En we gaan door!

Lieve lezers,

De laatste blog was in 2023, nu is de jaarwisseling alweer even geleden en ben ik net als jullie 2024 ingerold. Dat klinkt best al wat, Vanaf 2022 weet ik dat ik ziek ben en nu is het inmiddels twee jaar verder! Tenminste, als je het zo bekijkt….beetje in mijn eigen voordeel berekend. 

Januari was de maand waarin ik me ben gaan bezinnen op hoe verder. Ik voel me goed en werk nog steeds in de kantine van mijn werk maar langzamerhand is daar mijn eigen bekwaamheid als sociotherapeut en verpleegkundige op de jeugdafdeling van de verslavingskliniek weer aan toegevoegd. Nog steeds vrijwillig en wanneer het mij uitkomt maar toch. Ik geniet er met volle teugen van. Ik doe voornamelijk de opnames maar ben ook meer en meer op de groep te vinden. Ik haal er zoveel uit. Voer gesprekken met de jongeren, troost en versterk ze, wijs ze terecht maar heb ze vooral erg lief. Deze kwetsbare jongeren die vaak al een heel mensenleven achter de rug hebben en enorme rugzakken mee moeten dragen vinden bij ons een luisterend oor, steun, hulp en genegenheid, soms meer dan dat. Mijn collega’s en ik, we hebben een zwak voor ze. En mijn positie als oudere ( lees oma) is een hele comfortabele. Immers, oma is vaak degene waar de jongere naartoe trekt  als er weer eens ruzie is thuis. Dus zoeken ze me op als ze het moeilijk hebben. Tenminste, zo was het voor ik ziek werd. Nu moet ik eerst hun vertrouwen zien te winnen want ik ben er nog niet vaak of regelmatig genoeg om dat vanaf het begin te hebben.

In maart heb ik een afspraak met de bedrijfsarts en daarna met personeelszaken om met elkaar tot een voor iedereen wenselijke vorm te vinden waarin ik toch nog kan blijven werken. Hoe dat eruit gaat zien weet ik niet maar in augustus ben ik twee jaar ziek gemeld en dus is het goed om me maar eens te orienteren. Ik ben heel dankbaar dat er tot nu toe nooit druk op me is uitgeoefend om te komen werken, integendeel. Er is steeds blijdschap als ik aanwezig ben en dat voelt als heel erg fijn en welkom.

Lichamelijk gaat het nog steeds goed. Niet super maar gewoon. Goed. Af en toe wat buikpijn en kramp, ik ben wat vermoeider en mijn ogen voelen aan alsof ik voortdurend naar bed wil, mijn handen zijn dovig en vervellen wat meer als anders maar verder ben ik oke. Ik wijt de klachten vooral aan de chemo waar ik nu constant mee doorga.ik heb nu zo’n 20 kuren gehad en dat zal zijn uitwerking niet missen. Toch functioneert alles nog zoals het zou moeten dus ik ga er voorlopig maar gewoon mee door.

Vrijdag heb ik de eerste CT scan na de operatie in november en ik merk dat ik het spannend vind. Ik heb toen 2 maanden geen chemo gehad en het is dus de vraag hoe het ervoor staat van binnen. We gaan het meemaken.

Veel leuker is dat mijn reisjes weer zijn begonnen! Ik ben net terug van 5 dagen op stap met 6 vriendinnen en mijn zus die we als vriendinnengroep geadopteerd hebben. Vorig jaar waren we twee dagen in Rotterdam, niet met zijn allen want twee vriendinnen zaten in de lappenmand maar nu dus compleet. Destijds stelde ik voor dat mijn zus mee zou gaan omdat ik het voor haar zo fijn zou vinden dat ze deze herinneringen met hen zou kunnen delen als ik er niet meer ben. Ze werkte ook in hetzelfde ziekenhuis als wij allemaal en kent de groep dus. Ze hoort er inmiddels helemaal bij en is van toegevoegde waarde!  
We waren in een Enjoy hotel in Bergen, 5 dagen alles gratis. Nou ja, we hebben natuurlijk betaald voordat we op reis gingen maar wat heerlijk dat daarna de portemonnee alleen maar open hoeft voor souveniers en een gebakje onderweg. Eten, drinken, wijnen, bier, bitterballen en feest, alles erop en eraan en het kost niks meer. Dat maakte het verbijf nog leuker en wat was het fantastisch en gezellig. We hebben zo ontzettend veel plezier gehad. Een van ons had een stapel pruiken mee en elke avond zagen we er dus anders uit. We liepen  de polonaise, dronken wijn en bier en hadden veel plezier, haha. Het leek wel carnaval.  Het lukte om een aantal gasten mee te slepen dus het was een dolle boel. De nachten waren kort, de dagen lang. We hebben gefietst, langs het strand gewandeld, een museum bezocht en de Zaanse Schans, Alkmaar en Haarlem onveilig gemaakt, spelletjes gedaan, teveel gegeten, gefeest, gepraat met elkaar en moesten ons op zijn tijd verschonen na de slappe lach. We zijn de jongsten niet meer…..

Ik heb heimwee naar deze geweldige vriendinnen maar richt me inmiddels ook op volgende week want dan ga ik met dochter en de drie kindjes naar de Veluwe. Een midweek genieten van elkaar op vakantiepark de Heihaas. Zonder mannen, gewoon lekker met ons. Dat matcht uitstekend, we kunnen ons makkelijk aanpassen aan elkaar en het ritme van de kinderen volgen. Iets om elke keer weer naar uit te kijken! 

Dan ben ik twee weken thuis en vervolgens ga ik met mijn zus naar Marrakech, Marokko. Daar was ik al drie keer maar ik geniet er zo van! Die warmte, de kleuren en de geuren, het andersdannederlandschap. De rest van de reisjes zijn in de maak maar ver vooruitplannen durf ik toch niet zo goed. Dat voelt als de goden verzoeken en het hoeft niet, alles kan op korte termijn want we kijken gewoon wat kan en dan gaan we! 

Ik ben dus niet of nauwelijks met ziek, met mezelf bezig. Ik vermijd nog steeds uitstekend. En aangezien mijn oncoloog opmerkte dat het erop lijkt dat mijn situatie chronisch lijkt te worden kan ik misschien nog wel even mee. Natuurlijk heb ik mijn moeilijke momenten, ik ben ook maar gewoon een mens. Dan slaat de paniek keihard toe. Ik zie niet zo tegen dood zijn op maar wel tegen alles wat daaraan vooraf gaat, het doodgaan is daar een voorbeeld van. Maar ook  het afscheid nemen, hoe dan? Hoe doen mensen dat? Ik hoop dat ik nog een lange leerweg voor de boeg heb.

Ik fiets en sport nog, werk weer, ga op reis dus ik leef mijn leven voluit ! Ik ben heus wel eens een dagje thuis en kan dan ook nog wel genieten van een paar uur bankhangen maar ik ben heel blij dat ik nog steeds geen rekening hoef te houden met beperkingen want die zijn er niet of ik negeer ze. En dat werkt. Voor mij. 

Tot zover de stand van zaken. Dat klinkt wel heel zakelijk en zo bekijk ik het ook want leven en genieten doe ik met heel mijn hart, ziek is alleen mijn lijf. En die is me nog steeds goed gezind, ondanks de omstandigheden. 
Ik wens allen een goed en gezond leven toe, wees lief voor elkaar, kijk naar elkaar om en blijf naast de ander lopen als die dat nodig heeft. Dan doe je wat maar mogelijk is!  
Een voorbeeld? 

In Bergen zat een echtpaar waarvan de man een rollator had vanwege een mislukte nekhernia operatie. Zijn vrouw was die avond naar hun kamer, wilde even tijd voor zichzelf wat natuurlijk prima is. Hij liep heel moeizaam, was in het hotel aan eens gevallen en toen heel blij dat er 8 verpleegkundigen waren om hem overeind te sjorren. Die laatste avond dus zat hij alleen aan tafel wat mee te swingen met zijn bovenlichaam. We besloten om hem mee te nemen naar de dansvloer, zittend op zijn rollator. Hij kreeg een plek middenin de kring, mocht een lied zingen, danste met alles wat hij in zich had, nog steeds zittend. En toen opeens stond hij op en danste even staande mee. Ik heb zelden iemand gelukkiger zien zijn. Een pruik op van ons, een biertje of twee, drie, een groep mensen om hem heen, hij genoot en wij genoten mee. Het ontroerde me. 
Zijn vrouw kwam hem ophalen en was zo verrast. We hebben hem uitgezwaaid toen hij naar bed ging met een passend lied en zijn vrouw zei de volgende dag dat hij de avond van zijn leven had gehad. 

Zo simpel kan het zijn. Dus: wat doe je? Helemaal niks. En tegelijk doe je alles. …..❤️

Warme groet, Wilma