In het oog van de storm is het stil.

Na de CT scan met contrast zou ik een afspraak hebben bij de gynaecoloog in het Martini Ziekenhuis. Het ziekenhuis waar ik 37 jaar heb gewerkt. 35 jaar met ongelooflijk veel plezier, de laatste twee jaar echter waren traumatisch en ik ben uiteindelijk met een financiele regeling met ontslag gegaan. Het ziekenhuis heeft op mij nog steeds een negatief effect en zorgt ervoor dat ik me als een mak schaap naar de slachtbank laat leiden. Ik moet echt nog wat overwinnen om daar naar binnen te stappen. Vandaar dat ik gevraagd heb of alle gesprekken telefonisch kunnen worden gevoerd. Dan ben ik thuis in mijn veilige omgeving, kan ik doen en laten wat ik wil, mezelf laten gaan en hoef ik niet van huis. Gelukkig heb ik een begripvolle arts en vind zij het prima om het zo te doen.

De dag voordat ik gebeld zou worden heb ik onze oudste dochter toch maar voorzichtig voorbereid dat de uitkomst van het gesprek niet positief zou zijn. Ik heb te lang op gyn gewerkt en weet gewoon te veel. Aanvankelijk heb ik haar summier ingelicht maar nu was het tijd om haar meer te vertellen. Ze was erg bang en verdrietig maar hield zich groot. Het kwam ook nog niet echt binnen, moest nog landen. Dat bleek die avond, ze kwam overstuur en doodsbang bij ons langs, in tranen en hoe afschuwelijk ook, het voelde goed dat ze onze bescherming en veiligheid zocht. We hebben elkaar vastgehouden en ondersteund, beiden zo bang en ook mijn man hield het niet droog.

De volgende dag was ze ziek en misselijk van de stress. Dat valt zwaar met drie kleine kinderen die vrij zijn van school of nog te klein. Ze is bij ons geweest en we hadden veel afleiding aan de kleintjes. Ik was echter wel blij dat we eindelijk konden delen en dat ik geen verstoppertje meer hoefde te spelen, dat voelde zo verkeerd. Nu gingen we samen op weg. En ook nu verdwaalden we voortdurend maar wel samen. Dat is toch iets minden eng.

De arts belde na het MDO wat plaatsvond in het UMCG, een van de 10 ziekenhuizen waar ze de gyneacologische chirurgie beoefenen. En ze had toch beter nieuws dan ik vreesde. Ik was ervan uitgegaan dat ik geen toekomst meer had, dat alles gericht zou zijn op levensverlenging en niet op genezing. Toch was dat het woord wat ze gebruikte.

” We gaan uit van een curatieve behandeling”.

Niet dat het goed nieuws was. Eierstokkanker bdz, uitzaaingen in het buikvlies, maar tumormarkers slechts licht verhoogd en amper vocht ( ascites) in de buikholte. Stadium 3. 
Ik had meegeschreven en vond er toch wat lichtpuntjes in. Immers, dat het foute boel was wist ik al maar ik had alleen maar de pessimistische kant opgedacht en kon nu horen dat er toch ook iets meeviel. Je grijpt alles aan als het om overleven gaat toch?

De volgende stap wordt een punctie van het buikvlies om de soort carcinoom vast te stellen, laag - of hoogcellig. Dan weer een MDO en een behandelplan. Dat zal komende week gebeuren. Tot zover de klinische feiten tot zover. Belangrijk omdat onze omgeving nog niet op de hoogte was van de beginfase en nu “ bij” is. 

Wat echter beter bij mij past is om te beschrijven wat deze periode met mij, mijn man, kinderen en alle mensen in de intieme kring en daaromheen doet. Want er gebeurt nogal wat. Het stormt rondom ons huis, wij bevinden ons op dit moment even in het oog. De eerste paniek, de radeloosheid, de schrik, het ongeloof, het is gezakt. Wat blijft is het gevoel dat mijn leven nooit meer zal zijn hoe het was. Dat ervaar ik nu al als rouw. Rauwe rouw. En dat terwijl ik nog niet weet waar en wannee ik uiteindelijk zal stranden. Want ik denk dat ik dit niet ga overleven. Wel heb ik mijn vechtlust terug en is mijn levenslust zo groot dat ik vast van plan ben er nog een aantal jaar aan vast te knopen. Al is kwaliteit van leven voor mij erg belangrijk en wil ik uiteindelijk zelf het moment bepalen dat het genoeg is geweest. Ik wil dat mijn kleinkinderen mij kunnen blijven zien als de oma die ik ben en wil zijn. Ik wil dat mijn man en  oudste dochter meegaan in het proces en langzaam toegroeien naar een moment waarop ook zij zullen kunnen berusten in een afscheid. Al hoop ik dat dat pas een issue wordt over een aantal jaar…

Vandaag was ik bij het koffieconcert in het dorp waar de middelste woont. Prachtige klassieke muziek, hollandse liedjes, de bewoners zingen en klappen op hun manier en in hun ritme mee. Elk ritme is goed, geen noot is vals, het leven is simpel en volgens een vast patroon. Het past me als een warme jas. Altijd maar nu geef ook ik me over aan de eenvoud van dit leven. Ik hoef even niks, ik mag zijn wie ik ben, er zijn geen verwachtingen, mijn dochter pakt mijn hand en verstild met haar hoofd op mijn schouder. Hier bestaat geen kanker, geen ziek, geen dokter. Hier is het zondag en zijn we samen. Ik voel rust en berusting in mijn lot. Ik ben niet bang voor de dood realiseer ik me. Onze jongste was 10, het leven is oneerlijk, ik ben 62, nog steeds te jong, maar wel 52 jaar ouder dan zij is geworden. Wanneer houdt oneerlijk op? Ik ben ervan overtuigd dat ik op zielsniveau mijn hemelmeisje terug zal herkennen. En daar kan ik best naar uitzien maar ik was wel weer zover dat ik vond dat het mijn tijd nog niet is en dat zij wel kon wachten omdat daar geen tijd bestaat. Dus wil ik nog niet dood maar heb er geen angst voor.

ik ben wel heel bang voor de weg ernaar toe. En dan vooral omdat ik weet dat mijn gezin en vele anderen erg veel verdriet zullen hebben als ik er niet meer ben. Dat is een fijne gedachte als je leeft en geen zorgen hoeft te hebben over een afscheid maar het wordt enorm zwaar en verdrietig als je wel ineens geconfronteerd wordt met eindigheid. Ik heb inmiddels een gesprek met mijn huisarts gehad en zij gaf aan mee te werken aan actieve euthanasie als dat nodig mocht zijn. Dat is een geruststelling en ik heb het maar liever alvvast besproken nu ik me nog topfit, gezond en wel voel. Ik heb nl helemaal geen klachten op af en toe wat lichte buikpijn na. Gek he? Een absurde gedachte dat er in mijn buik iets vernietigends groeit. Het moet er dan nu ook maar zo snel mogelijk uit!! 
 

Dank voor het lezen, warme groet, Wilma