Pauze, omdat het niet anders is.

Lieverds,

Ik wil toch graag met enige regelmaat wat  vertellen over wat me bezighoud dus vandaar dat ik me weer meld, ook al is er eigenlijk geen nieuws. Nog steeds niet. Ik weet niet hoe ik dat vind, ik ben daar enorm dubbel in. Ik ben een vermijder, een struisvogel, een “ watjenietzietbestaatniet “ type. Ook nu, in dit hele proces. Maar ik weet donders goed dat dat me niet verder zal helpen. Integendeel. 
Toch, ik heb nog kansen, hoop, nog vooruitzichten, perspectief, nog een leven voor me zolang het tegendeel niet bewezen is. En dat zou maar zo anders kunnen worden na de laparoscopie die me te wachten staat. Zekerheid is heerlijk maar alleen maar als de uitslag reden geeft tot een vreugdedansje. Omdat ik geopereerd zal worden. Die grote debulking met HIPEC spoeling. Ik hoor mezelf. Blij worden van een zware operatie waar ik me ws niet echt supertof van zal gaan voelen en die me zeker een jaar gaat kosten om weer op mijn huidige, fitte niveau te komen. Maar ik vind het prima! 
In het andere geval zal de uitslag van de laparoscopie zijn dat het niet kan. Een score van +20. En dat wil ik niet horen, dus ook niet weten. 
Anders gezegd: onzekerheid vind ik alleen maar vervelend als ik zeker weet dat de uitslag positief, dus operatie zal zijn. Dan kan het me niet snel genoeg gaan. Kom maar op! 
De pre- operatieve screening heb ik inmiddels wel achter de rug, dat viel me al met al mee ook al moest ik voor de eerste keer de poli oncologie binnenstappen. Was even een slikmomentje.Ik ben wel goedgekeurd natuurlijk, ik had niet anders verwacht. 
De oncologie verpleegkundige vroeg wat ik al aan info had en wat ik wilde weten. Nou, niks dus en dat wil ik graag nog even zo laten. Hoe een opname en een laparoscopie gaat weet ik als geen ander, ik heb 35 jaar aan de ander kant gestaan. Alles daarna wil ik niet weten. Tot daar en niet verder. De uitslag. Daar gaat het om. Leven of dood. Dus mocht ik wel geopereerd mogen / kunnen worden dan zal ik vragen stellen, heel lastig worden,luisteren, alles willen weten om me zo goed mogelijk voor te bereiden. Maar nu nog niet.

Mentaal word ik rustiger. Ik leer blijkbaar leven met kanker. Het besef dat ik mogelijk niet heel lang meer heb bezorgt me geen paniek aanval meer. Wel huilbuien. Omdat ik bang ben en verdriet heb om mijn geliefden. Zij staan aan de zijkant, moeten toekijken en afwachten. En hoewel ik hier natuurlijk niet om gevraagd heb ben ik wel de aanleiding dat zij het moeilijk hebben. Dat voelt niet zo lekker, zeker naar man en kinderen vind ik dat heel zwaar. 
Echter, ook mijn zus, vrienden en heel veel anderen om me heen leven enorm mee, zijn aangeslagen en  verdrietig. Samen huilen, samen lachen is het nieuwe samenzijn. En dat verbindt enorm, ik word daar heel blij van en ben dankbaar dat ik zoveel geweldige mensen om me heen heb. 
 

Er zijn ( spaarzame) momenten dat ik me bedenk dat ik toch al 63 ben geworden. Als je het nieuws volgt is dat al jaren meer dan anderen gegund is. Ik leer relativeren. Berusten? Een heel klein beetje want anderzijds word ik strijdbaar en vechtlustig. Ik laat me niet zomaar afschrijven! No way! Dus heb ik me voorgenomen om, als de uitslag +20 is, ik een second opinion aan ga vragen bij het Antoni van Leeuwenhoek. Gewoon, omdat ik niet wil vertrouwen op 1 mens die misschien wel verkeerd geteld heeft ( hoofdrekenen kan bijna niemand meer toch?) , een beroerde nacht heetf gehad, ruzie met partner, weet ik veel. En dan tegen mij zeggen dat ik kansloos ben? 
En tuurlijk, het geeft me nog wat uitstel en perspectief daarna. Want wie weet hebben zij daar in het AvL nog wat anders te bieden. Een trial, een experiment, whatever.  Mocht daar de uitslag net zo zijn dan zie ik wel weer verder. Maar de laparoscopie is nu geen reden meer tot enorme paniekaanvallen, huilbuien, moedeloosheid, radeloze wanhoop. Het is nog niet mijn eindpunt. Of die second opinion kan en mag, ik zie het dan wel. Alles weten maakt niet gelukkig.

Ik heb onlangs mijn verjaardag gevierd en ben ontroerd om de kadootjes die ik kreeg. Zo bewust uitgezocht, zo liefdevol, echt bijzonder. 
Ik sport 4/ 5 x per week, lukt prima. Ben op fiets naar de stad geweest, 40 km, inkopen gedaan, ben hele dagen in touw en slaap redelijk. Beetje buikpijn af en toe maar mag geen naam hebben. Geen pijnstillers, geen slaaptabletten, het bijft bizar allemaal.

Morgen ga ik een paar dagen naar de Beekse Bergen met dochter en kleinkinderen en ik verheug me erop. Ze zullen me afleiden, we zullen plezier hebben, leuke dingen gaan doen en herinneringen maken zoals we dat al jaren doen. Omdat we, door het overlijden van onze jongste weten dat dat het belangrijkste is wat ik wil. Samenzijn met de liefsten. Zolang en zo vaak het kan. Ik heb geen bucketlist. Ik heb een gezin, een zus, vrienden. En daaromheen een schil van lieve en heel betrokken collega’s, buren, sportmaatjes, kennissen. 
Alles is liefde……. 

Ik verwacht dat ik in de komende week hoor wanneer ik word verwacht voor de laparoscopie. Hopelijk in dagopname maar dat moet nog overlegd. Is nog hartstikke ver weg.
Ik hoop natuurlijk dat ik hier in hoofdletters een goede uitslag kan schrijven maar tja, het kan twee kanten op. Gek idee ( en spuugeng) dat die mededeling ws in mijn eerstvolgende blog  zal zijn.

Eerst nog dagen vol vreugde, zon, ontdekkingen, openbaringen, geluk en gelach! 

Warme groet, Wilma