Groei voltrekt zich niet van de ene op de andere dag……

Lieve lezers,

Het is weer even geleden dat ik schreef. Het leven dendert maar door, het valt soms over me heen, trekt me af en toe mee naar beneden, sleurt me weer omhoog maar hoe dan ook, het beweegt.

Als het moment komt dat de dood dichterbij is dan ooit gevreesd verandert het perspectief en krijgt werkelijk alles waarde. Dat is de mooie kant ervan. Kleuren worden helderder, klanken lieflijker, contacten intenser, dagen waardevoller en leven zinvoller.

De andere kant is er ook en dringt zich onherroepelijk op door alle momenten heen. Die van afscheid en loslaten, verdriet en angst, anders leren vasthouden. En dat vind ik ontzettend moeilijk, ik vermijd en ontwijk die momenten het liefst maar ze vinden mij. Op wakkere nachtelijke uren, tijdens heerlijke intieme momentjes met mijn kleinkinderen, als mijn dochter zorgzaam en lief naar me omkijkt, tijdens een woordenwisseling met mijn lief. Want ook dat gebeurt in deze fase. Elkaar kwijtraken in contact. Alles in het dan plotselinge besef van hoe lang nog….? 
 

Gelukkig prijs ik me met vrienden die me raad en daad kunnen geven, me bij kunnen staan of uit ervaring durven meedenken hoe ik deze weg af zou kunnen leggen. Want tja, een generale repetitie zit er niet  in. 
Graag filosofeer ik met de voormalig manager van het dorp waar onze middelste woont. Hij heeft zo veel afscheidsdiensten geleid en bewoners bijgestaan in hun laatste dagen maar ook veel dierbaren verloren. We hebben een diepgevoelde band hoewel we elkaar helemaal niet zo vaak spreken. We hebben wat gezamenlijk. Ik luister graag naar hem en trek me op aan zijn woorden. Ze dwingen me onder ogen te zien wat er staat te gebeuren. Sterven. Dat  lot moet ik aanvaarden, ik moet erin berusten en dan zal dat me draagkracht geven. Zover ben ik helaas nog lang niet en ik hoop zo dat ik tijd genoeg krijg om die weg af te leggen. Soms denk ik stiekem dat mij ook een hoop ellende bespaard wordt. Ik hoef niet te leven met het gemis van geliefden en vrienden of mee te lijden onder hun ziektes. Ik ga niet dement worden, hoef niet te smeken om een plek in een verpleeghuis die er niet is, ik zal niet vereenzamen, hoef niet meer te huilen om alle verschrikkingen die in de wereld plaatsvinden, ik vertrek op het hoogtepunt. En dat heeft wel wat maar dat punt had van mij nog wel een aantal jaren mogen duren.

Ik kan me misschien, ergens nog wel schikken in het definitieve afscheid van man, kinderen en vrienden. Echter, de kleinkinderen zijn een ander verhaal. Zij zijn nog zo jong, veranderen nog elk jaar, het is 1 groot feest om daar getuige van te mogen zijn. Ik weet dat ik me al heel lang verheug op het moment dat ze 10 worden, de leeftijd van onze Vera. Zij zullen ook 11, 12, volwassen worden, daar ga ik vanuit en dat wil ik denken. 
Zullen de meisjes op Vera lijken? Kan ik met hen ook Vera een beetje laten groeien? Want jeetje, wat mis ik dat meisje van ons nog steeds. En ja, dat zal naast mijn enorme angst om te sterven ook mijn grote geluk worden. Ik ben ervan overtuigd dat ik haar op de een of andere manier zal terugherkennen, op een soort van zielsniveau. Heerlijk lijkt me dat al kan ik me daar nu nog niks van voorstellen. Niet echt.

Ik heb inmiddels 7 kuren achter de rug. Het is me niet tegen gevallen, mijn grootste angst : spuugmisselijk en kaal worden is niet gebeurd. Wel constant weeig en een nare vieze smaak in mijn mond, het eten smaakt me dus echt niet maar ik dwing mezelf. In de infuusweken voel ik me zelfs echt wat ellendig maar ik heb wel zoveel mogelijk mijn ding kunnen doen. Ik merk dat mijn basisconditie goed blijft. In de chemovrije week trek ik erg snel weer bij en kan ik als vanouds weer 3 x per week naar de sportschool.  Verder fiets ik nog steeds veel, doe het huishouden en de boodschappen, passen we op, zie ik veel lieve mensen op de koffie en ga ik als het kan naar mijn werk.

Toch zal ik het 8 ste infuus niet nemen. De neuropathie wordt nu erg hinderlijk, ik heb veel last van handen en mijn voeten gaan meedoen. Nog steeds wel koude gerelateerd maar de temperatuur moet wel steeds verder omhoog. Gelukkig gaan we de goede maanden tegemoet. Ik wil de tabletten nog wel nemen maar aangezien het infuus maar een klein percentage van de effectiviteit geeft zie ik daar zonder veel spijt vanaf. Ik voel me verder echt prima, in de vrije week voel ik me als 5 jaar geleden en denk ik nog steeds dat men zich vergist. Ik slik nooit pijnstillers, blijf mooi op gewicht na enkele kilootjes verlies in het begin en zoals gezegd heb ik over het algemeen energie voor tien.

Enkele weken gelden hadden we een drumsessie met familie. Mijn zus had als verrassing geregeld dat mijn collega/ vriendinnen uit het ziekenhuis ook aanwezig waren in het nieuw aangeschafte tshirt met Girls  on tour erop. We gaan immers op stap binnenkort. Zo geweldig, we hebben genoten! Van jong ( 4 jaar) tot oud ( pensioengerechtigde leeftijden) konden we helemaal losgaan op een drumstel, en het klonk fantastisch! Kortom, een heerlijke middag. En dit was nog maar het begin want: 

De tijd van het grote genieten breekt aan!! 

Morgen vertrekken Kor en ik 5 dagen naar Valkenburg. Ik neem mijn handschoenen wel mee want we zullen veel fietsen. We gaan all inclusive en zitten midden in het centrum, hoe leuk is dat. Het is jaren geleden dat ik daar was. Gek wel dat ik allemaal medicatie mee moet nemen. 
 

De week erna ga ik naar de bodyguard in Utrecht met dochter, zus en nicht. Een avondje genieten. Kan net mooi voordat ik de week daarna naar Ameland vertrek met dochter en kleinkinderen. Een midweek naar dit eiland is voor ons een geweldige tijd. We zijn dol op deze plek, ik verheug me er nu al op en het is in de chemovrije week, nog fijner! 
 

De week daarna vertrekken we met 6 vriendinnen naar Rotterdam om 3 dagen gek te doen, te lachen, hieren en brullen. Ons nieuwe tshirt  aan, ze zullen het weten daar in Rotjeknol! 
 

Dan breekt even een weekje of twee rust aan, ook lekker op zijn tijd. Kan ik mooi weer even naar mijn werk en naar de sportschool. Vervolgens kunnen we de koffers pakken om op 19 mei naar Gran Canaria te gaan met het gezin van onze dochter. In een resort met alles erop en eraan, met een huurauto omdat ik ook nog wel wat wil zien en all inclusive. Hopelijk heb ik tegen die tijd weer een beetje zin in eten!

Tot 8 juni doe ik dan weer de gewone daagse dingen want dan vertrek ik met dochter, zus en nicht voor 4 dagen naar Parijs met de trein. Zo leuk! Ik heb net tijd genoeg om mijn kleding te wassen want de week erop gaan Kor en ik met onze vrienden op stedentrip naar Gent en Brugge. We gaan al jaren met elkaar weg en het is altijd heerlijk, gezellig, fijn en bijzonder om dit met elkaar te doen.

Ik kijk even in mijn agenda. Die is leeg na 19 juni. Verder durfde ik nog niet te plannen. Want hoe je het ook went of keert en wat ik allemaal plan en doe, ik houd rekening met mezelf. Ik kan niet anders. Ik moet onder ogen blijven zien wat onomkeerbaar is. Toch, op reis, ergens anders zijn betekent voor mij weg zijn uit het daagse leven en de kanker is er dan ook amper. Het lukt makkelijker om het te vergeten. En dat is oke. Heel erg oke.

Ik plan vanaf half juni wel verder want ik heb plannen zat. Ik hoop nog vele reisjes te kunnen maken en mijn neus achterna te gaan. Dat is wat ik het liefste doe. Reizen, ontmoeten, ontdekken, ervaren. En dat geef ik nog lang niet op, mooi niet!!! 

Er was een tijd dat ik hopeloos bang en moedeloos, radeloos was. Geen perspectief meer zag. Het bericht dat ik ongeneeslijk ziek ben hakte er zo ongelooflijk diep in. Mijn dagen waren geteld. Zo voelde het. Ik was meer dood dan levend, vond ook de lichtpuntjes zwaar want wat een schrale troost! 
Echter, alles went blijkbaar. Ook leven met kanker. Ik ben het aan het leren. Zit nog wel in groep 1…. 
 

Ik denk dus niet meer heel ver vooruit maar ben blij met elke dag dat ik pijnvrij en vitaal opsta. Die dag heb ik maar mooi weer te pakken. En zo hoop ik nog lang vooruit te kunnen. Al was het maar om te zien dat mijn kleinkinderen uitgroeien tot net zulke prachtige en lieve individuen als mijn eigen kinderen. Want wat ben ik trots op onze oudste. Zij groeit heel langzaam naar acceptatie toe. Het wordt mogelijk het te hebben over mijn sterven, vaak met wat ( zwarte) humor en ze is aanhankelijk en heel dichtbij. Ze is, naast mijn dochter ineens ook een medestrijder geworden. We doen het samen. Ze zal het nog heel zwaar krijgen omdat we erg sterk verbonden zijn maar ze zal kunnen voortleven in de overtuiging dat we intens van elkaar hebben genoten, zoveel en zovaak als we konden. Haar draag- en veerkracht is enorm. Ze zal weer opbloeien en de kleinste van 1,5 jaar over oma vertellen. Tenzij, tenzij ik dat zelf nog kan doen. Daar ga ik voor!!! 100%!!!! 
 

Was ik er al voor ik bestond?

Bestond ik al voor ik er was?

Ik loop een poos op aarde rond

en eindig als een hoopje as

of als gebeente in de grond.

Dan keer ik weer naar waar ik was

terug naar waar ik me bevond

voor het gevoel dat ik bestond

en iemand werd of iemand was…..

Bette Westera ui de bundel Doodgewoon.

Ik wens jullie heerlijke, warme en gezonde weken, pas goed op jezelf en de ander, liefs Wilma