Gevoel en verstand, de tweestrijd

Ik  ben een talig mens. Zo noemt men dat. Altijd bezig met woorden, zoekend naar passend en dat proberen door te geven aan hen die ze willen horen, aan hen die willen luisteren.

Over  het algemeen gaat me dat aardig af, ik word begrepen en gewaardeerd in die pogingen. Maar nu? Nu ik ineens in een wereld ben aangekomen die me hopeloos doet verdwalen moet ik enorm veel moeite doen om me verstaanbaar te maken. Ik moet puzzelen,  vlechten, punniken, husselen en ordenen en dan nog is het een chaos.

ik wilde aanvankelijk niets lezen over eierstokkanker. Ik heb jaren als gynaecologieverpleegkundige gewerkt en weet dus veel. Wel is dat inmiddels 10 jaar geleden,(  ik ben van baan gewisseld ) maar toch, ik had zoveel patienten zien overlijden dat ik ervan overtuigd was dat er geen ontsnapping mogelijk was. En dus ging ik niets lezen. Ik wilde niet op voorhand al weten wat mijn nabije lot is. Het enige wat ik wilde ( en wil! ) is dat dat venijnige, enge monster in mijn buik er zo snel mogelijk wordt uitgehaald. En dan kusje en pleister erop en klaar.

Dat wordt em niet, niet op die manier. 
Het telefonische gesprek met de gynaecoloog is inmiddels ingedaald en we zijn er iets rustiger door geworden. Er zijn immers ook wel wat positieve kantjes: tumormarkers erg laag, weinig vocht, geen uitzaaingen elders aangetroffen. Ik mag dus hopen dat ik er volgend jaar nog ben. Want lieve mensen, toen ik het bericht kreeg dat ik deze vorm van kanker heb voelde het echt alsof ik nog net tijd kreeg om mijn eigen afscheid voor te bereiden. De wereld stort in, de grond werd onder me weggeslagen, niets is meer wat het was en door die aardbeving zijn ook mijn hersens de weg kwijt. Ik raakte volslagen in paniek. 
Nu ik twee weken en twee dagen verder ben raak ik gewend aan het besef. Ik heb kanker en das niet best. Maar ook nog niet hopeloos. Nog niet. 
Ik ben erover gaan lezen, vooral op deze site en durf onder ogen te zien dat ook ik in deze groep pas. En hoe fijn is het dan om ook te lezen dat er vrouwen zijn die al enkele jaren leven met deze kutziekte.  Die blij en dankbaar zijn dat ze nog leven en steeds opnieuw weer wat reservetijd krijgen.
Ik heb inmiddels de wereld om me heen ingelicht, mijn werkgever allereerst en daarna heb ik alle collega’s in de kliniek een mail gestuurd dat ik er voorlopig niet zal zijn. Het werk leidt me erg af en dat is heerlijk maar ik merk wel dat ik niet meer kan schakelen tussen Wilma de socio/ verpleegkundige en Wilma de kankerpatient. In mijn werk ben ik altijd zo mezelf, ik doe me nooit anders voor dan ik ben en dat past nu even niet in mijn werkveld. Bovendien weet ik de ene dag soms niet wat me de volgende te wachten staat dus ben ik ook nog eens heel onbetrouwbaar als het op roosteren aankomt. Ik loop ( of beter fiets) af en toe binnen en het voelt als een warm bad. Maar echt werkinhoudelijk klopt er niks van en gelukkig krijg ik alle medewerking.

 Mijn leefwereld bestaat uit verschillende schillen. De meest intieme van familie en hartsvrienden zijn vanaf het begin op de hoogte, de rest, bestaande uit andere vrienden, kennissen, sportmaatjes, buren, facebook bekenden en alle anderen worden beetje bij beetje op de hoogte gebracht en dat is goed. Ik raakte in de war wat ik wel en niet verteld had en tegen wie. Nu is er rust wat dat betreft, al schokt het de mensen die me dierbaar zijn. Ik realiseer  me dat maar ben nu op een punt waarop ik ook weer besef dat de schok door mezelf het grootst gevoeld wordt. Hun leven draait door, misschien een beetje haperend op een tandwiel hier  en daar maar die van mij draait helemaal niet meer. Die staat stil rondom mij. Daardoor voelt het nog beangstigender, die storm in mij.

Gisteren moest ik me melden in het ziekenhuis voor een punctie van het omentum. ( vetschort maar dat klinkt zo massief) . In het ziekenhuis waar ik zelf gewerkt heb want daar gaat het het snelst. Dat trekt me over de drempel want die is heel hoog geworden. Ik was al voor de punctie in tranen en was dat nog tot vlak voor ik na een uur of 4 weer naar huis mocht. Ik voelde me verloren, ziek, onmachtig en uitgeleverd. Ik moet er nog zo aan wennen, aan patient zijn. Ik heb nog geen woorden in die rol, ik voel alleen maar en kan daar geen enkele zin aan koppelen omdat ik dit gevoel nog nooit eerder heb gehad. Dat komt wel, ik ken mezelf.

De mensen waren aardig en begripvol, de arts vriendelijk en kundig leek het, ik had muziek op mijn oren ( meegenomen) en de tranen werden liefdevol va  mijn wangen geveegd want ik mocht me niet bewegen. Niets mis mee en toch was alles zo fout. Het hoorde niet, IK hoorde daar niet!

Het was onze oppasdag en omdat ik een halve dag eerder hoorde dat ik me moest melden werd er vervoer geregeld door vrienden. Hartverwarmend lief. Dat is de andere kant van deze nachtmerrie. Ik ben geraakt en ontroerd door de liefde waarmee ik omringd wordt, de bloemen uit onverwachte hoek, de kaartjes en de onvoorwaardelijke steun van gezin en vrienden. Het doet me zo goed! 
ik  ga morgen even een paar dagen met mijn zus naar Antwerpen. Bijkomen en hopelijk ook een beetje genieten nu het nog kan. Ik voel me vandaag weer  een stuk beter dan gisteren toen ik toch buikpijn en wat bloedverlies had na die punctie. Dan schiet ik onmiddelijk in de zenuwen. Ik herken mijn lichaam in deze omstandigheden gewoon niet.

Over een week ongeveer zal ik uitslag krijgen en dan zal er zo vermoed ik een behandelplan komen. Dat bevat ik nog niet op dit moment. Dat ik aan de chemo moet, kaal wordt, een mutsje moet bestellen, ziek word , kotsmisselijk ( ? ) en een grote operatie moet ondergaan. Dat zou best al snel kunnen starten dus ik kan er maar beter aan gaan wennen en mee gaan leren omgaan.

Maar dan moet ik er eerst de woorden voor vinden…….

Warme groet, Wilma