Pauze, soms heel vermoeiend….

Hallo,

Nog  een blog voordat we een weekje gaan relaxen in Turkije. Op het laatste moment geboekt en vooral om afleiding te hebben. Dat zal hoe dan ook beter gaan in een land waar we nog nooit zijn geweest dan thuis waar het steeds moeilijker wordt om te moeten wachten. We zouden in oktober naar Sicilie maar dat hebben we geannuleerd.

ik was dus voor een biopsie van het buikvlies ( of omentum?) in het ziekenhuis geweest maar helaas belden ze toen ik in Antwerpen was met mijn zus dat het biopt niet te beoordelen was en dus nog een keer moest en wel de volgende dag. Dat gaat moeilijk vanuit Belgie dus werd het verplaatst naar de maandag daarop.

Nog een keer dus. Dat betekent weer een dagopname, weer spanning, weer opladen. Dit keer ging het een stuk soepeler dan de eerste keer. Ik lag op de afdeling waar ik zelf gewerkt heb. Dat vond ik naar maar de verpleegkundige die me bijstond was me vertrouwd en het voelde dus fijn. Gelukkig zorgde ze er ook voor dat anderen niet zomaar binnenliepen dus helemaal prima.

Tegelijk met deze opname kreeg ik de datum door waarop alle uitslagen binnen zouden zijn en ik besproken zou zijn in het MDO. De gynaecoloog zal me op 26 september bellen. Over 14 dagen dus. ( Waar gelukkig al weer een paar van om zijn….) 

Ik trek dat niet zo goed, dat wachten. Al die tijd groeit er iets in mijn buik wat er niet hoort, wat dagelijks schade kan aanrichten, me zieker kan maken, mijn levenskansen kan verkleinen. De uitslagen van de tumormarkers en de CT ccan of er metastasen zijn zijn dan inmiddels 6 weken oud. Wat kan er niet allemaal gebeurd zijn in 6 weken?

Die uitslagen waren op zich nog gunstig maar zijn ze dat nog steeds? Dus heb ik de gynaecoloog toch maar gevraagd of die onderzoeken nog een keer kunnen, vlak voor het behandeltraject start. Omdat de behandeling daar van afhangt:

chemo- operartie- chemo of starten met operatie en dan de chemo er achteraan.

Daar heb ik nog geen antwoord op. Is dat een redelijke vraag? Voor mij wel. Ik ben bang, onzeker, weet niet hoe ziek ik op dit moment ben en waar mijn grenzen liggen weet ik al helemaal niet.

Ik slaap heel weinig, heb slaapmedicatie en doe er alles aan om rust te pakken maar dat is moeilijk. Ik ben altijd actief, sport en fiets veel, altijd in beweging maar dat gaat me niet zo goed meer af en voortdurend trap ik te laat op de rem. Ik ken mezelf zo niet maar zal dat moeten leren.

Ik voel veel steun en medeleven vanuit de cirkels om me heen. Mijn werkgever stuurde bloemen  en de collega’s zijn erg betrokken. Ik ben zo nu en dan op het werk voor een kort overleg en ik merk dan toch dat sommigen niet zo goed weet hoe daarop te reageren. Velen komen naar me toe en geven me een knuffel en maken een praatje, anderen kijken me aan alsof ze een spook zien. Die hebben mijn mail gelezen waarin ik eerlijk heb verteld wat er aan de hand is en verwachten me daarom blijkbaar niet lopend en lachend op het werk. Iemand vroeg me waarom ik op het werk was en overdonderde me enorm met die vraag. Ik ben daar gewoon,  als de sociotherapeut/ verpleegkundige en niet als kankerpatient. Ik kan prima schakelen en ik zou verwachten dat men mij nu lang genoeg kent om te weten dat ik er niet zou zijn als ik dat niet aan zou kunnen.  Ik was er blijkbaar te simpel van uit gegaan dat als ik welkom ben op de koffie dat ook geldt voor behandel- inhoudelijke zaken. Het is gelukkig uitgesproken en rechtgezet maar ik heb me toch even heel onwelkom en ellendig gevoeld. Ik heb nog aangegeven dat ik niet kanker ben maar kanker heb, verder functioneer en ben ik nog steeds Wilma in alle andere hoedanigheden.

Ik denk, heb dat ook gezegd dat het eerder lijkt alsof men het moeilijk vindt om te gaan met iemand die toch behoorlijk ziek is en me daarom liever niet onder ogen komt. Dat mag en kan maar mag niet op mij geprojecteerd worden. Ik wil ook nog een beetje gewoon kunnen leven naast de wervelstorm waar ik af en toe inzit.

Met man en dochter lukt het steeds beter om erover te praten, vooral mijn dochter heeft veel aan de positieve reacties op de blogs. Fijn!  
 

We zitten dus in between, en daarom gaan we heel onverwacht en in 5 minuten geboekt nog een weekje weg. Mijn zus en zwager zijn daar ook en dat vind ik heel geruststellend  en fijn, de band met hen is prima gelukkig. Ik ga het zien, zie erg tegen de reis op want ik voel me toch wel wat oncomfortabeler in mijn lijf. Maar we zijn ee even uit, hebben pauze. Daarna zal het circus losbarsten vrees ik. Of hoop ik want er moet gewoon wat gebeuren en dan maar zo snel mogelijk! 
 

Warme groet, Wilma