn, ik was weer aan het sporten dus een ernstige achteruitgang was toch onmogelijk? 
 

Toch sloeg de paniek 5 min voor de afspraak met de arts opnieuw hard  toe en de ontlading en opluchting waren zooooo intens toen hij ons begroette met de voor mij nu legendarische woorden:

Wat een gunstige uitslag zien we op de scan!! 
 

Daarna moest hij even wachten met zijn verhaal want we moesten zo huilen, mijn man en ik. We vielen  elkaar in de armen en in dit gebaar lag al onze voor elkaar verborgen angst. De arts zei alleen maar: “ och gossie….”  Het is een fijne arts. 
Vervolgens kon hij verder met zijn verhaal. De tumor is duidelijk kleiner, ook de papperige massa eromheen is verminderd en er zit beduidend minder buikvocht( ascites) !!!!!!

Alle andere organen zijn niet aangetast, zien er prima uit en de bloedwaarden zijn uitstekend. Alleen zien ze in de linker long wat flubbers maar dat lijkt te duiden op een infectie  wat goed kan passen bij het hoesten en de griep, geen zorgen daarover.

Beter nieuws kunnen we niet krijgen. Het dringt langzaam door dat het me nu dus ook eens meezit. En dat ik die vier kuren niet voor niks heb gedaan, dat ik ook de vijfde kuur mag krijgen. Hoe bizar dat ik daar nu blij mee ben.ik had zo’n aversie tegen dat gif. Zullen we vrienden kunnen worden? Het slaat aan!!!! 
De arts gaf eerder al aan dat er weinig mensen zijn die de volle 8 kuren afmaken vanwege de bijwerkingen. Moet je niet tegen mij zeggen. “ Moet jij opletten mannetje, deze dame zal je nog wat laten zien!” Dacht ik hoor, zei ik niet tegen hem.

Hij blijft heel alert op met name de neuropathie waar ik last van heb maar zolang dat koude gerelateerd is mag ik het accepteren en gaan we door.  De bedoeling is dus om 8 kuren volledig af te maken en dan? De arts wil dan na een hopelijk nog steeds gunstige herhaalscan aan het eind van de kuren helemaal stoppen met de chemo. Dus ook met de tabletten om te kijken wat er dan gebeurt. Aanvankelijk vind ik dat heel spannend maar ook wel heel verleidelijk. Ik voel me chemovrij wel een stuk fitter, vrolijker, heb weer eeetlust en zin in van alles. En hij gaat ermee accoord dat we de scan dan wat sneller herhalen om er op tijd bij te zijn als er toch weer wat aangroei is. Dan kunnen we starten met nieuwe kuren tabletten. Het infuus stopt hoe dan ook maar hij verwacht meer resultaat van de tabletten dan van het infuus. 
 

Na dit bezoek zijn we koffie met gebak gaan eten. We appen onze dochter ,mijn zus en intieme vrienden die ook misselijk van de spanning waren. Zo heerlijk om dit nieuws te kunnen brengen! 
Kuur 5 ging makkelijk en vlotjes. De geest wil ook wat he? Ik had wat buikpijn maar dacht nu dat het dat gif was wat de tumor aanviel wat me vrolijk stemde want dat gif wint voorlopig. Ik weet nog steeds dat ik dit niet ga overleven maar mijn leven lijkt wel wat langer te gaan duren dan aanvankelijk werd medegedeeld. En grenzen verleggend word ik daar al heel blij van! Ik moet in ieder  geval zolang leven dat  mijn jongste kleinkind zich mij herinnert. En hij is nog maar  1….

We hebben plannen gemaakt. In mei gaan we met het hele gezin naar Cran Canaria. All inclusive, zwembaden, twee appartementen, alles erop en eraan. Het wordt een hele andere vakantie dan wij gewend zijn, mijn man en ik reizen het liefst de hele wereld over en willen alles zien, ook wat er achter die heuvel gebeurt. Dat zal er nu niet inzitten. Met drie kleintjes en een moeder/ oma die herstellend is van al die chemotroep zullen we vooral genieten van elkaar, herinneringen maken, plezier hebben en rustig aan doen. 
Heerlijk vanuit Groningen airport dus wel heel luxe allemaal! 
 

In juni gaan mijn zus en ik met onze dochters met de trein naar Parijs. Met hetzelfde doel. Plezier, herinneringen, fantastische dagen in een appartement in Montmartre. Hoe fijn dat we dat met ons vieren doen zodat onze oudste ook later met hun kan terugkijken op die dagen.

ik ga nog op een drum workshop, naar the bodyguard, met vrienden op stedentrip naar Belgie, mijn oudste en ik plannen allerlei dagjes uit en wie weet kan ik mijn werk in de nabije toekomst( na de kuren die eind april stoppen) weer een beetje oppakken. Hoe geweldig zou dat zijn. Alles ligt nog open, en er zijn weer wat perspectieven. Er lijkt nog wat toekomst voor me te zijn weggelegd en hoe lang die toekomst is weet niemand maar

Beter iets dan niets !!! 
 

Voor nu wil ik nog heel graag iedereen in het zonnetje zetten die me steunt, die met me meelacht en -huilt, die me een schouder biedt om op te leunen,wat me doet beseffen dat ik echte vrienden heb, een fantastich gezin en een geweldige zus! Kanker heb je niet alleen, dat realiseer ik me maar al te goed. Een ingewikkeld proces waarin we elkaar willen beschermen, opbeuren en troosten maar eigenlijk alleen maar heel dicht bij elkaar willen zijn omdat deze last in je eentje wel heel zwaar is. Het helpt enorm, dankjewel!! Jullie zijn geweldig! 
 

Een warme, liefdevolle groet van Wilma